Αν η τύχη είναι τυφλή, τότε σίγουρα η μικρότερη αδερφή της, η φήμη, είναι κουφή, αφού χαρίζει τα προνόμιά της σε δικαίους και αδίκους. Υπάρχουν πιονέροι που τα απολαμβάνουν άμεσα, λες και κάποιος τους χαρίζει ένα Νόμπελ για την προσφορά τους κι άλλοι που δεν έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Υπάρχουν άλλοι που ανακαλύπτουν έναν επαναστατικό ήχο και δεν κουνιέται φύλλο κι άλλοι, όπως οι Radiohead, που καμιά δικιά τους πατέντα δεν παρουσίασαν, καμιά επανάσταση δεν ξεκίνησαν, κι όμως η φήμη τους αντάμοιψε πλουσιοπάροχα. Τί έχουν λοιπόν οι Radiohead, που έκανε εκατομμύρια ακροατές να δείξουν σεβασμό, και μια χούφτα συγκροτήματα να τους κοπιάρουν αφού δεν ήταν ικανά για κάτι καλύτερο; (It's better to copy, than fade away... my my hey hey).
Αισθητική. Ευγένεια. Καλό γούστο. Αναγνωρίσιμο ήχο. Παράπονο. Ποπ τραγούδια. Καλό τραγουδιστή. Φωτογένεια. Και πίσω τους μια τρομερή μηχανή προώθησης. (Παρακολουθείστε για πλάκα τα καθημερινά νέα του ΝΜΕ. Τουλάχιστον 20 φορές το μήνα θα διαβάσετε ειδήσεις, τεράστιας σημασίας, που πρέπει να γίνουν γνωστές σε παγκόσμιο επίπεδο. Όπως 'τα έσπασαν οι φανς έξω απ' τη συναυλία στο Τορόντο, επειδή δεν έβρισκαν εισιτήριο'). Μια μηχανή που είναι έτοιμη να πουλήσει οτιδήποτε. Το ότι επέτρεψε π.χ. το συγκρότημα να κυκλοφορήσουν mp3 πριν και μετά την κυκλοφορία του δίσκου, λες και είχαν δύναμη να το αποτρέψουν ή λες και η ζημιά ήταν τόσο μεγάλη. Οι download maniacs τους αγάπησαν διπλά. Δεν κυκλοφόρησαν λέει single απ' το δίσκο και μας το πουλάνε για μαγκιά που στεναχώρησε λέει την εταιρεία. (Μήπως έχει κανένα "Creep" μέσα ή κανένα "Street spirit" και δεν το πρόσεξα;) Δηλαδή τόσα χρόνια που έβγαζαν singles τι ήταν, κότες; Για το ακριβό εισιτήριο των συναυλιών, τσιμουδιά δε βγάζουν. Αν δώσουν κάπου, κάποτε μια συναυλία με φτηνό εισιτήριο ή δωρεάν για καλό σκοπό, τότε θα γίνει βούκινο και σίγουρα θα κερδίσουν μερικές καινούριες συμπάθειες από 'πονόψυχους' ακροατές. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να φάω τέτοιο χόρτο από ροκ σταρς.
Τελευταίοι και καταϊδρωμένοι, αποφάσισαν κι αυτοί να ασχοληθούν με την ηλεκτρονική μουσική βάζοντας ήχους, σχετικά δύσκολους έως και δυσάρεστους στο απαίδευτο αυτί. Αν ήθελα να το σπρώξω στα άκρα, θα έλεγα ότι δεν έχουν το δικαίωμα να το κάνουν, αφού για να γίνει η electronica ένα από τα κύρια σημερινά ρεύματα, κάποιοι άνθρωποι έφαγαν τα νιάτα τους σε υγρά υπόγεια του Λονδίνου ή του Σέφιλντ (εδώ μπαίνουν τα βιολιά...), τη στιγμή που οι Radiohead απολάμβαναν τα δώρα της φήμης που λέγαμε στην αρχή, πουλώντας indie anthems στο πλατύ κοινό. Και τώρα που εξασφάλισαν τα γεράματα και τον ανθόσπαρτο βίο, είναι ώρα να το παίξουν τολμηροί. Δεν πειράζει. Ας πούμε ότι έτσι θα διαβρώσουν το ανυποψίαστο κοινό τους εκ των έσω.
Το τέταρτο άλμπουμ των Radiohead μπορεί να τους κάνει υπερήφανους. Υπερήφανους όταν συγκριθούν με άλλα γκρουπ - ανταγωνιστές. Οι Oasis και οι Placebo, κλάταραν στο τρίτο άλμπουμ, και κάποιοι παλιότεροι του δικού τους βεληνεκούς (Stone Roses π.χ.) δεν έφτασαν ούτε στο δεύτερο με αξιώσεις. Αυτοί, χωρίς να ενθουσιάζουν τον ακροατή τους, παίρνουν παράταση και για ένα ακόμη πόνημα.
Και για το τέλος, ας κάνουμε το ταμείο του Kid A, αφού γιαυτό βρισκόμαστε εδώ.
Το πρώτο κομμάτι του δίσκου ανήκει στην κατηγορία των κομματιών που πολλοί ονομάζουν intro. Δεσπόζουν τα πλήκτρα και η φωνή σε ..ορθή και ανάποδη πορεία (ταινίες ανάποδα). Συγκινητικό κομμάτι. Η πρώτη ηδονική στιγμή έρχεται με το εξάλεπτο σχεδόν 'National anthem' που κατακλύζεται από οργιαστικά σόλο πνευστών. Το "Treefingers" είναι ένα ambient της πλάκας βαλμένο σαν τσόντα μεταξύ μιας ακουστικής μπαλάντας κι του πιο ραδιοφωνικού κομματιού του δίσκου ("Optimistic") με το Velvetικό beat και τη συνεχή υπόσχεση για μια έκρηξη που ποτέ δε βιώνεις. "If you try the best you can, the best you can is good enough". To "Idioteque", η τελευταία γερή στιγμή πριν το τέλος, μπορεί να περιγραφεί ως 'Aphex Twin μουσική, Thom Yorke φωνή', και μη σας τρομάζει καθόλου. Είναι από τα πιο πιασάρικα του δίσκου. Ενός δίσκου που αν και κερδίζει πόντους με τις ακροάσεις, είναι λίγος και δεν καλύπτει τις προσδοκίες μας, προσδοκίες που αυτοί οι ίδιοι καλλιέργησαν.