Renegades

(Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος; Ας βάλει στη σειρά, σύμφωνα με τη χρονολογία εμφάνισης στη δισκογραφία, τα παρακάτω: 1 Live album, 2 Best of, 3 Greatest hits, 4 Singles-A' Sides, 5 Singles-B' Sides, 6 Covers album, 7 Remix album, 8 Best of + 1 unreleased track, 9 cd single 1, cd single 2 (different b-sides), 10 Album re-release with bonus live cd, 11 Limited edition with free stickers, poster, gatefold cover, enhanced etc. 12 Songs the Cramps taught us. 13 Νέα ηχογράφηση με τη Συμφωνική της Βαρσοβίας... Και τώρα βάλτε τα στη σειρά, δίνοντας προτεραιότητα στις πιο αισχρές και ανήθικες περιπτώσεις.
Το live album δεν μ'ενοχλεί, ιδιαίτερα αν το γκρουπ είναι ονομαστό για την σκηνική του παρουσία. Αν βέβαια κυκλοφορεί 44 live cd, τότε έχω πρόβλημα. Το best είναι χρήσιμο μεν, ποτέ δε συμφωνώ με την επιλογή δε, αλλά δε μου βάζει κανείς το μαχαίρι να το αποκτήσω. Το ίδιο ισχύει για το greatest hits, εκτός αν πρόκειται για one hit wonders, οπότε καταντάει κοροϊδία. Το άλμπουμ διασκευών και το remix είναι ανώδυνες και διασκεδαστικές περιπτώσεις που όμως θα έπρεπε να βγαίνουν κατευθείαν σε mid-price. Πρωταθλητής αισχροκέρδειας βρίσκω πως είναι το single σε δυο εκδόσεις, με ένα (κοινό) τραγούδι απ' το άλμπουμ και live ή demo σκουπίδια για b-sides. Δεύτερο με μικρή διαφορά έρχεται το best με το ακυκλοφόρητο κομμάτι ή το live cd. Αλλά ας αφήσουμε τους καημούς μας κι ας μπούμε στο θέμα...)

Ο τραγουδιστής των Rage Against the Machine, τους εγκατέλειψε πρόσφατα για να ακολουθήσει πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια και οι υπόλοιποι συνεχίζουν χωρίς αυτόν. Οι Deep Purple το έκαναν, οι Pink Floyd το έκαναν, οι Genesis το έκαναν (quiz: ποιοι άλλοι το έκαναν;). Όπως τα πολιτικά κόμματα αλλάζουν αρχηγό, η ιδεολογία όμως παραμένει σταθερή (εξαιρείται το κυβερνών μας) έτσι και τα πολιτικοποιημένα γκρουπ δεν αλλάζουν ρότα με την αποχώρηση κάποιου μέλους, όσο σημαντικό κι αν είναι. Συνεχίζουν να στηρίζουν κάθε κατατρεγμένο, αδικοφυλακισμένο, καταπιεσμένο.
Οι RATM ηχογράφησαν με πλήρη σύνθεση και προωθούν με λειψή, αυτόν το δίσκο με διασκευές σε τραγούδια πρωτοπόρων του ροκ θορύβου (Stooges, MC5), του πανκ (Minor Threat), του hip hop και του πολιτικού στίχου, συν κάποιων ξόφαλτσων όπως Springsteen και Devo, πήγαν να τα σκατώσουν όταν βγήκε στο Napster κι ο manager τους ζήτησε αποκλεισμό των εμπλεκομένων αλλά τα μπάλωσαν στο τέλος, βγάζουν το live "Battle of Mexico City" σε DVD τον επόμενο μήνα, και το best δε βλέπω να αργεί. Όμως ας μπούμε στο θέμα...
Οι Rage Against the Machine είναι καλοί ακτιβιστές και με τη δύναμη που έχουν ως διάσημο μουσικό συγκρότημα, φέρνουν θέματα, που κάποιοι τα προτιμούν κρυμένα, στα πρωτοσέλιδα. Είναι και πρωτοπόροι του hip-hop-funk-metal ήχου που παρουσιάζουν. Oι στίχοι όπως και τα δυναμικά τους live δε χωράνε αμφισβήτηση. Αυτό που χωράει είναι ότι τόσα χρόνια δεν έχουν κάνει βήμα από το πρώτο τραγούδι που έγραψαν και πλέον δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιο είναι το τραγούδι που ακούς. Αν ήταν ζωγράφοι θα έφτιαχναν μια ζωή τον ίδιο πίνακα; Μια μονότονη επανάληψη των ίδιων κλισέ ακούμε ξανά, κάτι που είμαστε πια σίγουροι ότι δεν πρόκειτα να αλλάξει, μια επανάληψη που μετά από 7-8 κομμάτια σου κάνει το κεφάλι κολοκύθι. Νοιάζονται μόνο για το μήνυμα; Δε νομίζω. "Όλοι οι ήχοι φτιάχτηκαν από κιθάρα, μπάσο, ντραμς και φωνή" γράφουν στο booklet του δίσκου - μια εμμονή που εξηγεί εν μέρει το αδιέξοδο που έχουν οδηγηθεί. Εξίσου απαράδεκτοι είναι και ως διασκευαστές.

Όλα ακούγονται εδώ μέσα σαν τραγούδια των Rage against the machine, είτε πρόκειται για κoμμάτια του Dylan, των Devo, των Minor Threat ή των Cypress Hill. Μια ισοπέδωση που ίσως κάνει τους φανατικούς να χαρούν για το απρόσμενο δώρο, τόσο κοντά στο "Los Angeles", αλλά εμείς αλλιώς εννοούμε το σεβασμό στους «αποστάτες» που τους επηρέασαν.
Και τι σεβασμός είναι αυτός όταν πουθενά στο cd δεν αναφέρονται οι δημιουργοί και πρώτοι εκτελεστές;