Stadium arcadium
Καλώς τα μας! Οι ΠΙΠΕΡΙΕΣ είναι το κατεξοχήν καλοκαιρινό συγκρότημα. Αυτό που θα δώσει νόημα στις βόλτες με το νοικιασμένο αυτοκίνητο στο νησάκι την ώρα που ανεβοκατεβαίνεις τους χωματόδρομους καθώς αναζητάς την παραλία που σου υποσχέθηκαν οι ντόπιοι. Είναι το συγκρότημα που την ίδια ιερή στιγμή θα σε κάνει να τραγουδάς δυνατά - χωρίς να σκέφτεσαι την αφωνία σου αφού ταιριάζει αισθητικά με αυτή του τραγουδιστή τους - με το ένα χέρι έξω από το παράθυρο χωρίς να σε νοιάζει όλη η σκόνη που καταπίνεις. Είναι το συγκρότημα που θα πάθει κάτι πολύ άσχημο αν δεν βάλει την λέξη CALIFORNIA - σε οποιαδήποτε παραλλαγή της - σε κάθε δίσκο της, βέβαια αυτό σημαίνει ότι μέσα στο συγκεκριμένο τραγούδι θα ακουστεί καμιά δεκαριά φορές... έτσι για να γουστάρουμε! Και γουστάρουμε, και μαγκιά τους στο κάτω-κάτω της γραφής.
Το καινούργιο τους πόνημα λαμβάνει διαστάσεις εποποιίας όταν το κρατάς στα χέρια σου στο δισκοπωλείο και ακόμα περισσότερο όταν το ακούς. Στην πρώτη περίπτωση μπορεί να πεις "έλα ρε μαλάκα!" με έναν έκπληκτο θαυμασμό ενώ στην δεύτερη δεν αποκλείεται να πετάξεις ένα "ω, ρε πούστη μου...!" μπουχτισμένος - ανάλογα φυσικά τις αντοχές και μυαλά που κουβαλάς. Πρακτικά έχουμε να αντιμετωπίσουμε δύο ώρες RHCP με δυο ντουζίνες και βάλε τραγούδια. Την ίδια στιγμή το μεγαλύτερο ποσοστό του δυνητικού κοινού τους έχει θαμπωθεί από το κολλητικό video clip του "Dani California" - που θυμίζει έντονα ό,τι έκαναν οι ανεπανάληπτοι Ούμπα-Λούμπα στον Τσάρλι - ενώ έχει πέσει τρελή διαφήμιση και δύο εξώφυλλα στα ισάριθμα μουσικά περιοδικά του είδους. Οπότε;
Οπότε το βάζεις κάτω και το γονατίζεις μέχρι τελικής πτώσεως αρκεί να μην αφήσεις τον εαυτό σου να απογοητευτεί με τα πρώτα δείγματα που θα σου δώσει το δεύτερο δισκίο. Χονδρικά οι ΠΙΠΕΡΙΕΣ έχουν φτιάξει γύρω στα 10 πολύ καλά τραγούδια ("φαίνονται πια είναι, θα το καταλάβεις...") και μετά ένα τουρλουμπούκι από απλά καλά, αξιοπρεπή ή ακόμη και β΄ διαλογής κομμάτια. Το προς πώληση αισθητικό πακέτο είναι πιο καλογυαλισμένο σε σχέση με άλλες φορές, οι στιγμές που παρασύρονται σε ξέφρενους ρυθμούς είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού - χωρίς φυσικά να στριμώχνονται οι funky εμμονές από Flea μεριά- και έχουν μια κλίση στις μεσαίες ταχύτητες που ευτυχώς δεν είναι τόσο ανοργασμική όσο θα μπορούσε να τους έβγαινε.
Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον μη φανατικό να ενθουσιάζεται για τον λόγο ότι αν το δεις σφαιρικά ρε παιδί μου έχουμε να κάνουμε με μια χρυσή μετριότητα. Όσο αξιοθαύμαστη κι αν είναι η προσφορά 27 τραγουδιών με τη μία δεν μπορείς να παραβλέψεις για αυτό τον λόγο όλα τα άλλα. Δεν είναι κακό κάτι τέτοιο, φυσιολογικό είναι. Όπως για παράδειγμα δεν πρόκειται να θεοποιήσεις έναν ποδοσφαιριστή που χτυπά 30 πέναλτυ σερί και χάνει τα 10. Όταν έχουμε τέτοια μεγέθη μετράει και η ευστοχία, πώς να το κάνουμε; Αυτό είναι το τίμημα της υπερπαραγωγικότητας. Έτσι κι αλλιώς το φόρτε τους δεν είναι το να μας μαγεύουν με τις ευφυείς συνθέσεις τους αλλά το να μας κάνουν να περνάμε καλά και να γουστάρουμε γεμίζοντας τα στάδια για πάρτη τους. Κι αν ξέφυγα λίγο είναι γιατί προσπάθησα να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων, όσο ψηλά ή χαμηλά ήταν αυτές.
Κατεβαίνοντας τον χωματόδρομο με ένα βέβηλο χαμόγελο που λέει και το τραγούδι...
Να-να-να νααα να-να-να νααα!
