Gotham!
Την μετράμε πλέον με τις διαστάσεις ενός ενδιαφέροντος κινήματος την αναβίωση του art-punk ήχου των late seventies. Τότε ήταν το Manchester, το Λονδίνο και το Leeds, σήμερα η επανάληψη της ιστορίας εκπέμπεται από τις συνοικίες της Νέας Υόρκης και του Seattle. Και δεν πρόκειται για απλό αντικαθρέφτισμα.
Οι Radio 4 σχηματίστηκαν την άνοιξη του 1999 με βάση το Brooklyn. Ναι, λίγους μήνες πριν την ''κρίση'' της χιλιετηρίδας, το instrumental 'Radio 4' που έκλεινε το περίφημο 'Metal Box' (ή 'The Second Edition') των Public Image Limited, από το 1978, έμελλε να γίνει το όνομα ενός κουιντέτου που είχε αποφασίσει να σηκώσει το βαρύ της παράδοσης, χωρίς να γονατίσει. Ένα χρόνο μετά, το συγκρότημα είχε ήδη δώσει το πρώτο του album για το label της Gern Blandstern. Το 'Gotham!' που έχουμε εδώ είναι το δεύτερό τους, και είναι ένα album στιχουργικά συμβολικό και πολιτικώς εστιασμένο, όπως είναι ηχητικά δυναμικό, κοφτερό, και ταυτόχρονα μέχρι παρεξηγήσεως ρυθμικό.
Πρωτίστως οι The Clash και ακολούθως οι Gang Of Four έδωσαν κάποτε έναν τόσο εξελιγμένο ήχο που διατηρούσε την αυθεντική punk-rock αισθητική του αναμιγνύοντας συνάμα funky, ακόμα και dub γραμμές στο μπάσο, disco beats και μια αντιφατική χορευτική διάθεση, η οποία ερχόταν να διευρύνει το αιχμηρό και ανατρεπτικό της εικόνας και του ιδεολογικού ειδώλου, χωρίς ποτέ να το ελαφρώσει ή να το αποδυναμώσει. Πόσο μάλλον όταν οι Radio 4 γνώρισαν την πριν- και μετά- της 11ης Σεπτέμβρη Νέα Υόρκη. Είναι σχεδόν η ίδια αιρετική συνταγή που ακολούθησαν και οι Talking Heads στα πρώτα τους, οι μόνοι ομογενείς των Radio 4 που έχουν ασκήσει σε αυτούς μια κάποια επιρροή.
Η Gotham City εξάλλου, εκτός από την γνωστή αρχιτεκτονική οντολογία της ως σκηνικό για τον 'Batman' έχει και ενός είδους συμβολικό χαρακτήρα. Στο απροσδιόριστο και ρευστό των ερειπίων και σκεπών της οι εκπρόσωποι της αρχής έχαναν και κέρδιζαν τον ρόλο τους ως υπερασπιστών φιγούρων, συχνά με αδιαφανείς, συνωμοτικές και τρομοκρατικές διαδικασίες και θύματα πάντοτε αθώους. Αν κάποιος είχε εγκαίρως εμβαθύνει στη σύγχρονη, μετα-καταστροφική, πολιτική αντίληψη των νεοϋορκέζων δεν θα ένοιωθε καμιά έκπληξη με την εξτρεμιστική μεταφορά της στο 'Gotham!'. Ποιος όμως είναι ο σύγχρονος Bruce Wayne και ποιο άραγε το κοινό του; Και πώς και πού μπαίνει η μουσική ικανότητα;
Ο τραγουδιστής Anthony Roman είναι ιδιαιτέρως εύστοχος, καυστικός και παραδομένος σε ακατάληπτες, νευρωτικές προθέσεις και αντιδράσεις. Παίρνει όμως κάποια κομμάτια του ρόλου του περισσότερο από όσο πρέπει στα σοβαρά. Δε νοείται, ούτε υπάρχει πλέον η ανομία και το αντικαθεστωτικό της γενιάς του Joe Strummer (όπως δεν σημαίνει το ίδιο και ο όρος αντικαπιταλισμός πια). Μολοντούτο του αναγνωρίζουμε πως είναι πειστικός και απολαυστικός. Μαζί με το δυναμικό μπάσο του και τις κιθαριστικές εξάρσεις του Tommy Williams είναι οι συντελεστές που ευθύνονται για τον όγκο του ήχου των Radio 4. Το κρυφό ατού του cd εντούτοις αποκαλύπτεται στην ήπια αλλά ουσιαστική χρήση ακουστικών κρουστών (από τον P J O'Connor), τα οποία γεμίζουν επιτυχώς και όχι κατ' ανάγκη κάποια κενά. Αισθάνομαι ότι αυτή η μουσική σε live θα έχει ακόμη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα.
Τελικά, αν και θα παλιώσει γρηγορότερα του αναμενόμενου, το 'Gotham!' δεν παύει να είναι μια από τις εμφανίσεις που έχουν όλα όσα χρειάζεται για να τις πούμε θετικές και ανέλπιστες. Και αυτό αποτελεί ήδη μια, έστω μετρημένη, επιτυχία με περιορισμούς. Δείτε την έτσι απλά.
