Tomorrow will be like today
Μια σύντομη έρευνα για το 'Tomorrow will be like today' στο διεθνή Tύπο μου αποκάλυψε διθυραμβικές κριτικές. Ωστόσο, μου έδωσαν όλες τους την αίσθηση του "εκ του ασφαλούς" για ένα καινούριο όνομα. Kανείς δεν έχει να χάσει τίποτα με δυο τρεις καλές κουβέντες παραπάνω. Mου έρχεται, όμως, στο νου το παράδειγμα του ντεμπούτου άλμπουμ του St. Thomas πριν μερικά χρόνια, το οποίο κατά κάποιο τρόπο μας "παραπλάνησε" (φάνηκε στο αμέσως επόμενο άλμπουμ του) και έτσι διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις, ιδιαίτερα για το συγκεκριμένο είδος μουσικής.
Πίσω από το όνομα Rand and Holland βρίσκεται ο Brett Thompson από το Σίδνεϊ της Aυστραλίας. Παίζει κιθάρα και τραγουδά στο στυλ, για παράδειγμα, του Will Oldham: ερημικές και σκοτεινές συνθέσεις, χαμηλότονα έως ψιθυριστά φωνητικά, μελαγχολική ατμόσφαιρα. Tα οκτώ κομμάτια του άλμπουμ εμπλουτίζονται με διάφορα κρουστά, μπάσο, τσέλο και πλήκτρα, και δεν ξεπερνούν σε διάρκεια τα 34 λεπτά. H οικονομία αυτή αποτελεί μεγάλο πλεονέκτημα: ο Brett καταθέτει τις πρωτοεμφανιζόμενες ιδέες και δημιουργίες του μέσα σε ένα μισάωρο, αφήνοντας πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Εντύπωση μου προκαλεί η κυκλοφορία του άλμπουμ στην γερμανική Staubgold, η οποία ειδικεύεται στις ηλεκτρονικές κυκλοφορίες και μάλιστα στις πιο μινιμαλιστικές. Πιθανότατα το 'Tomorrow will be like today' είναι ένα εν δυνάμει "εξεζητημένο" ακουστικό άλμπουμ, όπου τη θέση των ηλεκτρονικών έχει πάρει η κιθάρα και η φωνή.
H μουσική του Brett Thompson είναι εθιμο-τυπικά καλή. Διαθέτει υπόγεια δύναμη, ευαισθησία, αργούς και σφιχτούς ρυθμούς και παραπέμπει τόσο σε κλασικά όσο και μοντέρνα ακούσματα. H φωνή του, από την άλλη, αποτελεί θέμα συζήτησης. Σε κάποιους μπορεί να αρέσει, σε άλλους όχι. Xωρίς να γίνεται υπερβολικά λυρική, αναδύει μια "αμερικανική" χροιά που κατά κάποιο τρόπο "δένει" με τις προκατασκευασμένες κατοικίες του εξωφύλλου. Στη μοναδική σύνθεση στην οποία η φωνή δεν κυριαρχεί της μουσικής συναντάμε την καλύτερη στιγμή του άλμπουμ: το 'Love Is', ένα πανέμορφο τραγούδι, το οποίο χωρίζεται σε τρία ευδιάκριτα μέρη, με το οργανικό τελευταίο (καθοδηγούμενο από τα τύμπανα) να κλέβει την παράσταση. Ξεχωρίζει επίσης το 'God's Little Acre' που ανοίγει το άλμπουμ με ύφος American Music Club και συνοδεία τσέλου, και το ομώνυμο κομμάτι που κλείνει το άλμπουμ συνοδεία τζιτζικιών (ή μήπως τρυζονιών;). Γενικά, το "βαρύ" κλίμα και τα "βαριά" τύμπανα μου φέρνουν στο νου την ατμόσφαιρα των Crescent. Τα μουσικά μέρη όλων των κομματιών είναι ιδιαίτερα προσεγμένα - το 'Tomorrow will be like today' δεν υστερεί σε μουσική. Με όλο το θάρρος της γνώμης, δεν με συγκινεί η φωνή του Brett, τουλάχιστον όχι σε όλα τα κομμάτια, κι αυτό συμβαίνει υποσυνείδητα.
Μουσική εναντίον ερμηνείας, λοιπόν; Πολύ προσωπική και υποκειμενική άποψη. Το 'Tomorrow will be like today' είναι αντικειμενικά ένα καλό άλμπουμ που κουβαλάει τις δικιές του "παραξενιές", οι οποίες δεν συγκρίνονται στο ελάχιστο με τις "παραξενιές" του υπογράφοντος.
