Reveal
(Ανανεωνόμαστε κάθε τόσο, ε; Πετάμε παλιά ρούχα, αγάπες και συνήθειες! Πάντοτε όμως κρατάμε μερικά πράγματα. Αξία έχουν εκείνα που τα διατηρούμε όχι για να θυμόμαστε τα περασμένα, αλλά γιατί αισθανόμαστε ότι τα έχουμε ανάγκη και για το παρόν, ίσως και για το μέλλον. Κάπως έτσι και με τους R.E.M. συνέβαινε τόσα χρόνια) ...
και ευτυχώς συνεχίζει ο άτυπος αυτός κανόνας να ισχύει και μετά την ακρόαση του Reveal LP. Η μπάντα από την Αθήνα της Georgia επιμένει να μη βγάζει κακούς δίσκους και με λίγη καλή θέληση μπορεί κανείς να πει ότι λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στο μέτωπο του συγκροτήματος, που λίγο πριν διαλυθεί στα τέλη της δεκαετίας του 80 έτυχε απλά να κατακτήσει ...και εν μέρει να αλλάξει- τον κόσμο! Τι άλλαξε; Αυτό που όλοι ξέρουμε ήδη από τον προηγούμενο δίσκο και αυτό που πάντα ξέραμε, αλλά ποτέ δεν μπορούσαμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι. Ο Bill Berry δεν είναι ο ντράμμερ των R.E.M. και ο Michael Stipe είναι gay. Ουσιαστικά τίποτα δηλαδή! {προσωπική εξομολόγηση: μετά και την δημόσια ομολογία του Stipe, το παραδέχομαι κι εγώ δημοσίως ότι όλοι οι αγαπημένοι μου τραγουδοποιοί είναι gay... Morrissey, Andy Bell, Billy Mc Kenzie, Jimmy Sommerville, Marc Almond... μέχρι και ο Bob Mould!}
Ξέρετε τώρα ποιο είναι το ερώτημα; Όχι φυσικά τον αν θα μπορέσουν να ικανοποιήσουν τους οπαδούς τους (το θεωρώ δεδομένο αυτό!), αλλά αν θα μπορέσουν να δημιουργήσουν νέους, μονάχα με αυτό το δίσκο. Θεωρώ λοιπόν ότι με την υψηλών προδιαγραφών μελαγχολική pop γραφή, τις φιλικές κιθαριστικές γραμμές τους και τις μελωδίες που δεν κουράζουν ποτέ κανέναν, συν το μύθο που κουβαλάν από πίσω τους οι R.E.M. τα καταφέρνουν να κερδίζουν πιστούς ακόμη και σήμερα. Οι οποίοι πιστοί θα ψάξουν φυσικά και τις παλιότερες δουλειές και θα γίνουν... φανατικοί!
Ο δίσκος κινείται γύρω από τα άπειρα strings και τη φωνή και τους στίχους του Stipe. Εφόσον η πατενταρισμένη στιβαρότητα της μπάντας αμφισβητήθηκε με την αποχώρηση του Berry έπρεπε να δοθεί έμφαση στο έτερο σήμα κατατεθέν και να καλυφθεί το κενό με κάτι άλλο. Η έμφαση θεμιτή, το κενό ...αν και περισσότερο απ’ ότι στο ‘Up’LP δεν καλύφθηκε ακόμη ολοκληρωτικά. Ειδικά στα τραγούδια που συνοδεύονται με το γνωστό πλέον εφηβικό drum machine, διακρίνεις εύκολα ένα ακάλυπτο κενό χώρο πίσω από όλα τα υπόλοιπα γνώριμα στοιχεία ( άκου το ‘I’ve been high’). Εκεί που μπαίνουν στον... κόπο οι guest μουσικοί τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα (άκου το ‘The lifting’).
Οι σκέψεις του Stipe κινούνται εδώ και χρόνια σε μια ευθεία γραμμή, που ελάχιστα καμπυλώνεται στο Reveal. Μοναξιά, προσδοκίες και ένα σωρό ασήμαντες μεγάλες στιγμές συνεχίζουν να συσσωρεύονται στα τραγούδια του, όχι ...είναι αλήθεια- με τον ονειρικό τρόπο που αυτό συνέβαινε κάποτε. Και αν ηχητικά ο δίσκος ...όπως σωστά επισημάνθηκε- πάει και κάθεται δίπλα στο Automatic for the people, η γλωσσική τελειότητα εκείνου του δίσκου (στηριγμένη κυρίως στην αφαίρεση) εδώ δύσκολα επαναλαμβάνεται. Μέσα και σε αυτό το δίσκο των R.E.M. καλείσαι να ανακαλύψεις εσύ το γιατί σου αρέσει και γιατί όχι, βέβαια πρέπει να το κάνεις αφού επιλέξεις να αγοράσεις αυτόν και όχι ένα από τα προηγηθέντα αριστουργήματα. Εδώ πλέον πάμε στη θεωρία που μας διδάσκει να ακούμε πράγματα που αναπνέουν. Και όσο και να μην είναι καλύτερο το Reveal LP αναπνέει σήμερα περισσότερο από το ‘Automatic...’. Και δείχνει ικανό να κρατήσει πολλές αναπνοές ακόμα για το μέλλον.
Έχουν καλύτερο πρώτο single από την προηγούμενη φορά (ένα εκπληκτικά R.E.M.-ικό ‘Imitation of life’ σε αφήνει με ένα χαμόγελο ηδονής για το ότι επέλεξες να τους αγαπάς), έχουν και FM rock τραγούδι (‘All the way to Remo), είναι πάντοτε οι αυθεντικοί Αμερικάνοι με την ευρωπαϊκή ευαισθησία. Και πάλι μην πετάξεις τους R.E.M. λοιπόν.
