Far

"Regina, Regina when is that song gonna start?"

Mια φορά και ένα καιρό στην μακρινή και παγωμένη τότε Σοβιετική Ένωση υπήρχε μια πριγκίπισσα που περνούσε τις μέρες τις μαθαίνοντας γαλλικά (για να ταιριάξει με την εικόνα του παραμυθιού) και πιάνο και περίμενε τον πρίγκιπα. Αλλά μια ωραία μέρα ξύπνησε και συνειδητοποίησε ότι είχε μεγαλώσει πια και είχε βαρεθεί να περιμένει. Άφησε για λίγο την κλασσική εκπαίδευση στο πιάνο, τα γαλλικά, το αφιλόξενο κάστρο της, πήγε στο Bronx, άρχισε να ακούει hip hop, πειραματίστηκε, επέστρεψε στην μεγάλη της αγάπη το πιάνο, άρχισε να φτιάχνει τα δικά της τραγούδια, έκανε περιοδεία με τους Strokes, και ξεκίνησε να γίνεται γνωστή.

Το λιτό και ελαφρώς μοναχικό "Soviet Kitch" ακολούθησε η εξερεύνηση διαφορετικών μουσικών τοπίων με το "Begin to Hope", ενώ στο πρόσφατο album της "Far" συνεχίζει στο ίδιο μονοπάτι, για την ακρίβεια στην μέση των δύο προηγούμενων μιας και εδώ δεν υπάρχει ένα τρανταχτό ραδιοφωνικό single, αντίθετα ισορροπεί ανάμεσα σε ακουστικές αλλά και πιο σύνθετες συνθέσεις, όπως το "Machine" και το "Blue Lips".

Επιστρατεύει όλα τα μέσα που διαθέτει από drumstick σε καρέκλες, pop μελωδίες που κολλούν στο μυαλό χωρίς να γίνονται catchy, μέχρι ιστορίες για διπλανές καρέκλες στην παραλία, για κορίτσια και αγόρια που χορεύουν αν και κατά βάθος θα προτιμούσαν να κοιμούνται μαζί, και για πουλιά πάνω σε σύρματα που λένε ψέματα. Γράφει στίχους που θα ζήλευε και η αυτού μεγαλειότητα του Stephin Merritt (εντάξει δεν είναι και ακριβώς ο τυπικός πρίγκιπας αλλά...) "Ι 've got a perfect body, but sometimes I forget, I got a perfect body, cause my eyelashes catch my sweat, yes they do".

Θα μπορούσε να είναι το σπασικλάκι της διπλανής πόρτας, ή μια κλασσική πιανίστρια ή και τα δυο μαζί αν το ήθελε, επέλεξε όμως μια διαφορετική οδό, που αλλάζει σε κάθε τραγούδι και κάνει κάποιον να αναρωτιέται πόσο μακριά είναι το ένα από το άλλο τελικά. Τo κορίτσι που προσπαθεί να γίνει γυναίκα, που προσπαθεί να μείνει κορίτσι and so the story goes βρήκε το δρόμο της, χωρίς να χάσει το χαρακτηριστικό στυλ της που αν και με στοιχεία και επιρροές από Billie Holliday ως Joni Mitchell παραμένει πάντα Regina. Καλή, αυθεντική, ειλικρινής pop με χιούμορ και έμπνευση. Εκείνη σίγουρα δεν τον χρειάζεται τον πρίγκιπα πια. "Τhe Future is here, is bright, is now.."