Return of the Dream Canteen

Είσαι 40 χρόνια μπάντα, έχεις κόψει τα σκληρά εδώ και χρόνια, γυρνάει ο ταλεντοκιθαρίστας σου πίσω και τι κάνεις; Αποφασίζεις να πάρεις τον παραγωγό-ζάχαρη που αγαπάει όλος ο κόσμος (Rick Rubin) και να κυκλοφορήσεις σε δίσκο ότι σχεδόν έγραψες στο στούντιο. Ευτυχώς από πίσω υπάρχει το management και σε μαζεύει και σου λέει ας το σπάσουμε σε δυο άλμπουμ, άντε κάνει όλο το συγκρότημα την καρδιά του πέτρα, και βγάζει τον πρώτο δίσκο. Λένε όλοι (εκτός από εμάς) τέλειος, φοβερός, χτυπάει και πρωτιά στα charts, και κάτι μήνες μετά πετάς και τον δεύτερο.

Με αυτόν λέω ν’ ασχοληθώ εδώ γιατί τον πρώτο (‘Unlimited Love’) όσο και να προσπάθησα απλά δεν. Πάμε λοιπόν. Εδώ και καλά μάζεψαν οι RHCP τις πιο funk στιγμές τους, να μας παρουσιάσουν κάτι πιο κοντά στο ‘Blood Sugar Sex Magic’ με λιγότερη μαγιά από ‘Californication’, τουλάχιστον έτσι ξεκινάει, γιατί μετά απλά καταντάει σούπα. Δηλαδή OK, αφήνεις την μια μανιέρα και πιάνεις την άλλη, δεν είναι ότι ο δίσκος έχει κάποιες συγκεκριμένες καλές στιγμές και κάποιες άλλες κακές. Είναι ένα μονότονο πράγμα από την αρχή μέχρι το τέλος που αν το κυκλοφορούσε άλλο συγκρότημα θα πήγαινε άπατο. Είναι σαν να ‘χεις βάλει το γκρουπ να γράψει τζινγκλς για να προωθήσει το ίδιο του το άλμπουμ.

Πραγματικά αν ήμουν σ’ ένα ερημονήσι και είχα μόνο αυτό το άλμπουμ θα το πέταγα στην θάλασσα ή θα χρησιμοποιούσα το CD για να διώχνω τα πουλιά. Η παραγωγή είναι εκεί, στιβαρή καθαρή, γυαλισμένη, είναι το ένα πράγμα που ξεχωρίζει. Αλλά μια παραγωγή δεν σώζει ένα μέτριο άλμπουμ. Δείτε δηλαδή το ‘Death Magnetic’ των Metallica, όλοι ενθουσιαστήκαμε στην αρχή αλλά μετά από λίγο (έως ελάχιστο) καιρό μπήκε στο ράφι με τις καλές προσπάθειες. Εδώ δεν έχουμε καν κάτι τέτοιο. Πιάνουμε π.χ. ένα κομμάτι που αρχίζει κάπως ας το πούμε διαφορετικά από τα υπόλοιπα -και ας έχει απαράδεκτο όνομα (La La La κλπ.) -και καταλήγει μέσα σε λιγότερο από 4 λεπτά ίδια βαρετό με τα υπόλοιπα.

Το γκρουπ πλέον δεν έχει ψυχή, δεν είναι σε φάση να ηχογραφήσει κάτι οριοθετημένο και οι όποιοι πειραματισμοί δεν του βγαίνουν. Σοβαρά φτάνω σε σημείο να μπορώ ν’ ακούσω τους κιθαρισμούς του Frusciante στο “Niandra LaDes and Usually Just a T-Shirt” του 1994 πιο εύκολα από αυτή την κυκλοφορία. Έχουμε και δω κάτι ωραία ριφ αλλά σου θυμίζει τις συναυλίες των megabands που θέλουν δέκα λεπτά φυσιοθεραπεία ανάμεσα στα κομμάτια, οπότε σολάρει ο σεσσιονάς στην σκηνή. Σίγουρα οι οπαδοί θα έχουν άλλη άποψη (και δικαίωμα τους) αλλά μην το πάρετε δώρο για τα Χριστούγεννα σε κα’ναν άνθρωπο, κρίμα είναι.

Η μη χαμηλότερη βαθμολογία είναι ξεκάθαρα για την παραγωγή, την όλη προσπάθεια του γκρουπ (ποια;) και τα δύο καλά κομμάτια, το ένα είναι “Tippa My Tongue”, το δεύτερο διαλέξτε το εσείς, τόσα έχει ο δίσκος.