Planet helpless
Νιώθω όμορφα και άσχημα που γράφω για αυτόν τον δίσκο. Όμορφα γιατί το έφερε έτσι η τύχη και η ζωή, να συνδέσω κάποιες έντονες στιγμές μου με τα τραγούδια τους, αυτά τα μελοδραματικά τραγούδια - ραβασάκια προς κάθε κατεύθυνση, ποπ πυροτεχνήματα που μοιάζουν να έρχονται κατευθείαν από τη δεκαετία του 80 και όμως γράφτηκαν στα τέλη του 90. Τραγούδια που άκουσα ζωντανά και έτσι τα εκτίμησα ακόμα περισσότερο, φταίει και αυτή η φωνή που τραγουδά κάθε στίχο σαν να είναι ο τελευταίος της.
Αισθάνομαι και άσχημα. Ανησυχώ κάθε φορά που ακούω νέα τραγούδια καλλιτεχνών που αγαπώ. Φοβάμαι μήπως με απογοητεύσουν. Δεν είναι θέμα εμπιστοσύνης. Είναι που δεν μου αρέσει να αποκαθηλώνω αγάπες. Είναι που θέλω να κρατάω τα όμορφα πράγματα αναλλοίωτα μέσα μου. Αισθάνομαι άσχημα γιατί νιώθω αμήχανος ακούγοντας τον νέο δίσκο των Puressence. Ήθελα πολύ να μου αρέσει και να τον λιώσω όπως και τους 2 προηγούμενους. Αλλά δεν νομίζω.
Δεν ξέρω τι φταίει αλήθεια. Μπορεί να φταίω εγώ που δεν μπόρεσα να τους «ακολουθήσω» στην στροφή τους, ίσως να είναι και κάμψη. Όλα αυτά που κάποτε με συγκίνησαν δεν είναι εδώ. Δεν άκουσα πουθενά αυτήν την αγωνία στην ερμηνεία, δεν είδα πουθενά αυτόν τον τσαμπουκά του πρωτάρη, αυτό το attitude «πατάω το γκάζι και ας φάω τα μούτρα μου σε οποιοδήποτε τοίχο», δεν άκουσα σπαραχτικά ρεφρέν παρά μόνο σε μία δύο περιπτώσεις ("How does it feel", "Analgesic song"). Η φωνή είναι εδώ, με τις κιθάρες τις γνωστές... μοιάζει να λείπει η έμπνευση που στην περίπτωση της μπάντας λέγεται και απελπισία.
Υπάρχουν σημαντικά πράγματα σε αυτόν τον δίσκο : η καλή παραγωγή, καλύτερες ενορχηστρώσεις, πρωταγωνιστικά μπάσα, πιο σφιχτοί ρυθμοί... μήπως το τίμημα της εμπειρίας και του επαγγελματισμού είναι η έλλειψη φλόγας; Να τους δικαιολογήσω λέγοντας πως κάθε μπάντα δικαιούται ένα μέτριο άλμπουμ ή να πω ότι οι Puressence ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν ήδη; Είναι νωρίς να απαντήσω.
Οι Έλληνες αγαπάνε αυτό το συγκρότημα. Είναι σίγουρο ότι πάλι τα κλαμπ στα οποία θα παίξουν θα είναι γεμάτα γιατί ακόμα και αν τα νέα τραγούδια ακούγονται «λίγα» υπάρχει πάντα ένα "Casting lazy shadows" ή ένα "It doesn't matter anymore", "I suppose" για να σώσει την παρτίδα. Σε καμιά 2 με 3 χρόνια πάλι, νομίζω θα ξέρουμε σίγουρα αν θα μπορούμε να βασιζόμαστε στους Puressence για καλή μουσική ή θα αποτελούν απλά μια πολύ όμορφη ανάμνηση. Όπως και να έχει αυτοί κράτησαν περισσότερο από τα είδωλά τους, τους υπερτιμημένους Stone Roses.
