Reflections
Από το 1966 ως το 72, ο Χατζιδάκις ήταν στην Αμερική. Για φορολογικούς λόγους, όπως δήλωσε εκ των υστέρων, όταν διάφοροι που έτρωγαν έτοιμες περιουσίες στο εξωτερικό την ίδια περίοδο δηλώνουν αντιστασιακοί. Αυτός ήταν όμως ο Μάνος: Μοναδικός και αναντικατάστατος (αυτό το "ουδείς αναντικατάστατος" στην Τέχνη απλώς δεν ισχύει). Στην Αμερική λοιπόν ο Χατζιδάκις ήρθε σε επαφή με την ποπ και το ροκ στις πιο πρωτοποριακές τους εκφράσεις. Γνωρίστηκε με μουσικούς και γκρουπ όπως οι Jefferson Airplane, και επηρεάστηκε από το κλίμα της εποχής, που ήταν άλλωστε από τις πιο γόνιμες. Αποτέλεσμα αυτών των επιρροών, ήταν τα έργα που έγραψε εκεί, όπως το "Χαμόγελο της Τζοκόντας" (παραγωγή Quincy Jones) και το "Reflections".
To "Reflections" αποτελείται από δέκα πανέμορφα τραγούδια που έχουν γίνει πια κλασσικά, με τους ελληνικούς στίχους που γράφτηκαν επάνω τους αργότερα (Περιμπανού, Κεμάλ, Η Προσευχή του Ακροβάτη, Ο Κόσμος Σου Να Είμαι Εγώ κ.α.). Διαχρονικά μέσα στην αισθητική αρτιότητά τους, οικουμενικά και ελληνικά ταυτόχρονα, όπως και ο δημιουργός τους. Στο δίσκο έπαιξαν οι New York Rock 'n' Roll Ensemble, ένα γκρουπ σπουδαστών κλασσικής μουσικής από το Julliard με ροκ ανησυχίες, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Michael Kamen, μετέπειτα φίρμα μαέστρος που συνεργάστηκε με πολλούς (Bowie, Pink Floyd, Metallica, Sting κ.α.). Ενώ τα τραγούδια έχουν το ελληνικό στοιχείο έντονο στην ατμόσφαιρα που αναδίδουν, το παίξιμο ήταν εκείνο που τους έδωσε το διαβατήριο της παγκοσμιότητας.
Με το παίξιμο θα ασχοληθούμε κι εδώ λοιπόν, μια που εκεί είναι το στοίχημα που έβαλαν οι Raining Pleasure. Και το κέρδισαν. Είναι γνωστό ότι στο studio το γκρουπ πετάει. Έχουν ιδέες, έχουν άποψη, έχουν προσωπικότητα. Αυτά, σε συνδυασμό με την αξία του έργου, κάνουν την εκδοχή τους επάνω στο "Reflections" ένα δίσκο που έχει θέση στη δισκογραφία του Χατζιδάκι (βαρύ, αλλά το λέω συνειδητά πιστεύοντας ότι αν ζούσε θα το αναγνώριζε) αλλά και στη δισκοθήκη των πιτσιρικάδων pop aficionados που αγνοούσαν την ύπαρξη του έργου αλλά κόβουν φλέβες για Raining Pleasure και αντίστοιχα γκρουπ. Και είναι τεράστια η χάρη που κάνουν οι Raining Pleasure σ' αυτή την κατηγορία των ακροατών, φέρνοντάς τους σε επαφή με αυτή τη μουσική. Ο δίσκος ακούγεται απίστευτα φρέσκος και σημερινός, και το παίξιμο είναι και ωραίο, και έξυπνο και με στυλ. Φιλόδοξο τόλμημα, αλλά πετυχημένο, σε βαθμό που η συμμετοχή της Πασπαλά που είναι η guest φίρμα να αποτελεί τιμή για την ίδια, και όχι για το γκρουπ.
Οι Raining Pleasure έβαλαν πολύ ψηλά τον πήχη. Ελπίζω να συνεχίσουν στο ίδιο επίπεδο και με τη δική τους μουσική. Προς το παρόν, απολαμβάνουμε αυτό. Και καλή επιτυχία έξω!
