Accelerate
Η δεκαετία για τους R.E.M. είχε ξεκινήσει συνταγογραφημένα, εξελίχθηκε σε φιάσκο και με δικαίωσε όταν ζητούσα εδώ και τώρα ένα διπλό επίσημο live της μπάντας για να καλύψει τα κενά της απεριόριστης οικειότητας που έχουμε πλέον μαζί τους. Μακριά από την απιονισμένη παραγωγή του Around The Sun, το A Final Straw σε μία ψυχικά εύρωστη ζωντανή εκτέλεση πήγε και χώθηκε ήδη στο δικό μου Top-20 των τραγουδιών τους (που διαφέρει από αυτό του Μπάμπη Αργυρίου, αλλά αμφότερα διαφέρουν από οποιοδήποτε best of του γκρουπ).
Λίγο πριν το τέλος της δεκαετίας λοιπόν, είναι μήπως που πρέπει να αποδείξουν αν ξόφλησαν σαν συγκρότημα; Αν θέλετε να δεχτούμε από τώρα ότι ξόφλησαν, να τελειώνουμε με αυτά. Άλλωστε έχεις ήδη ξοφλήσει όταν φτάνεις στο επίπεδο να μην χρειάζεται να αποδείξεις αν ξόφλησες ή όχι. Οι R.E.M. δεν έχουν καμιά ανάγκη να αποδείξουν τίποτε. Ομοίως δεν έχει και ο Morrissey του 2008. Για αυτό και έχει ξοφλήσει. Ενώ εκείνος του 2003 έπρεπε εναγωνίως να αποδείξει ότι δεν ξόφλησε... Για αυτό και μεγαλούργησε πριν ξοφλήσει.
Οι ξοφλημένοι R.E.M. λοιπόν, ηχογραφούν τον καλύτερο δίσκο τους της τελευταίας δεκαετίας. Αν και δεν ήθελε μεγάλη προσπάθεια για να πετύχουν κάτι τέτοιο. Και καθόλου περιέργως πρόκειται για ακόμη ένα φετινό δίσκο, του οποίου τα περισσότερα credits αποδίδονται στον παραγωγό, παρά στους ίδιους τους δημιουργούς. Ο Jacknife Lee είτε δεν πέρασε καθόλου από το studio κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, είτε δεν άφησε τα μέλη της μπάντας να ασχοληθούν με τίποτε άλλο πέρα από το να παίξουν τα τραγούδια. Μάλλον το δεύτερο έκανε δηλαδή, αλλά κατέληξε στο αποτέλεσμα που θα είχε η πρώτη τακτική, αν είχαμε να κάνουμε με μία μπάντα που δεν ηχογραφεί το 14ο άλμπουμ της, αλλά μπαίνει για πρώτη φορά σε studio και δεν ξέρει να "πειράξει" απολύτως τίποτε.
Αφού λοιπόν, φρόντισαν επιτέλους να μην ακούγονται βαρετοί, άψογα δομημένοι, αψεγάδιαστοι και λουστραρισμένοι, έμενε να κουβαλήσουν μαζί τους και μερικά (παραπάνω από) καλά τραγούδια. Και αν το Until The Day Is Done (=το Working Class Hero με λάθος ρεφρέν!) είναι μία ακόμη από εκείνες τις μακρόσυρτες ροκ μπαλάντες δωματίου για τις οποίες έχεις φτάσει να σιχαθείς τους R.E.M. (αλλά όποτε τυχαίνει να την ακούσεις αρχίζεις και σιγοτραγουδάς), το Accelerate είναι το τραγούδι εκείνο που θα δικαιολογήσει εν μέρει όσους εν γένει αδικαιολόγητα γράψουν και ξαναγράψουν ότι οι ξοφλημένοι R.E.M. του 2008 επιστρέφουν στις πρώτες καλές ημέρες της δεκαετίας του '80.
Από την άλλη, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να κλείνεις ένα άλμπουμ 35 λεπτών με ένα τραγούδι τόσο ανόητο όσο το I'm Gonna D.J.. Όταν αποφασίζεις να πέσεις σε αυτά τα χρονικά όρια, πάει να πει ότι έχεις να πεις πέντε καθαρά και εν δυνάμει σπουδαία πράγματα, τα λες, σηκώνεσαι και φεύγεις. Δε σαχλαμαρίζεις και από πάνω.
Στιχουργικά, το ενδιαφέρον εντοπίζεται σε τραγούδια όπως το εξυπνότατο Supernatural Superserious, που μετατοπίζουν και πάλι τη θεματική του Stipe στο δίπολο κοινωνικότητα-ατομικότητα και σύγκρουση αυτών και αφήνουν κατά μέρους την ηθική συνθηματολογία των τελευταίων ετών. Το Hollow Man είναι ίσως ό,τι πιο αντι-εμπορικό (στο μέτρο των R.E.M. πάντα) έχουν τολμήσει να ηχογραφήσουν εδώ και χρόνια.
Δίνουν στον Peter Buck πίσω τις κιθάρες που του είχαν στερήσει την προηγούμενη φορά, και απαιτούν από αυτόν να μην είναι φλύαρος και να μην κάνει επίδειξη μουσικών γνώσεων. Το έχει κάνει στο παρελθόν και τελικά μπόρεσε να το επαναλάβει.
Το αστείο μέσα σε όλα αυτά είναι ότι με την ευκαιρία της φερόμενης επιστροφής στη δυναμική του ήχου και στην επιθετικότητα, βρέθηκε και πάλι η ευκαιρία να χλευαστεί το Monster, που πίσω στο 1994 υπήρξε το μοναδικό τολμηρό άλμπουμ των R.E.M. από τότε που ηχογράφησαν τα πρώτα τους τραγούδια μέχρι σήμερα. Φθηνό το κόλπο.
Για μια ξοφλημένη μπάντα σαν τους R.E.M., το Accelerate είναι κάτι παραπάνω από ένας καλός δίσκος. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ακολουθήσεις με ενθουσιασμό την περιοδεία τους χωρίς να φοβάσαι ότι θα έχεις να αντιμετωπίσεις ένα άλμπουμ που όλος ο κόσμος το έχει για το ράφι και οι δημιουργοί του επιμένουν να το παρουσιάζουν ολόκληρο ζωντανά.
Και για να επεκτείνω τις κατά Κώστα Κούτσαρη κλίμακες των Fall...
Στην κλίμακα R.E.M.: 7/10
Στην κλίμακα R.E.M./ U2/ Rolling Stones: 9/10
Στην εναλλακτική κλίμακα: 6/10
Στην "κατά κόσμο και κοσμάκη κλίμακα": 8/10
Υ.Γ.: προλαβαίνω τη σημείωση αρχισυντάκτη: μην αρχίσετε και στέλνετε όλοι τέσσερις βαθμολογίες τώρα!
