A pale blue dot
Κάτι περισσότερο από δέκα χρόνια πριν, οι Red Snapper αποτελούσαν ένα όνομα που η αναφορά του απέδιδε κύρος, άποψη, προοδευτικότητα και γιατί όχι εστετισμό. Ήσουνα πολύ προχώ, πώς να το κάνουμε, αν άκουγες αυτούς τους τρεις Λονδρέζους που με το ένα πόδι πατούσαν στο παρελθόν (jazz, funk, progressive)και με το άλλο έτρεχαν προς το μέλλον (breaks, trip-hop). Σήμερα, σαφώς δεν αποτελούν νεωτερισμό, ούτε και τσακώνονται οι ειδήμονες για το σε ποιον αρέσουν πιο πολύ (υπάρχουν οι Battles γι΄αυτό). Όπως και να το κάνουμε όμως, οι Ali Friend, Richard Thair και David Ayers έστρωσαν για τα καλά το δρόμο ώστε να θεωρούνται στις μέρες μας ακόμη και βατοί οι ήχοι των Nostalgia 77 ή να μεγαλουργούν αυτοσχεδιάζοντας οι Heliocentrics. Δεν είναι καθόλου περίεργο λοιπόν, η σπουδαιότητά τους αυτή να αντικατοπτρίζεται πλήρως στη λιτή και απέριττη, μετά από οκτώ χρόνια, επιστροφή τους.
Οκτώ χρόνια απουσίας, οκτώ και τα κομμάτια του A Pale Blue Dot. Έξι νέες συνθέσεις και δύο από αυτές ρεμιξαρισμένες. Έξι στην ουσία θα σκεφτεί κάποιος, αλλά καλύτερα να ακούσει τις μεταλλάξεις που επεφύλαξαν οι Subway (δηλ. οι Alan James και Michael Kirkman) και Kelpe (δηλ. ο Kel Mckeown) στα Brickred και Calm αντίστοιχα, πριν μας παραδώσει το τελικό του συμπέρασμα. Και ενώ οι νέες αυτές συνθέσεις θα μπορούσαν βιαστικά να χαρακτηριστούν ως περίτεχνες ασκήσεις ύφους, θαρρώ πως δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από το αβίαστο αποτέλεσμα της χημείας των τριών μελών. Μπήκαν στο στούντιο, βάλανε τη γκλάβα τους να δουλέψει, γουστάρανε και ...ιδού το αποτέλεσμα.
Ποπ γραφή με την κιθάρα να πρωταγωνιστεί ρίχνοντας ματιές στο Σικάγο των mid-90s αλλά κυρίως στα νιουγουεϊβάδικα 80s (Brickred), jazz με μια υποδόρια νοουγουεϊβίλα ενώ το πνεύμα του John Lurie αιωρείται κι ας μην είναι μακαρίτης ο άνθρωπος (Logos Creepers), Sabbath-ικά ριφ που μπουκώνουν τα πάντα κάνοντας μας να επινοήσουμε τον όρο stoner-jazz (Wanga Doll), Νu-School Dub που μετασχηματίζεται σε θολή ηλεκτρονικούρα και αφήνει το χρόνο να κυλά (Moving Mountain), φανκοροκάδικα στακάτα breaks με ας πούμε ελευθεριάζουσες τρομπέτες (Calm) αλλά και ένα ποστροκάδικο απωθημένο, το οποίο πίνει νερό στο όνομα των Tortoise και της χρυσής περιόδου του συγκεκριμένου ήχου (Deathroll).
Τα δε ρεμίξ κάνουν περίτρανα αυτό που οι φυσικοί γονείς δεν κατάφεραν να αποδώσουν στα τέκνα τους. Τα ενσωματώνουν πλήρως σε μία σύγχρονη αισθητική είτε αυτή γέρνει προς την αθώα, ανέμελη, αλά Mum αισθητική (με τον Kelpe στα κουμπιά), είτε στοχεύει στα "καμένα", απροσδιόριστα πώς, χορευτικά του Four Tet (με τους Subway στα κουμπιά).
Δε νομίζω να απογοητευτεί κάποιος ακούγοντας τη "χλωμή, μπλε βούλα". Για να πω την αλήθεια, είμαι σίγουρος πως κάτι τέτοιο αποκλείεται να γίνει. Ούτε και όμως "θα τραβάει τις κοτσίδες του" από ενθουσιασμό. Περισσότερο μοιάζει με συνάντηση κάποιων φίλων που είχαν χαθεί για καιρό και χαίρονται που ξαναβρέθηκαν. Φαινομενικά υπάρχει μια συναισθηματική φόρτιση, ουσιαστικά λίγο-πολύ το πλαίσιο είναι γνωστό. Η φιλία σαφώς παραμένει.
