Nothing Feels Natural
Το κλισέ φυγείν αδύνατον, ειδικά όταν παίζεις ποστ-πανκ. Καμια φορά δεν πειράζει όμως... Του Κώστα Κοντονικόλα
Αγαπώ τα κλισέ. Δεν αναφέρομαι στο βαθμό ταύτισης του καθενός με το περιεχόμενό τους, αλλά μου αρέσει η φόρμα τους, η καθολική τους αναγνώριση, η θρασύτητα της συνεχιζόμενης χρήσης τους, η συχνότητα με την οποία εμφανίζονται στον γραπτό ή προφορικό λόγο.
Ο χώρος της μουσικής έχει πολλά τέτοια κλισέ. Ένα από τα αγαπημένα μου είναι το «δε μου αρέσει να βάζω ταμπέλες στα είδη της μουσικής». Το συγκεκριμένο κλισέ έχει πολλές ερμηνείες ψυχολογικού ενδιαφέροντος, κυρίως όμως σημαίνει ότι ο λέγων το κλισέ δεν γνωρίζει από κατηγοριοποίηση. Δεν είναι κακό.
Τι είναι η post-punk, αν όχι ένα είδος μουσικής το οποίο απλά περιλαμβάνει αυτά που δεν μπαίνουν σε άλλη κατηγορία ή σύμφωνα με άλλους, η punk που δεν είναι αρκετά punk; Όλοι μας, θέλοντας και μη, περισσότερο ή λιγότερο, έχουμε ασχοληθεί με την post-punk κάποτε στη ζωή μας. Είναι τόσο ευρύ το φάσμα της, ώστε να μπαίνουν μέσα μπάντες και δίσκοι που ελάχιστη σχέση έχουν ο ένας με τον άλλον.
Όσο μεγάλη κι αν είναι η ομπρέλα αυτή όμως, ή επειδή ακριβώς είναι τόσο μεγάλη, νομοτελειακά επέρχεται ο κορεσμός. Πόσο «μετα-» μπορεί να είναι σήμερα ένα μουσικό είδος, όταν στα περίπου 40 χρόνια παρουσίας του έχεις ακούσει σχεδόν τα πάντα από αυτό; Ναι, κάθε χρόνο βγαίνουν καλές post-punk μπάντες, με σημαντικά ή λιγότερο σημαντικά άλμπουμ και ναι, κάθε χρόνο όλοι εμείς που ταλαιπωρούμαστε θα βρούμε κάτι να μας αρέσει και να ταυτιζόμαστε. Το Άγιο Δισκοπότηρο όμως είναι η συνεχής αναζήτηση του νέου ΗΧΟΥ στο είδος. Αγωνιούμε να βάλουμε το “post” στο “punk”. Αλλά, ειλικρινά, πόσο «μετα-» είναι αυτό;
Οι Priests ποσώς ασχολούνται με τέτοια βλακώδη ερωτήματα και προφανώς καμία απάντηση δεν προσπαθούν να δώσουν. Αλλά παίζουν post-punk. Αν κάποιος απομονώσει τμήματα του ‘Nothing Feels Natural’ θα βρει πολλά κλισέ της post-punk. Όμως καταφέρνουν κάτι πολύ σημαντικό: να χρησιμοποιούν κλισέ στοιχεία χωρίς το συνολικό αποτέλεσμα να ακούγεται κλισέ. Όσο ακούς το άλμπουμ τόσο θα βρίσκεις πράγματα που έχεις ακούσει κάπου, κάποτε, από πολλούς: λίγο από grrrl riot, λίγο από garage κιθάρες που καταφέρνουν να πρωταγωνιστούν ούσες στο background, λίγο από δυνατές μπασογραμμές οι οποίες δένουν άψογα με τις μπότες των ντραμς, λίγο από ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια, λίγο από σταμάτα-ξεκίνα-σταμάτα-βάρα δυνατά τώρα, λίγο από no-wave, λίγο (έως αρκετά) από jazz στοιχεία που δεν είναι δα και οι πρώτοι που τα δοκίμασαν. Υπάρχει όμως αυτή η ριμάδα η φωνή της Katie Alice Greer που μπορεί να την ακούς τώρα για πρώτη φορά (σε LP τουλάχιστον, γιατί οι Priests υπάρχουν εδώ και 5 χρόνια περίπου) και νιώθεις σαν να την ακούς εδώ και 40 χρόνια. Με έναν οικείο αλλά ταυτόχρονα κυριαρχικό τρόπο βάζει τα «λίγο απ’ όλα» παραπάνω στοιχεία σε τάξη και τα κάνει να ακούγονται σαν να τα ακούς τώρα για πρώτη φορά.
Το ‘Nothing Feels Natural’ καταφέρνει να είναι ένα από τα πιο άρτια και γεμάτα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια στην post-punk σκηνή και φαίνεται να το κάνει χωρίς να ιδρώνει. Με μια παραγωγή για σεμινάριο αλλά και με μοναδικό παράπονο ότι ίσως και θα μπορούσε να είναι λίγο λιγότερο «καθαρή».
Οι Priests μπορεί να μην ανακαλύπτουν καμία Αμερική, αλλά την κάνουν να φαίνεται τόσο νέα. Βάζουν το fresh fruit στα rotten vegetables της post-punk. Πάνω απ όλα να τρώτε υγιεινά, να ακούτε post-punk και να μην αποφεύγετε τα κλισέ.
