Flood : (coming of a) great quantity of water
Τα πράγματα είναι τόσο απλά, που καταντάνε δύσκολα. Οι Raining Pleasure παίζουνε το είδος εκείνο της pop, που εδώ και λίγα χρόνια μας έχει λείψει σε βαθμό απελπισίας. Σε βαθμό που οι αναφορές του να χάνονται στα βάθη της μπουκωμένης από άχρηστο δισκογραφικό υλικό μνήμης μας. Στην pop πλευρά του new-wave, στα dream μονοπάτια της Creation και τη Factory, στις αναπόφευκτες πλέον συναντήσεις με τους ηλεκτρονικούς ήχους τα... παιδιά από την Πάτρα αν συνεχίσουν έτσι κινδυνεύουν να εκθρονίσουν τους Last Drive από τη θέση του συναισθηματικά και ουσιαστικά σπουδαιότερου αγγλόφωνου σχήματος που ξέβγαλε η Πατρίς (στην πρώτη παράγραφο τα κατάφερα!).
Αφού τρέξετε στο πιο αξιόλογο (και όχι το πιο κοντινό σας) δισκάδικο και αγοράσετε τα άλμπουμ 'Memory comes back' και 'Nostalgia', που σε ανύποπτο χρόνο (και τόπο;) κυκλοφόρησε η Lazy Dog records, δικαιούσθε όπως συνεχίσετε την ανάγνωση. Τραγούδια σαν το 'Talking to a poet' (κυρίως αυτό, κυρίως αυτό!) 'Rainsong 55', 'Kill myself in Joy' και άλλα, κλειδώνουν τις καλύτερες των αναμνήσεων μας στις μέρες που ξυπνάγαμε με Throwing Muses και παίρναμε το πρωινό μας ρόφημα με τα άπαντα των Pixies σε τρικάσετη συσκευασία-δώρο προοριζόμενο για όποια τυχόν θα γνωρίζαμε το βράδυ (... και στην δεύτερη!).
Με κάτι τέτοια (γεμίσαμε δύο παραγράφους) φτάνοντας στο σήμερα (λέμε τώρα...) και στο πρώτο «μεγάλο» και Μεγάλο άλμπουμ των Raining Pleasure στα χέρια των... αδηφάγων πολυεθνικών εταιρειών που αιώνες τώρα καταστρέφουν την ιδέα περί μουσικής και βασανίζουν σε ανήλιαγα υπόγεια ex-ανεξάρτητες μπάντες που έκαναν το μοιραίο λάθος και ΥΠΕΓΡΑΨΑΝ. Ως γνωστόν βέβαια τη μεγαλύτερη νίκη του επί του Ολυμπιακού ο ΠΑΟΚ την έχει κάνει, τιμωρημένος γαρ, στο εθνικό στάδιο των Σερρών. Γεγονός που μας διδάσκει ότι το «χορτάρι» δεν έχει δα και τη σημασία της ομάδας. Και καθώς φαίνεται οι Raining Pleasure παίζουν καλή μπάλα ακόμη και στο «κυριλέ» χορτάρι των Μεγάλων companies, ως άλλωστε έχουν πράξει πλείστα όσα indie boys + girls στο παρελθόν... (... τρεις οι παράγραφοι και ακόμη!).
Στο 'Flood' LP (που αρχικώς ονομάστηκε 'Life As It Comes', αφότου όμως πλημμύρισε το studio, στο οποίο δούλευε το γκρουπ, και έγιναν όλα μαντάρα πήρε αυτό τον τίτλο, προφητεύοντας κατά τρόπο ανατριχιαστικό και την μεγάλη πλημμύρα του Διακονιάρη στην Πάτρα, άλλο τώρα αν αυτά μας τα κρύβουν οι άτιμες οι πολυεθνικές), στο 'Flood' LP (επαναλαμβάνω λόγω της έκτασης της παρένθεσης) λοιπόν η φοβερή τετράδα χτυπάει πολύστροφες επιδόσεις και παραδίδει εαυτόν στο πάνθεον των μεγάλων. Εκείνο το γλυκό και νοσταλγικό του «προηγούμενου» ήχου τους μπορεί να απουσιάζει, αντ' αυτού όμως παρευρίσκεται ο Coti K., για να μας ξεκαθαρίσει ότι πρόκειται για γκρουπ που βγάζει μουσική σήμερα (και την ακούμε αύριο... το αιώνιο πρόβλημα του δημιουργού είναι αυτό!). Εμπνεόμενο βέβαια από το χθες (προχθές, τις προάλλες). Οι καλύτερες στιγμές των Triffids, υπό τους ήχους που ονειρεύτηκαν οι Sugarcubes, στο attitude που δόξασαν οι Inspiral Carpets και με ιδέες ασφαλώς καλύτερες από αυτές των τελευταίων Garbage. (... ΘΕΕ ΜΟΥ! ΤΕΣΣΕΡΙΣ!)
Μετά το intro εγχόρδων, το 'overture' είναι ένας noise pop κομήτης, που γεννάται στα βάθη της ψυχής των πρώιμων REM, χορεύει στα αυλάκια των πρώτων βινυλίων που έκοψαν οι Bokomolech και «καίγεται» στο electro-punk ντεμπούτο των Electronic. Μετά και το 'Fake' σκέφτομαι πως δεν θα το άντεχα να συνεχίσει έτσι ο δίσκος (μεγαλώσαμε και οι συγκινήσεις ας περιορίζονται καλύτερα...). Όχι ότι τα υπόλοιπα δέκα τραγούδια (συν μια edit version στο 'Free', που ήταν b-side στο 'Capricorn' EP, λίγους μήνες νωρίτερα) υστερούν, τέτοιο φορτσάτο ξεκίνημα όμως είχα να νιώσω από εκείνο το αλησμόνητο 23-3 προ πολλών ετών στο Παλέ με αντίπαλο τον ισχυρό τότε Πανιώνιο. Η εμμονή του γκρουπ σε αυτοκαταστροφικά βαλσάκια συνεχίζεται μια χαρά στο 'Song of the wolf', του οποίου η αισθητική και η ποιότητα εντυπωσιάζουν και συγκινούν, παρότι αρκετά θυμίζουν τον Jay Jay Johanson και τα δικά του ανάλογα δράματα. (Κόλλα πέντε... παραγράφους, μάλλον θα τα καταφέρω ως το τέλος).
Τι περισσότερο να πω, εκτός του ότι ζητώ συγνώμη (I apologise...) που δεν τον άκουσα τον δίσκο στην ώρα του (into 2001 δηλαδή...) για να τον περιχώσω στη δεκάδα μου. Όσοι εσχάτως ακούγατε ένα-δυο καλά singles από τσαρλατάνους και αγάμητους του στυλ Elbow, Starsailor, Travis, Brainstorm κ.λ.π. και κλαίγατε τα ωραία σας μελλοντικά Ευρώ μετά την αγορά των δίσκων , προτιμήστε τους Raining Pleasure για να «κλείσετε» ταμείο. Value for money, που λένε και στα περιοδικά αυτοκινήτων. Άντε να τους δούμε και live επιτέλους γιατί σαν να πέρασαν πολύ τα χρόνια... (ΤΕΛΟΣ. I DID IT!!)
Υ.Γ.- Αν δεν το καταλάβατε, ήδη έγραψα 690 ολόκληρες λέξεις για ένα γκρουπ από την Πάτρα, χωρίς να κάνω ούτε ένα ηλίθιο αστείο για τα φρουτάκια. Απορώ κι εγώ ο ίδιος με την πάρτη μου μερικές φορές.
