I, Lucifer
Μπορείς να διακρίνεις τον διάβολο που κρύβεται μέσα σου;
Μπορώ να αναγνωρίσω τον πόθο, την απληστία και την αιώνια ανάγκη του να ξελογιάζει την αγνή και αδιάφθορη πλευρά μου. Αυτός ο μικρός εωσφόρος με τα ροζ κέρατα και το extra ποπ ντύσιμο που λικνίζεται προκλητικά στους ήχους του Barry Adamson και του Serge Gainsbourg ξέρει να χειρίζεται άψογα το παιχνίδι της αποπλάνησης. Ένα παιχνίδι που μοιάζουν να γνωρίζουν καλά και οι (The Real) Tuesday Weld. Κύριε Coates, δηλώνω σκλάβα σας για πάντα...
Μουσική για ταινία είχαμε.. μουσική όμως για βιβλίο; Όχι! Ιδού λοιπόν το πρώτο soundtrack για βιβλίο και συγκεκριμένα για το μυθιστόρημα του Glen Duncan, «I Lucifer» (το οποίο παρεμπιπτόντως έχει επιλεγεί για να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη του «Leaving Las Vegas»). Οι (The Real) Tuesday Weld... δηλ. o Stephen Coates εμπνέεται από την κακόφημη λονδρέζικη συνοικία του Clerkenwell (την οποία δεν παραλείπει να μνημονεύει μέσα από τίτλους των κομματιών του) και σπεύδει να κυκλοφορήσει τη δεύτερη ολοκληρωμένη του δουλειά, μετά το «When Cupid Meets Psyche» (2001). Εντυπωσιακό!
Ποιο; Όλα! Καταρχήν ποιος λογικός άνθρωπος θα τολμούσε να κυκλοφορήσει τη σήμερον ημέρα και με τους απάνθρωπους κανόνες της παγκόσμιας μουσικής αγοράς έναν δίσκο που συνδυάζει τον jazz καπνό ενός καμπαρέ της δεκαετίας του '30 με hip-hop και break beats; Κι όμως... Ταλαντευόμενος ανάμεσα σε instrumental και μη κομμάτια (με την μπάρα να κλείνει στα δεύτερα) και εμπνευσμένος από τη γαλλική και αμερικάνικη retro-classic pop, ο Stephen κατασκευάζει κινηματογραφικές εικόνες με samples και synths, αλλά και με τη βοήθεια πνευστών, έγχορδων και κρουστών οργάνων. Συνεχίζοντας έτσι την παράδοση του «When Cupid Meets Psyche» (που έβγαλε επίσης εξαιρετικά κομμάτια, όπως τα «I love the rain» και «L' amour et la mort»), αλλά σαφώς σε ένα υψηλότερο επίπεδο.
Στο «It's A Dirty Job But Somebody's Got To Do It» απαγγέλλει στίχους ο ίδιος ο συγγραφέας του βιβλίου, η jazz τραγουδίστρια Pinkie Maclure μετατρέπεται σε παρτενέρ του Coates στο πανέμορφο αλά Billie Holiday «One More Chance», αντίστοιχα η Pamela Berry συνεργάζεται μαζί του στο -κρυφό κομμάτι- «Pearly Gates», ενώ το ακουστικό «La Bete Et La Belle» με τον David Guez στο μικρόφωνο είναι μια γαλλική έκδοση του εκπληκτικού «The Ugly And The Beautiful». Ειδική μνεία στο «The Eternal Seduction of Eve», το οποίο βάζω στοίχημα πως θα μείνει ως ένα από τα πιο κλασικά κομμάτια αγάπης που έχουν γραφτεί ποτέ. Μετά από όλα αυτά... μήπως ζηλεύετε κύριε Reynolds;
Ίσως θα έπρεπε... Ο δίσκος χτυπά το σλόγκαν των Telepopmusik και υποστηρίζει την αγάπη μέχρι τελικής πτώσεως, παίζει με την αθωότητα, την πρόκληση και τη ρομαντική εμμονή, οι στίχοι είναι εξαιρετικοί, η παραγωγή θαυμάσια, ο Stephen πιο όμορφος από τον Minus 8, το artwork πανέμορφο... καλέ, τι έπαθα σήμερα και είμαι τόσο καλή; Αν έβαζα βαθμό θα του έριχνα ένα δέκα (για τον Άρη ρε γαμώτο!), αλλά και πάλι δεν έχει σημασία. Ο διάβολος φανερώθηκε και μεγαλούργησε για άλλη μια φορά.
ΥΓ. Επειδή δεν είμαι και πολύ συνεπής μαθήτρια τον τελευταίο καιρό, θα κάνω τα σχόλιά μου για τη συναυλία των (The Real) Tuesday Weld, Fosca και Byron's Girlfriend σε αυτήν την παράγραφο και όχι σε ξεχωριστό κείμενο (και όποιος κατάλαβε...). Με συνοπτικές διαδικασίες: ο Βύρωνας ήταν συμπαθέστατος στο ακουστικό του σετ, αν και ο όχι τόσο καλός ήχος εμπόδιζε την καθαρότητα των φωνητικών. Περιμένω να τον δω στη Θεσσαλονίκη και σε ένα διαφορετικό πρόγραμμα. Οι (The Real) Tuesday Weld ήταν γοητευτικοί αν εξαιρέσουμε τη μικρή διάρκεια της εμφάνισής τους (ειδικά όταν τα δεκαπέντε λεπτά αυτής προβάλλονταν video clips τους -πχ. «Bathtime for Clerkenwell»- τα οποία ο Coates και η μπάντα του κάθονταν και κοιτούσαν πάνω στη σκηνή!). Προσπέρασαν δυστυχώς το «The Eternal Seduction of Eve» αλλά έκαναν και encore, παρότι support συγκρότημα (ναι, όλα γίνονται στις μέρες μας). Από την άλλη πλευρά, στους Fosca πέρασα υπέροχα! Το πρόγραμμά τους χορταστικό (έπαιξαν σχεδόν όλον τον δεύτερο δίσκο και αρκετά κομμάτια από τον πρώτο.. ευτυχώς και το «The Millionaire of Your Own Hair»), άνοιξαν και με το αγαπημένο μου «Letter to Saint Christopher» και κατέβαλαν κάθε φιλότιμη προσπάθεια να ανεβάσουν το κέφι του ομολογουμένως ψόφιου και λίγου κόσμου που συγκεντρώθηκε. Για κλείσιμο, να ευχαριστήσω τον Stephen, τον Matt (της θρυλικής Sarah Records), τον Dickon και την γλυκύτατη Sheila (που έτρεμε πριν ανέβει στη σκηνή!) για τις πολύ όμορφες στιγμές που περάσαμε μαζί πριν και μετά τη συναυλία...
