Clay class

Δεν πρέπει να δημιουργηθεί η παρεξήγηση ότι αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω είναι μια εμπεριστατωμένη, γεμάτη επιχειρήματα, δισκοκριτική του Clay Class. Αν θέλετε κάτι τέτοιο, μπορείτε να ψάξετε στο Διαδίκτυο και να διαβάσετε, για παράδειγμα, την κριτική του Pitchfork (ειρωνεύεσαι φίλε; - ο εκδ). Εγώ θέλω μόνο να εκφράσω, ως διά βίου μελετητής της post punk μουσικής, τον ενθουσιασμό που μου προκάλεσε η ανακάλυψη και η ακρόαση του παρόντος άλμπουμ. Άλλωστε, ως εκ φύσεως ιντελεκτουέλ, θεωρώ ατόπημα απλώς και μόνο να ασχοληθώ με μια μπάντα που κυκλοφορεί στην DFA/EMI και που το ντεμπούτο της πριν από 5 χρόνια χαρακτηρίστηκε από την Sunday Telegraph ως ένας από τους 120 καλύτερους δίσκους όλων των εποχών. Που, μεταξύ μας τώρα, μπορεί και να είναι!

(Παρατήρηση: Μια πρόχειρη έρευνα στο περιοδικό μας μου δείχνει ότι κανένας δεν πήρε είδηση το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους του 2007, παρά μόνο ο Μπάμπης, που είχε συμπεριλάβει και ένα τραγούδι τους στα καλύτερά του για εκείνο το έτος. Εννοείται ότι το μοναδικό εκείνο πρώτο άλμπουμ τους το ακούω τις τελευταίες ημέρες συνεχώς και το θεωρώ πολύ ανώτερο από τούτο δώ. Εύχομαι να τους είχα ανακαλύψει τότε, αλλά... τι σημασία έχει;).

Χωρίς να καταλαβαίνω τίποτα, λοιπόν, από hype, τάσεις, μόδες, θέλω να παραδεχτώ δημοσίως το πόσο "τρελλαίνομαι" για την μουσική που φτάνει στα αυτιά μου μέσα από το Clay Class. Αυτό το στεγνό, απογυμνωμένο, έρημο τοπίο, το ξεδιάντροπα Gang Of Four, αυτό το "κλέβω όλο το παρελθόν της post-funk-punk και με μια τζούρα από την αρχική ντουετάδα/φρεσκάδα των White Stripes το παρουσιάζω δικό μου", αυτό το "σκέτο από μπάσο/τύμπανα/κιθάρα που ξύνουν και φωνητικά που απαγγέλουν χωρίς μελωδία", αυτό το "με ολίγη" από πίκρα, θυμό, οργή, αυτή η φανταστική μονοτονία, η μανιοκαταθλιπτική επανάληψη, αυτό το ταυτόχρονο φλερτάρισμα με την εμπορικότητα και το highlife... Τίποτα από όλα "αυτά" δεν με ενοχλεί στο ελάχιστο. Αντίθετα σε κάθε νέα ακρόαση του The Flora And Fauna Of Britain In Bloom, του Seed, Crop, Harvest, του Happy In Bits, του Your Fire Has Gone Out, του Turn Up The Light τσιτώνομαι ολοένα και περισσότερο, γουστάρω ολοένα και περισσότερο, πορώνομαι ολοένα και περισσότερο. Ακόμη και οι σχετικά εύκολες (που λέει ο λόγος) συνθέσεις (I Want You, Usurper) είναι τόσο αντιεμπορικές που καταντούν αξιολάτρευτες.

Στη μουσική βιομηχανία είναι αναγκαίοι όλοι, οι καλοί και οι κακοί, οι πρωτότυποι και οι μη. Δεν είναι δίκαιο να υποτιμούμε τους Prinzhorn Dance School επειδή είναι ολόιδιοι με τους Gang Of Four. Μπορώ να φέρω παραδείγματα από δεκάδες σπουδαίες και αγαπημένες μπάντες που έπαιξαν φοβερή αλλά όχι πρωτότυπη μουσική. Το στήσιμο του ντουέτου, η ένταση και το νεύρο που βγάζουν, η άρνησή τους να στολίσουν στο παραμικρό τον ήχο τους, με κάνουν να έχω πολύ θετική άποψη. Και μπορεί το Clay Class να μην φτάνει στα επίπεδα του φοβερού ντεμπούτου τους, ωστόσο είναι κι αυτό ένα πολύ καλό άλμπουμ.