Forwards + Backwards
Μια φορά κι έναν καιρό - όχι και τόσο παλιά άλλα ίσως λίγο πιο παλιά απ' όσο νομίζετε - ήταν ένα συγκρότημα απ' την Πάτρα (πόλη στη Νότια Ελλάδα) που λεγόταν Raining Pleasure. Είχε πάρει τ' όνομά του από ένα τραγούδι των Αυστραλών Triffids και το παρθενικό δελτίο τύπου γι' αυτούς προέβλεπε, αν δε κάνω λάθος, πως θα έπαιρναν και τη μοίρα τον ανυποψίαστων νονών τους: θ' αγαπιόταν από λίγους και θ' αγνοούνταν από τους πολλούς.
Έτσι λοιπόν. Αυτό ήταν το 1996 και αποδεικνύει ότι δε μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον - ή, μάλλον, ότι είναι το κοντινό μέλλον αυτό που μπορούμε να διακρίνουμε, και ότι ή πραγματικότητα (ευτυχώς) δε χάνει την ευκαιρία να μας εκπλήσσει. Γιατί τα πράγματα δε συνέβησαν έτσι, ή, μάλλον, συνέβησαν πρώτα έτσι και μετά αλλιώς. Οι Raining Pleasure κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ ('Memory comes back', 1996) σκοτεινό, ρομαντικό, χαώδες, με δύο τέλεια ποπ τραγουδάκια, και μετά ένα άλλο ('Nostalgia', 1998) λιγότερο σκοτεινό, κάπως new wave, με δύο λιγότερο τέλεια αλλα εξίσου γοητευτικά ποπ τραγουδάκια που αγαπήθηκαν από λίγους και αγνοήθηκαν από πολλούς - ήταν δυσνόητα άλμπουμ, γεμάτα πάθος, ήχους και καλές ιδέες που όμως κυνηγούσαν την ουρά τους και χάνονταν... Θέλω να πω ότι στο τέλος πάντα ακούγονταν λιγότεροι απ' ό,τι υπόσχονταν ότι θα μπορούσαν να ακούγονται.
Κι αν έχεις καλές ιδέες, αλλά δε ξέρεις τι να τις κάνεις, χρειάζεσαι κάποιον να σε καθοδηγήσει. Θα σας έλεγα ότι η μοίρα των Raining Pleasure άλλαξε όταν συνάντησαν τον Coti K, αλλά νομίζω ότι θα ήταν ψέματα. Έφτιαξαν βέβαια μαζί έναν υπέροχο δίσκο, ένα δίσκο απ' αυτούς που κάνουν την καρδιά σου να πιάνεται, αλλά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ('Flood', 2001) - αλλά θα έλεγα ότι η μοίρα τους δεν άλλαξε μέχρι που γνωστή εταιρία κινητής τηλεφωνίας τους ζήτησε να χρησιμοποιήσει ένα τραγούδι τους σε τηλεοπτική διαφήμισή της, κι εκείνοι είπαν ναι.
Τη συνέχεια μάλλον την ξέρετε: όλη (σχεδόν) η χώρα έμαθε ότι υπάρχει ένα συγκρότημα που λέγεται Raining Pleasure και φτιάχνει όμορφη μουσική κι εγώ βρέθηκα να στέκομαι σε μια συναυλία δίπλα σε μια παρέα που συζητούσε μουσική για διαφημίσεις (ειλικρινά). Και μετά; Ε, αφού πέρασε λίγος καιρός οι Raining Pleasure ξεχάστηκαν, αν και όχι εντελώς - εγώ προσωπικά τουλάχιστον τους θυμόμουν κάθε φορά που έπαιρνα τηλέφωνο στο σταθμό Λαρίσης (όπου αναπόφευκτα βρισκόμουν στην αναμονή, δηλαδή στην ευχάριστη θέση να μπορώ να απολαύσω το 'Capricorn' και από το ακουστικό του τηλεφώνου μου). Αλλά μ' αυτά (και μ' άλλα) ήρθε το 2003, και μαζί μ' αυτό (μαζί με την 3η Δεκεμβρίου αυτού, πιο συγκεκριμένα) ήρθε και το 'Forwards + Backwards' - το άλμπουμ για το οποίο έπρεπε να σας μιλάω τόση ώρα αντί να σας λέω παραμύθια...
Λοιπόν... για να δούμε... Στο τέταρτο, όχι-και-τόσο-δύσκολο άλμπουμ τους οι Raining Pleasure παίζουν με τα παιχνίδια του Crooner (the songs about troubles, και το 'Kastor Bossa' ακόμα πιο πολύ), των Belle & Sebastian ('Identical twins' vs 'Slow graffiti'), τον Coti K. (πάλι) και την Έλλη Πασπαλά (λιγάκι). Η πρώτη μου εντύπωση απ' αυτό ήταν ότι παρακολουθούσα ένα μέρος του εαυτού μου να παίζει μέσα από ένα καθρέφτη διπλής όψης, πράγμα παράξενο - δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι τους αγαπάω τόσο πολύ, ούτε το ότι έρχονται από την ίδια γωνιά του κόσμου όπως εγώ (κι εσείς) σήμαινε τόσα πολλά για μένα (αν και μπορεί να έφταιγαν τα όσα είχα πιει το προηγούμενο βράδυ και το γεγονός ότι έχω μεγάλη φαντασία).
Η δεύτερη, δε, διαπίστωση ήταν ότι εδώ οι Raining Pleasure παίζουν με τον αέρα μιας μεγάλης μπάντας - δηλαδή με άνεση, αυτοπεποίθηση και ταλέντο. Τι τους έφερε σ' αυτό το σημείο, ο χρόνος και η εμπειρία, η επιτυχία και η αναγνώριση, τα λεφτά, η παραγωγή του Coti K, όλα τα παραπάνω ή τίποτα απ' όλα αυτά, δε ξέρω και δε μπορώ ν' αποφασίσω αν έχει σημασία. Ας πούμε ότι έχω πρόβλημα με την ημέρα εκείνη που ξυπνάς το πρωί και βλέπεις το αγαπημένο σου συγκρότημα - το ίδιο εκείνο συγκρότημα που κάποτε προσπαθούσες να κάνεις όλους όσους ήξερες να αγαπήσουν - στην τηλεόραση (μεταφορικά μιλώντας). Και το γεγονός (ότι μου φαίνεται) ότι το 'Forwards + Backwards' ήταν ένας δίσκος προορισμένος να πετύχει ανεξάρτητα απ' το πόσο καλός θα ήταν τελικά μου δίνει στα νεύρα...
Κι αυτό πάλι ανεξάρτητα απ' το γεγονός ότι, τελικά, είναι ένας όμορφος δίσκος - θα έλεγα ότι το 'Forwards + Backwards' ταλαντεύεται σαν εκκρεμές, όχι μπροστά και πίσω αλλά ανάμεσα σε τρεις κατευθύνσεις (μία lounge, μία ηλεκτρονική και μία μελωδική, ελαφρώς σκοτεινή και ρομαντική) παράγοντας τελικά ένα γοητευτικό σύνολο με πολλά φωτεινά σημεία και κανα-δυο που θα μπορούσαν να λείπουν. Στα πρώτα συγκαταλέγονται οι fifties/sixties αναφορές, οι αναπόφευκτες πια ηλεκτρονικές επιρροές, η (όχι και τόσο μικρή όσο φαίνεται αρχικα και κρυμμένη κυρίως στους στίχους και στο τρίτο τέταρτο του δίσκου) δόση από Raining Pleasure του παρελθόντος, μερικές ακαταμάχητες μελωδίες εδώ κι εκεί, λίγη ακαταμάχητη φασαρία ('Love me love me love me') και οι στίχοι ("I don't like poetry, but there's nothing like a sacred, clever nice and lovely line"). Στα δεύτερα, βασικά το καταραμένο το 'A ring (forwards + backwards)' - που δε μπορείς να μου βγάλεις απ' το μυαλό ότι έχει γραφτεί για να γίνει hit και μάλιστα αυτό που λέμε hitάκι, μπλιαχ και ξανά μπλιαχ - και η αίσθηση ότι κάπου όλα αυτά γίνονται με σκοπό την επιτυχία λίγο παραπάνω απ' όσο θα 'πρέπε.
Ουφ - έχω σπάσει το κεφάλι μου και δε μπορώ να καταλήξω πουθενά... Άμα πω I don't like 'Forwards + backwards' but there is nothing like a romantic, clever nice and lovely Raining Pleasure album, θα φτάνει άραγε;
