Our aim is to satisfy Red Snapper
Περίπτωση μη τυπικής μπάντας που γύρω της πολλοί νοματαίοι ματώνουν για το ποιός θα την σπιτώσει. Οι Ασιντζαζαίοι από τη μια, οι Ελεκτρονικάκηδες από την άλλη, που και που σκάνε μύτη και οι Φρισταϊλάδες να φάνε λίγο από την πίττα. Στον κρυφό πόλεμο της διπλωματίας στέλνουν πρέσβη και οι Ροκάδες. Χαμός στο μέτωπο.
Και οι Red Snapper το χαβά τους, περιπλέκουν και άλλο τα πράγματα. Κυκλοφορούν την τρίτη τους δουλειά (τέταρτη άν μετρήσουμε και τη συλλογή "Reeled and skinned") και ρίχνουν στο πεδίο της μάχης τις μεταφάνκι μεραρχίες τους. Από δίπλα και ένα τάγμα ντισκοβόλων, για να ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Και προκαλούν τους πάντες ονομάζοντας το δίσκο τους με τον πιο εγωκεντρικό και απόλυτο τίτλο, 'Our aim is to satisfy Red Snapper'. Ή διαφορετικά: σας έχουμε όλους γραμμένους.
Και αφηνιάζουν οι Ασιντζαζαίοι (που καλόμαθαν από τον πρώτο δίσκο...) ξεθάβοντας τη χαμένη τους αξιοπρέπεια που εδώ σα να χώθηκε ακόμα πιο βαθειά στα στάσιμα (και συνεπώς 'ανθυγιεινά') νερά της 'υπερ πάντων η τζάζ' επανάστασης. Σοκάρονται οι Ελεκτρονικάκηδες, που ακόμα συσκέπτονται στο Πεντάγωνό τους για αναθεώρηση του στρατιωτικού τους νόμου που θεωρεί ηλεκτρονικό ότι δεν παίζεται από συμβατικά όργανα και εδώ σα να χαλάει το πράγμα (electronica από ένα μπασίστα, ένα κιθαρίστα και ένα ντράμερ; θα τρελαθούμε...). Τραβάνε τα περήφανα μαλλιά τους οι Ροκάδες που ψαρώσανε με τη συμβατική σύνθεση της μπάντας και την στακάτη rhythm section (αλα John Paul Jones και John Bonham, και αυτό είναι απόρρητο...) αλλά που να αντέξουν τα ξεσηκωτικά μπλιμπλικάκια, τα γυναικεία λάγνα φωνητικά (έστω και στις λίγες στιγμές τους) και τα funky περάσματα; (αντέχει ο ρόκερ το φανκάκι; προαιώνιο το ερώτημα, όλες οι απαντήσεις δεκτές). Οι Φρισταϊλάδες (που μάλλον κάτι σε απυρόβλητους νικητές μου κάνουν, οι Αμερικάνοι της υπόθεσης...) πάντα cool και στην ουδέτερη ζώνη παρακολουθούν τη μάχη γελώντας και τρώγοντας dubατάκια φλερτάρουν τις μπαγιετοφορούσες ντισκοβόλες που στην τελική μισθοφόρες ήρθανε, γιατί να το ρισκάρουν; και όλοι μαζί μπαίνουν στο ασημί τζετ (όχι σετ, ούτε σκι, ούτε λάγκ, ούτε βέβαια το απορρυπαντικό αλλά το ιδιωτικό πετούμενο) προς Παρίσι μεριά που έχει και καλά χαουζάκια, να κουνήσουνε και λίγο τους γοφούληδες! Και εκεί, λίγο πριν ξημερώσει, σνιφάρουν και λίγο από το ορχηστρικό chill out ambien(o)toειδές μείγμα για να τους βρει ΟΚ η επόμενη μέρα.
Και όσο για τους άλλους, αφήστε τους να τρώγονται μεταξύ τους. Είδε ποτέ κανείς καλό από τους πολέμους; Ή μήπως πήρατε τους Red Snapper για χαζούς; Μην ψαρώνετε: their aim is just to satisfy themselves! Και εγώ είμαι μαζί τους.
