Lullabies to paralyze
Οι κλυδωνισμοί στο καράβι των QOTSA τον τελευταίο χρόνο θα ήταν αρκετοί για να χαθούν αύτανδρα μικρότερα σκάφη με λιγόψυχους καπετάνιους, η περίπτωση όμως της ναυαρχίδας του stoner ήταν πάντα διαφορετική και, μάλλον ο Josh Homme κι οι Queens θ' ακολουθούσαν την ίδια πορεία ακόμη και με την σκοτεινή παρουσία του Lanegan ή την αλλοφροσύνη του Oliveri. Οι μεταβολές άλλωστε στο πλήρωμα του Homme θύμιζαν πάντα περιστρεφόμενη πόρτα ώστε το line-up να παραμένει απροσδιόριστο όσο και ανεξάρτητο από το τελικό αποτέλεσμα, καθώς γύρω του συγκεντρώνονται αξιόλογοι συνήθως αλλά ετερόφωτοι συνεργάτες, με την εξαίρεση φυσικά του Lanegan.
Μ' όλα αυτά, ελάχιστη θα πρέπει να είναι η έκπληξη όταν συναντάμε τον τελευταίο, παρά την υποτιθέμενη αποχώρησή του, στην μελαγχολικά ερωτική υποδοχή του This Lullaby, με την ακουστική κιθάρα του Josh να τον συνοδεύει στην μοναδική ίσως απάνεμη στιγμή (μαζί με την πένθιμη μπάντα πνευστών στο κλείσιμο). Γρήγορα όμως τα καλώδια μπαίνουν στους ενισχυτές και μένουν εκεί καθώς ο Homme μοιράζει την τράπουλα ανάλογα με τις παρορμήσεις και τις εμμονές του, σε εξαιρετικά mid-tempo συνήθως τραγούδια με υπνωτικούς ρυθμούς που αναδίδουν σκοτεινό αισθησιασμό, επήρεια οπωσδήποτε του απόντα-παρόντα Lanegan, όπως το Tangled Up In Plaid όπου οι στροφές ανεβαίνουν ανάλογα με τις διαθέσεις της κιθάρας, το I Never Came που σιγοκαίει χωρίς να ξεσπά, την Canned Heat ψυχεδέλεια του Long Slow Goodbye ή το απολαυστικό desert blues του You Got A Killer Scene που συγκεντρώνει ολόκληρο τον περίγυρο του Rancho De La Luna. Ενδιάμεσα οι τόνοι ανεβαίνουν στο επίσης θαυμάσιο Burn The Witch όπου επιστρατεύεται κι ο Billy Gibbons (ZZ Top) για μερικά γευστικά roots-rock licks ενώ ο οξυδερκής Homme φροντίζει να διανθίσει το μίγμα και με τα Little Sister και In My Head για άμεση κατανάλωση, ιδιαίτερα το πρώτο άμεσα και χωρίς σκέψη εθιστικό. Από την αρχή βέβαια έχει δείξει με μερικά αντιπροσωπευτικά αλλά μικρού ενδιαφέροντος stoner δείγματα (Medication, Everybody Knows) ότι θα ήταν ανούσιο να επαναλάβει τις προηγούμενες δουλειές. Όλα βέβαια αθροίζονται στην κεντρική κολώνα του Someone's In The Wolf, επτάλεπτο σκοτεινό stoner έπος όπου τα γιγαντιαία riffs συστρέφονται και μεταλλάσσονται σε αέναο κύκλο που περικλείεται από τον ψυχεδελικό ιστό των αέρινων φωνητικών, μαζί με περάσματα Roxy Music (εποχής Eno), prog νύξεις, μαχαίρια που ακονίζονται, σκοτεινούς ήχους και το τσιγάρο του Homme.
Στο Lullabies υπάρχουν διάσπαρτα όλα τα συστατικά του γνώριμου ήχου των Queens και, παρότι εγκαταλείπουν οριστικά την στερεότυπη stoner εικόνα των μισοβυθισμένων στην κινούμενη άμμο της ερήμου sabbath-ικών riffs παραμένουν οι μοτορικοί ρυθμοί, οι λεπτές σαν ιστός αράχνης μελωδίες κι η ψυχεδέλεια που στολίζουν το hard rock του Homme. Είναι όμως βέβαιο ότι οι σκληροπυρηνικοί stoner κι όσοι προσηλυτίστηκαν με το Songs For The Deaf θα διαμαρτυρηθούν, κυρίως στο πρώτο άκουσμα, καθώς απουσιάζουν στο μεγαλύτερο μέρος εδώ η σαρωτική δύναμη και το σκληρό χιούμορ με τον Homme ν' αντιπροτείνει τον επικίνδυνο και σκοτεινό αισθησιασμό του ενώ αναλαμβάνει και τα καθήκοντα του μπάσου με ιδιαίτερα στιβαρό τρόπο κι έτσι είναι τα ογκώδη drums του Grohl που μας λείπουν περισσότερο (ο εντυπωσιακός στα live Castillo αδυνατεί να γεμίσει την θέση με τον ίδιο τρόπο).
Το Lullabies συγκαταλέγεται οπωσδήποτε στις καλύτερες δουλειές του Homme και, χρεωμένο για πρώτη ίσως φορά ολοκληρωτικά στον ίδιο, φαίνεται να συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει το -για πολλούς κορυφαίο- Rated R, ενημερωμένο όμως με την δύναμη και την σιγουριά του Songs For The Deaf. Η γόνιμη φαντασία, ο σκοτεινός αισθησιασμός κι η ψυχεδέλεια προσφέρουν εδώ το αντίβαρο στην stoner μονολιθικότητα καθώς ο Homme κοιτά μπροστά, στην αντίθετη δηλαδή κατεύθυνση από την καθιερωμένη αντίληψη του ιδιώματος.
