Nostalgia

Υπάρχει ένα στάδιο στην πορεία κάθε συγκροτήματος -εκεί, στο πολύ νωρίς και στις πρώτες μέρες- που αυτό σχεδόν σχοινοβατεί, λες και παίζει το "Ναρκαλιευτή" στο τεράστιο ταμπλό της ίδιας του της ζωής. Τότε είναι που βάζει στα δεξιά και αριστερά της ζυγαριάς υλικά ανόμοια ή έστω μηδενικής συγγένειας, όπως την αβεβαιότητα με τις καλές ιδέες, την ανασφάλεια με τη θέληση, τη δυσανεξία με την επιμονή, την ελπίδα με την απογοήτευση, τα ατελή μέσα με την ακατάπαυστη προσπάθεια κ.ά. τέτοια no way out ζευγάρια για γραφιάδες σαν και μένα. Συχνά η όλη φάση καταλήγει σε αποτυχία. Ακόμα συχνότερα δεν καταλήγει καν κάπου. Σπανίως, όμως, η κατάσταση μπορεί να φέρει ένα αποτέλεσμα τέτοιας σαγηνευτικής εντροπίας που άπαξ και εκτεθείς στις κολλητικές του ίνες μια φορά, σε παιδεύει για πολύ καιρό μετά. Σπανίως... Ό,τι συνέβη με το "Memory Comes Back" δηλαδή.

Λίγα χρόνια αργότερα, ούτε καν πέντε, οι Raining Pleasure άνοιξαν κανάλια με τον πειραματισμό και έκαναν το λεγόμενο "μεγάλο βήμα". Δε θα σταθώ στα διαφημιστικά και στις τηλεοπτικές εμφανίσεις. Αυτά είναι για τους συνήθεις μικροπρεπείς που κάνουν τη μιζέρια ιδεολογία και θέλουν και τους πάντες να την ασπάζονται. Το "Flood" ήταν ένα σπουδαίο άλμπουμ που έψαχνε και αντλούσε από και προς πάσα κατεύθυνση. Το, προπάντων δισκογραφημένο, "Reflections" μια αξιοθαύμαστη ιδέα που έγινε φόρα παρτίδα δέσμευση. Αμφότερα, ωστόσο, κλείδωναν μέσα τους τη σπουδαιότητα της εποχής και των πραγμάτων με τρόπο αδιαμφισβήτητο. Το ζητούμενο είναι πάντοτε όλα τα τραγούδια, αλλά τα μεγάλα πιο πολύ, να φτάνουν σε όσο το δυνατόν περισσότερους.

Στο ενδιάμεσο, εντούτοις, και εν προκειμένω το 1998, υπήρξε το "Nostalgia". Αυτός είναι ο μοναδικός δίσκος των Raining Pleasure που δείχνει τόσο κατασταλαγμένα και ξεκάθαρα το τι ακριβώς ήταν και το ακριβώς ήθελε να κάνει αυτό το συγκρότημα, τότε. Ίσως γι' αυτό αν πρέπει να συστήσω ένα μόνον άλμπουμ των πατρινών που ακούγοντάς το αυτό να καταδεικνύει με παρθενογενετικό τρόπο όλη την ουσία τους, αυτό θα είναι το παρόν.

Από το εναρκτήριο "Polly" και για 55':30'' (που δεν είναι τόσο πολλά, αλλά ούτε και τόσο λίγα, είναι αυτά που χρειάζονται) μέχρι το φινάλε του "Six Days And Six Nights" καλείσαι να περάσεις διαμέσου ενός καλειδοσκοπικού ταξιδιού που σε γεμίζει ψυχικές ουλές. Σε αυτά τα δέκα ποπ τραγούδια, μετρημένα, οι Raining Pleasure έκλεισαν όλα τα συναισθήματα, όλες τις συγκινήσεις, όλα τα φλερτ και τις απορρίψεις που ίσως και σε μια ζωή ολόκληρη να μην προφτάσεις να νιώσεις και να αισθανθείς. Μιλούν και εκφράζουν εσένα και τις στιγμές σου ως άνθρωπος, πριν καν τις βιώσεις. Αυτή η γονιμοποίηση του μοιραίου κι αν είναι κάτι σπάνιο...

Τα "Julie's Birthday", "Is That Yoo?", "Face In The Lake" θα μπορούσαν να είναι στη θέση του "Fake" πολύ πριν το ίδιο το "Fake". Όμως από ένα σημείο και μετά το παιχνίδι δεν παίζεται μονάχα στα πολύ καλά κομμάτια, αλλά και αλλού, σε γήπεδο και παράγοντες που πιθανόν και να μην έχουν και σχέση με τη μουσική (που δεν έχουν). Και βέβαια, η Ιστορία δεν γράφεται με καλοδιατυπωμένες υποθέσεις, αλλά με ό,τι πραγματικά έγινε. Πολλές μπάντες έχουν κάποτε φτάσει στο στάδιο του δικού τους "Nostalgia". Ξέρετε γιατί δεν πέρασαν στο επόμενο; Όχι πάντως επειδή δεν είχαν τραγούδια και ιδέες. Θυμάμαι τους South Of No North του 3ου δίσκου τους το 1989. Κανείς άλλος τότε δεν είχε δώσει ένα τόσο ουσιώδες και δομημένο σετ τραγουδιών. Τους ακούγαμε στις συναυλίες και λέγαμε πως είναι έτοιμοι, έχουν πάρει πλέον θέση στο βατήρα και όπου να 'ναι θα απογειωθούν, θα σπάσουν τη βαρύτητα. Πέρασε δεν πέρασε ενάμιση χρόνος και μάθαμε, στο μιλητό (έτσι κυκλοφορούσαν τα νέα εκείνο τον καιρό), πως το διέλυσαν.

Ό,τι πραγματικά γίνεται, λοιπόν. Και αυτό που γίνεται είναι πως με το "Nostalgia" αναπτύσσεις σταδιακά τη μοναδική σχέση αγάπης που ονειρεύεσαι. Την ιδανική, την αφοσιωμένη, την αμοιβαία, την ανιδιοτελή.

Ναι, γράφοντας γι' αυτόν τον δίσκο τώρα είναι σα να προσπαθείς να μιλήσεις -ίσως- για το σημαντικότερο κομμάτι της σύγχρονης εγχώριας μουσικής σκηνής (εννοώντας της τελευταίας δεκαετίας). Και αυτό το "ίσως" είτε υπάρχει είτε όχι δεν φτάνει για να ξεδιπλώσει τον κόμπο από το λαρύγγι σου. Κομμάτι πιο βαρύτιμο κι από το "Flood" itself, διότι εδώ ακριβώς πρωτοφάνηκε (και συνεχίζει έκτοτε) μεμιάς το τεράστιο ταλέντο αυτής της μπάντας, χωρίς αμφιταλαντεύσεις. Ολοκληρωτικά απογυμνωμένο, άβαφτο, αληθινό, με casual ντύσιμο, αλλά συγχρόνως αφιλτράριστα δραστικό και αμείωτα εξακολουθητικό, όπως ο στίχος "I love you/ Get out of me/ Or stay there forever" στο ρεφρέν του ομότιτλου τραγουδιού που μοιάζει σαν λόγια που είχες από πάντα στο μυαλό σου, αλλά δεν είχες βρει τον τρόπο ακριβώς για να τα πεις.

Ένα must δέκα χρόνων πια...