Goodbye Falkenburg
Είστε λάτρης της φλεγματικής βρετανίλας; Βλέπετε τη βασίλισσα Ελισάβετ και τα μάτια σας βουρκώνουν; Ακούτε τη φράση "British Invasion" και το πρόσωπο σας λάμπει; Δεν καταφέρατε ποτέ να ξεπεράσετε τη χρυσή περίοδο της brit-pop των 90s σε σημείο που να σας προτείνουν ψυχιατρική βοήθεια;
Ε ναι λοιπόν! Το νέο άλμπουμ των Race Horses με τίτλο Goodbye Falkenburg θα σας στείλει στους επτά ουρανούς!
Οι τέσσερεις Ουαλοί, πρώην Radio Luxenburg, αφού αναγκάστηκαν να αλλάξουν όνομα λόγω νομικών προβλημάτων με το ομώνυμο ραδιόφωνο, έφτιαξαν ένα πολύχρωμο άλμπουμ από αυτά που θα είχε νόημα να εξυμνεί το (γραφικό) NME.
Είναι από τις περιπτώσεις που όλα τα σπέσιαλ συστατικά που γέννησε το Νησί βρίσκουν εξαιρετική συρραφή και μετατρέπονται σε ένα συνονθύλευμα κομματιών, καθόλου πρωτότυπο μεν, ιδιαίτερα απολαυστικό δε.
Ολόκληρη η ψυχεδελική αύρα των 60s, με ροπή στην flower πλευρά και τα σκανδαλιάρικα βλέμματα στην μεσαιωνική παράδοση (βλ. folk) της Γηραιάς Αλβιόνας, δίνουν βροντερό παρών, φιλτραρισμένα όμως από μία μηχανή του χρόνου που φτάνει ως τις μέρες μας, σα να στήνεται ένας τρικούβερτος χορός μεταξύ του Kevin Ayers, των Dexys Midnight Runners και των My Life Story.
Η χρήση της Ουαλικής γλώσσας σε αρκετά σημεία κάνει τα πράγματα ακόμη πιο φευγάτα κι όσο κι αν ακούγεται περίεργο, λειτουργεί μια χαρά. Το ίδιο και οι ελεγχόμενες δόσεις "καψίματος" που ξυπνούν κάτι από την μοναδική ατμόσφαιρα των πρώιμων Pink Floyd και φυσικά του Syd Barrett. Σα να κράτησαν οι Race Horses όλη την θετική αύρα του τζαζέματος του, κλείνοντας στο μπαούλο κάθε πιθανή δίοδο προς σκοτεινότερα μονοπάτια.
Κάθε βρετανόφιλος που σέβεται τον εαυτό του όμως δε γίνεται να μην ανάβει καθημερινά κεράκι στο εικονοστάσι που εμπεριέχει την Αγία Τριάδα Bowie/Bolan/( και φυσικά)Davies. Ιδιαίτερα αυτός ο Ray, μπορεί να μην έγινε ποτέ τόσο φίρμα όσο τα μέλη των Beatles και των Stones, κατάφερε όμως να γίνει κάτι περισσότερο από σύμβολο για αυτό που ακούει στο όνομα "βρετανική ποπ"! Στο λεξικό, τη φάτσα του θα βρεις δίπλα στο σχετικό λήμμα! Από πίσω βλέπεις να έρχεται και ο κατά κάποιον τρόπο διάδοχός του, Damon Albarn. Δεύτερος ναι, ιδρωμένος όχι. Και δεν είναι μόνος του. Τα λέει με το Neil Hannon των Divine Comedy.
Τέλος, μιας και είπα Beatles, το να αναφέρω τη συνεισφορά τους μετά από όσα ήδη έχω γράψει είναι τουλάχιστον περιττό. Αν θέλετε άλλα ονόματα, ιδού: Zombies, The Bonzo Dog Doo-Dah Band, Pulp, Art Brut, The Coral, Gorky's Zygotic Mynci. Ο μπροστάρης των τελευταίων, Euros Child, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι επιμελείται την παραγωγή του άλμπουμ.
Ωραίο άλμπουμ το Goodbye Falkenburg. Και άξιο. Άξιο γιατί όταν επί χρόνια βομβαρδίζεσαι από Next Best Things που όλα παίζουν μπάλα στο συγκεκριμένο γήπεδο και σχεδόν κανένα δεν ακούγεται με τίποτα (γιατί όλα ακούγονται σα να έχουν βγει από ταινία εργοστασίου που παράγει ασταμάτητα "indie" βρετανική ποπ), αν μη τι άλλο, εκπλήσσεσαι θετικά. Και νομίζω, ότι πιο δύσκολο είναι να φτιάξεις αξιοπρεπώς κάτι που έχει προ πολλού κορεστεί, παρά κάτι πρωτότυπο. Στη δεύτερη περίπτωση δεν σε περιμένουν όλη στη γωνία με το όπλο στο χέρι.
