Hell on Church Street/Hurricane Clarice
Δύο δίσκοι που τους ενώνει η λαϊκότητα και το συναίσθημα και ουχί (μόνο) μια κάποια φολκ ταμπέλα. Του Αναστάσιου Μπαμπατζιά
Americana, bluegrass, acoustic, folk... τίτλοι, τίτλοι, τίτλοι... ταμπέλες, ταμπέλες, ταμπέλες... Ε ναι, κάτι λίγο απ’ όλα αυτά είναι τούτοι οι δίσκοι. Ή και πολύ. Ε και; Το να ξέρουμε σε πιο section του δισκοπωλείου κατατάσσονται δεν φτάνει για να μας κινητοποιήσει να τους ακούσουμε ή όχι. Και ισχύει φυσικά αυτό για τα πάντα. Για όλα τα είδη μουσικής. Δεν υπάρχει κακό είδος μουσικής. Υπάρχει κακή τέχνη και καλή τέχνη. Οπουδήποτε. Η κακή είναι το 90% (όντας πολύ μα πολύ ελαστικός) και η καλή το 10 (με το ζόρι). Συνηθίζω να γράφω για πράγματα της δεύτερης κατηγορίας γιατί σχεδόν πάντα βαριέμαι να ασχοληθώ με τα υπόλοιπα συμπαθάτε με. Γι’ αυτό γράφω εδώ για τούτα τα δύο άλμπουμ. Γιατί είναι συναρπαστική μουσική. Δε μας ενδιαφέρει το είδος παρά ελάχιστα. Μάθαμε (να ξεμάθουμε) να σνομπάρουμε οτιδήποτε θεωρήσαμε κάποια στιγμή ότι δεν είναι κουλ, είτε αυτό το λέμε λαϊκό, είτε έντεχνο, είτε ακόμα και σκυλάδικο (όρος αμήχανος, αδόκιμος και τελικά άδικος αφού αγκαλιάζει, χωρίς να διαχωρίζει την ήρα από το σιτάρι, πράγματα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους και από άποψη ποιότητας και υφολογικά). Επειδή αυτό το λαϊκό είδος μουσικής που παρουσιάζεται εδώ όμως προέρχεται από τη δύση, κάποιοι θα το δεχτούν με ανοιχτές αγκάλες κι ας σνομπάρουν τα εγχώρια ή άλλα αντίστοιχα πράγματα.
Η λαϊκή μουσική δεν είναι όπως πολλοί ακόμα πιστεύουν κάτι ακατέργαστο και αδούλευτο που ως δια μαγείας βγάζει μια κάποια εκφραστικότητα και ένα συναίσθημα που γοητεύει τον κοσμάκη και τον καθησυχάζει ή τον αναπτερώνει. Πολύ ωραία είναι αυτά αλλά δεν γίνονται με μαγικά. Η λαϊκή μουσική είναι τέχνη και περιέχει όλες τις αρετές, τις δυσκολίες, τις αξίες της τέχνης, εξ ίσου (και μερικές φορές περισσότερο) με την λόγια. Και αυτές οι αξίες κερδίζονται με κόπο και ιδρώτα και από τους λαϊκούς καλλιτέχνες που μια ζωή επιχειρείται από τους τάχα μου διανοούμενους να υποβαθμιστούν ως απαίδευτοι και η ομορφιά και η εκφραστικότητα τους (όταν την παραδέχονται) κατά τη γνώμη τους οφείλεται στην τύχη ή τη συγκυρία.
Οι Punch Brothers έχουν πολλά ατού και τεράστια προσόντα. Είναι βέβαια σπουδαίοι μουσικοί έτσι κι αλλιώς, ξέρουν να βγάζουν στην επιφάνεια με τον καλύτερο τρόπο την πολυπόθητη εκφραστικότητα αλλά δεν είναι ναήφ, δεν ξεπετάχτηκαν από το πουθενά. Στο δίσκο τους «Hell on Church Street» έχει γίνει απίστευτη δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Από την παραγωγή όπου όλα ακούγονται όπως αρμόζει, με καθαρότητα και σαφήνεια χωρίς κόλπα και φιοριτούρες (που συνήθως επιδιώκουν να καλύψουν όταν υπάρχουν, την απώλεια έμπνευσης και τα πιθανά λάθη) και την ενορχήστρωση που είναι πλούσια και έξυπνη και τους μεταφέρει ουσιαστικά σε ένα περιβάλλον που δεν είναι αμιγώς λαϊκό αλλά μάλλον έντεχνο. Ο δίσκος κυκλοφόρησε στην σπουδαία Nonesuch.
Η Allison De Groot με την Tatiana Hargreaves παίζουν όχι παπάδες... τουλάχιστον αρχιεπίσκοπους. Το άλμπουμ τους «Hurricane Clarice» είναι πράγματι τυφώνας. Ένας από τους καλύτερους δίσκους αμερικανικής φολκ που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια. Αυτά τα φοβερά πράγματα που παίζουν γίνονται με ένα μπάντζο και ένα βιολί. Το ομώνυμο κομμάτι είναι ένα συγκλονιστικό δείγμα. Ένας ορχηστρικός ορυμαγδός αισθήματος. Δεν υπερβάλω, ένα μπάντζο και ένα βιολί που συνομιλούν ή απλώς μιλούν παράλληλα και αφηγούνται μια ιστορία ρυθμών και μελωδιών ανεβάζοντας σταδιακά την ταχύτητα, αρχίζουν να τρέχουν και σηκώνουν σκόνη δημιουργούν ένα ζωντανό τυφώνα που διευκολύνει τις αισθήσεις σου να χάσουν την υπόστασή τους, να γίνουν μία, απόλυτη... αίσθηση που σε μαθαίνει να «βλέπεις» την κινητικότητα των άστρων, τον αέρα του αλλόκοσμου που στροβιλίζει τα χρώματα. Η δύναμη και η ομορφιά των δύο αυτών μουσικών είναι μεγάλη και δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Ούτε από αυτούς που δεν ασχολούνται πολύ με αυτές τις μουσικές.
Δεν υπάρχουν μόνο τα ηλεκτρονικά και το ίντι σ’ αυτή τη ζωή... ας αφουγκραστούμε.