Who's gonna tell Juliet?

Λίγα δευτερόλεπτα μέσα στο 'You are not young anymore' αρκούν για να θυμηθείς ότι ο Βασιλικός είναι ο πρώτος ("κριτική αδεία") που έβγαλε την ελληνική σκηνή από τα τραγουδιστικά πρότυπα των Αγγελάκα / Καλοφωλιά. Ένα αισιόδοξο pop τραγούδι, με διφορούμενα απαισιόδοξο indie pop τίτλο και μία louder than pop ερμηνεία.

Οι Raining Pleasure εμφανίζονται ακριβώς στη γωνία που τους περιμέναμε. Καλούνται άραγε να ικανοποιήσουν προσδοκίες ή να επαληθεύσουν τις κατηγορίες; Ένα και το αυτό.

Ένας και ο κίνδυνος ουσιαστικά: να αγχωθείς περισσότερο από ό,τι σου επιτρέπει το ταλέντο, η έμπνευση, πλέον και η εμπειρία σου. Να παιδευτείς περισσότερο από ό,τι σου υπαγορεύει η σπουδαία αθωότητα της pop μουσικής. Να κοιτάξεις τι λέγεται γύρω σου. Να προδώσεις τη σπουδαιότητα των αληθινών pop τραγουδιών για κάτι δήθεν βαρυσήμαντο.

Όσοι ατυχώς σήκωσαν κεφάλι από κινούμενη άμμο δυσλειτουργικής on line μουσικής, έσπευσαν να χαρακτηρίσουν το 'Love was just a girl' ως "εύκολη pop λύση" στο -δήθεν- συνθετικό αδιέξοδο της μπάντας. Το ίδιο το τραγούδι κυλιέται πέρα από τέτοιου είδους κομπλεξικούς αφορισμούς σε μία μπιτλική ντισκοτέκα, που το επιλέγει πλέον χωρίς πολλή σκέψη για όσους κουράστηκαν να χορεύουν με το Dancing queen.

Ντουετάκι με το Run to the disco, που ευτυχώς δεν είναι η συμβολή τους στις indie dance ημέρες που ζούμε, αλλά μια εύστοχη επιλογή για guitar driven groove μειδίαμα, σε μια ξεχωριστή σειρά τραγουδιών που ίσως να ξεκινάνε από το Dance on you fool του Frank Zappa και ίσως να περνάνε από το Miss Europa disco dancer των Manic Street Preachers.

Τα μελλοντικά best of του γκρουπ μπορούν να χωριστούν σε αυτά με τα πιο δημοφιλή τραγούδια τους και σε αυτά με τα πιο "δικά" τους τραγούδια. Κι αν οι όψιμα σκληροπυρηνικοί διαφωνούν στο κατά πόσο το Fake είναι ένα γνήσιο Pleasure τραγούδι, επί του παρόντος οφείλουν να ομολογήσουν τη διττή λειτουργία του Our father.

Γηπεδικά χρηστικό, με το ευτελώς μεγαλειώδες singalong να οδηγεί την πορεία του από την πολύ αρχή του τραγουδιού, σε μια απογυμνωμένη εκδοχή του, πάει και κολλάει απόλυτα στην πρωτοφανή δραστικότητα των τραγουδιών του Nostalgia.

Ως πρωτεργάτης της ενιστάμενων περί της ανάγκης για τη μεταποίηση του Reflections (η ένσταση ήταν για τις ανάγκες των ακροατών προς αυτό, ασφαλώς και δεν υπάρχει κανένα "γιατί" στην οποιαδήποτε επιλογή των δημιουργών), υποδέχομαι με αμηχανία ενθουσιασμού τη χατζιδακική σύζευξη του indie αυθορμητισμού με τις μπαλάντες του παραλόγου στο God is pregnant. Το απολύτως ουσιαστικό τραγούδι του δίσκου.

Αδιευκρίνιστο αν στο Flamenko φταίει η σύνθεση που δεν κατασταλάζει κάπου και χαριεντίζεται ναρκισσιστικά με τις αρετές του studio και της παραγωγής ή το γεγονός ότι όταν έχεις άγριες διαθέσεις το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό δεν είναι κάποιο τραγούδι των Pleasure. Άμεσα το Stains on the wall λιώνει στη δυναμική της μελωδίας του χωρίς να υπερβάλλει και χωρίς να απαιτεί καμιά ηχητική καινοτομία.

To Who's gonna tell Juliet? είναι το έκτο άλμπουμ των Raining Pleasure σε μια δισκογραφική πορεία δώδεκα χρόνων, που πέρα από τις όποιες ενστάσεις ή αντιρρήσεις του καθενός, δεν παρουσιάζει ούτε καν ενδείξεις κούρασης ή πολύ περισσότερο παρακμής στο επίπεδο της έμπνευσης και της ανάγκης για έκφραση.

Αν ήταν ντεμπούτο θα ήταν οριακό, αν ήταν δύσκολο δεύτερο άλμπουμ δεν θα ήταν το Second Coming, αν ήταν τρίτο θα προκαλούσε υπό προϋποθέσεις την αναταραχή του Flood... και κάπως έτσι πρέπει να εφευρεθεί και κάποιο ισότοπο για τον ιδανικό έκτο δίσκο.