Let the dominoes fall
Αν οι κριτικές των δίσκων του ροκ εντ ρολ γίνονταν σε (εντελώς) λάιφσταϊλ περιοδικά, ή ήταν το θέμα συζητήσεων σε μετα-εγκαινιακές δεξιώσεις της νέας μπουτίκ ψαριών που ανοίγει ο τάδε ολυμπιονίκης της ελληνορωμαϊκής και ταξικής πάλης, τότε θα η επωδός για τους Ράνσιντ, θα ήταν μια: "Πασέ".
Επειδή όμως τέτοια πράγματα ακούν, θενκς του γκαντ, σχετικά κανονικοί άνθρωποι που μπορεί να πηγαίνουν σε μετα-εγκαινιακές δεξιώσεις που και που, αλλά καθαρά για λόγους επαγγελματικού ψυχαναγκασμού ή τζάμπα φαγητού, τότε τα πράγματα είναι αλλιώς.
Οι Ράνσιντ, αμετανόητα πανκιά από την Καλιφόρνια, παίζουν αγκέινστ ολ οντς για πολλούς λόγους: Γιατί είναι αμερικάνοι (μετα)πάνκηδες, όχι νεοϋορκέζοι, γιατί είναι ήδη 18χρονοι ως συγκρότημα, αλλά και 40άρηδες ως πάνκηδες. Δηλαδή, ξεκίνησαν να παίζουν πανκ μια δεκαπενταετία μετά το πανκ και σήμερα, παίζουν πανκ, 30 χρόνια μετά την αποφράδα μέρα που ο Μάλκολμ μακ Λάρεν έσκισε το τζιν του σε ένα καρφί και μετά το έπιασε με παραμάνα.
Λοιπόν;
Και όμως, οι Ράνσιντ τα καταφέρνουν. Είτε απλώς για τους ανθρώπους που ψάχνουν μια πιο στρέιτ και "βρώμικη" εκδοχή του ροκ εντ ρολ σε εποχές που τα συγκροτήματα ή θα είναι καινοτόμα, ή δεινόσαυροι ή "αναβιωτές", είτε για τους φανατικούς του είδους, οι τύποι από το Ώλμπανυ τα καταφέρουν, παίζοντας μάχιμο γκαραζοπάνκ με σκα περασματάκια ακόμη και σλόου τραγούδια με στίχους που θα μπορούσαν να είχαν βγει από ταινία του Κεν Λόουτς.
Αν τα καταφέρνουν λοιπόν, ποιο είναι το πρόβλημα; Ακριβώς αυτό, ότι τα καταφέρνουν. Ότι είναι σήμερα πάνκηδες και είναι υποχρεωμένοι να ωριμάζουν μαζί με την ηλικία τους και τους οπαδούς τους. Κάπως έτσι, τα συγκροτήματα μετατρέπονται στις συνεπείς μπάντες της γειτονιάς, που θα παίζουν καλά αντιστεκόμενες στο μέινστριμ των καιρών, αλλά μέχρι εκεί. Θα πει κανείς, "και τι να κάνουμε ρε φιλαράκι, να το διαλύσουμε;". Όχι βέβαια. Γιατί τότε πού θα βρεθεί μπάντα που στα 40κάτι της θα γράψει East bay night, Liberty and Freedom, Locomotive, 19 τραγούδια για 45 λεπτά δίσκο; Πουθενά. Άλλωστε, οι συνεπείς δεν περισσεύουν στις μέρες μας. Οι Λίνκιν Παρκ, οι Γκριν Ντέι και οι Χιμ από την άλλη, είναι σαν τις μύγες τον Αύγουστο.
* το κείμενο αυτό χρησιμοποιεί αποκλειστικά ελληνικούς χαρακτήρες, καθώς και τις παραδοσιακές γραφές ξένων πόλεων (βλ. Ώλμπανυ), από μια στιγμιαία παραξενιά του δημιουργού του, καθώς και την απώλεια κάποιων καίριων μακροεντολών του μάικροσοφτ ουόρντ, την οποία αδυνατούμε να διορθώσουμε επί του παρόντος. Πίριοντ.
