Clinging to a scheme
Σπάνια περίπτωση οι Radio Debt: σ' ένα είδος όπου δύσκολα ξεχωρίζεις, αυτοί δεν έχουν μόνο κρυσταλλώσει ένα προσωπικό στιλ αλλά και συνεχίζουν εγγυημένα να παράγουν ξεχωριστά τραγούδια. Η ποπ τους βουτάει στην εθιστική επανάληψη του shoegaze και ενδύεται ένα πλουμιστό, ηλεκτρονικό background. Αν προσθέσει κανείς την ιδιαίτερη αίσθηση της μελωδίας και τον διασκορπισμό των διαμαντιών τους σε μικρούς ή μεσαίους δίσκους και συλλογές (ενώ τους 3 - μαζί μ' αυτόν - μεγάλους τους θυμούνται να τους κυκλοφορούν κάθε ... τρία ή τέσσερα χρόνια), τότε η αυτόματη καταχώρισή τους στα ιδιαίτερα ποπ σχήματα της δεκαετίας είναι δεδομένη.
Πιο "χαμένοι" και πιο ambient απ' τους ορθόδοξους twee-poppers, πιο συμπαγείς από τους Field Mice, πιο διαρκείς από τους Orchids, πιο ηλεκτρονικοποιημένοι από τους Pale Fountains και με περισσότερες αναλογίες καλών τραγουδιών από τους My Bloody Valentine, από το 2002 που ξεκίνησαν έχουν την δική τους πρόταση περί του είδους. Που εδώ παρουσιάζουν ξανά, με μια σπάνια φρεσκότητα. Θέλετε μυρωδάτα ευκολομνημόνευτα τραγούδια; Never Follow Suit. Πεντακάθαρο καθρέφτινο ήχο; The Video Debt. Δροσερή μελωδική βρεξιά; This Time Around. Λικνιστικό - μεθυστικό ρυθμό; David (που προηγήθηκε - και μάλλον παρα-προηγήθηκε - ως σίνγκλ). Βάθος πεδίου και ήχου; Ακούστε το A token of gratitude που αιφνίδια παραδίδεται σ' ένα τοπίο με υποδόρια μπάσα και υπόκωφες κιθάρες. O δίσκος κλείνει με το You Stop Making Sense που μοιάζει ιδανικό κομμάτι αποχώρησης: καθώς ο τραγουδιστής μοιάζει να ραψωδεί το ξύπνημά του από ένα όμορφο όνειρο, το συνθεσάιζερ κεντάει από μόνο του την σταδιακή εξαφάνιση των εικόνων.
Φυσικά μιλάμε για το ημιφωτισμένο είδος της ποπ, με έντονες μελαγχολικές ανταύγειες και νοσταλγικές ιστορίες για χαμένες παιδικότητες και ανεπίστροφες αισθήσεις. Αυτός ο δίσκος δύσκολα θα ήταν νοτιοευρωπαϊκός, αλλά από την άλλη, γιατί οι μεσογειακοί poppers αδυνατούν να φτάσουν σε τέτοια συναστρία μελωδημάτων - συναισθημάτων;
