Stealing of a nation
Ακούγεται ελαφρώς αντιφατικό: Χορευτικό alternative rock! Είναι σαν να μιλάμε για φιλελεύθερο κομμουνισμό. Aλλά στη μουσική τουλάχιστον, η συγκεκριμένη αντίφαση φορέθηκε αρκετά και μάλιστα από βαρβάτα συγκροτήματα (βλέπε Clash, Gang of Four, Fire Engines). Μάλιστα συνδυάστηκε με συναρπαστική γοητεία και με πολιτικές θέσεις/απόψεις. Την πόρτα αυτού του μουσικού ιδιώματος χτυπούν για μια ακόμη φορά με τον καινούργιο τους δίσκο "Stealing of a nation" οι Radio 4.
Οι Νεοϋρκέζοι Radio 4, για κάποιους, με το προηγούμενο άλμπουμ τους "Gotham" (για το οποίο υπάρχει ευθύβολη αναλυτική κριτική από τον Πάνο Πανότα, καθώς και βιογραφικά στοιχεία για το group), ανακηρύχτηκαν οι πατριάρχες του χορευτικού alternative. Οπότε η συνέχεια με την επόμενη δουλειά τους ήταν του διλήμματος make or break! Η αίσθηση όμως, που μάλλον θα σου κάτσει αγαπητέ μου αναγνώστη είναι ότι ούτε ανέβηκαν ούτε κατέβηκαν, στη λαμπερή σκάλα της μουσικής διασημότητας.
Ο ήχος του "Stealing a nation" διαφοροποιείται συγκριτικά με το "Gotham" και είναι πιο στρογγυλεμένος, με προσθήκη αρκετού ηλεκτρονικού ήχου από τα synths. Εξακολουθεί βέβαια να χαρακτηρίζεται από το στιβαρό μπάσο που δουλεύει σε συνεχή ροή, τα πυκνά πιατίνια που συχνά τονίζουν τις άρσεις, ακόρντα από κιθάρες που άλλοτε είναι κοφτά και άλλοτε διαδοχικά, ενώ τα riffs ενίοτε αρπάζουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο και διευρύνουν την ηχητική διάσταση των συνθέσεων. Σε αρκετά επίσης σημεία τα τύμπανα τονίζονται έντονα, ώστε να συγκινήσουν το ρυθμικό αισθητήριό σου ακόμη περισσότερο. Η φωνή του Anthony Roman κάποιες φορές λόγω της παραγωγής του May Heyes (δούλεψε με τους Doves και τους Primal Scream) είναι περασμένη από πολλά φίλτρα και κουράζει. Αντίθετα, κάποιες άλλες έχει μια θεατρική χροιά, που αναδεικνύει τη νεύρωση και την απόγνωση της εποχής.
Υπάρχουν στοιχεία dub στο 'Nation' που σου θυμίζουν το 'Straight to hell', funk περάσματα στο 'Shake the foundation', post punk αισθητική στο 'Absolute affirmation', ενώ το 'Coming up empty', στο οποίο τα κρουστά που αντικαθιστούν τα τύμπανα και κυριαρχεί η ακουστική κιθάρα, θυμίζει συνάντηση R.E.M. και New Order.
Στιχουργικά και πάλι, προς τιμή τους, εστιάζουν σε πολιτικές παρεμβάσεις και στηλιτεύουν τα ραδιοφωνικά μονοπώλια, τους χαμερπείς πολιτικάντηδες και την πολιτική απάθεια που σαρώνει όλο και περισσότερους ανθρώπους (;). Αλλά η γενική αίσθηση είναι ότι λείπει η ευρυχωρία που δίνει τη δυνατότητα στις συνθέσεις ν' αναπνέουν με αυτοπεποίθηση, γεγονός που δεν επιτρέπει στο "Stealing a nation" να σε παρασύρει σε μουσικά μεγαλεία. Όχι βέβαια ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν είναι από τα ενδιαφέροντα της χρονιάς!
