The voice of midnight

Delete! Δεύτερη προσπάθεια... Η πρώτη κατέληξε ανεπιστρεπτί στον κάλαθο των ψηφιακών αχρήστων (λιγότερο "ποιητικό" βέβαια από το καλάθι με τα τσαλακωμένα χαρτιά, αλλά αυτά έχει η σύγχρονη τεχνολογία)! Ποιο το πρόβλημα; Οι γνωστές τυπικότητες... Οι Residents που είναι στο κουρμπέτι 35 χρόνια, που έχουν βγάλει Ν δίσκους, που υπήρξαν σημαντικοί και επηρεαστικοί κ.λπ. κ.λπ. Όταν αρχίζεις να γράφεις για ένα νέο δίσκο και καταλήγεις να μηρυκάζεις το παρελθόν της μπάντας, να σκαλίζεις το βιογραφικό, να αναμασάς τους μύθους που το διανθίζουν, να εξυμνείς τη σημαντική συνεισφορά της στη σύγχρονη κουλτούρα και άλλα παραφερνάλια, τότε αυτό υποδηλώνει συνήθως ότι κάτι στραβό συμβαίνει... Κάποιες φορές με το κείμενο, τις περισσότερες φορές όμως με το έργο αυτό καθαυτό... Delete λοιπόν, και ας επικεντρωθούμε στην αφορμή του κειμένου αυτού! Τον δίσκο... Πόσες φορές άλλωστε θα διαβάσετε το ίδιο παραμύθι για το μυστήριο της ύπαρξης των Residents; Χασμουρητά...

Ένα άλλο παραμύθι είναι η κεντρική ραχοκοκαλιά του νέου δίσκου των "ανώνυμων" από τη Δυτική Ακτή... Πρωταγωνιστής του ο Sandman, ένας χαρακτήρας ο οποίος στέλνει τα παιδιά για ύπνο ρίχνοντας μια μαγική σκόνη στα μάτια τους... Παγκόσμιο το παραμύθι (στα δικά μας τα μέρη τον λέγανε Μορφέα!), κοινό και το βάσανο των απανταχού γονιών που δεν κλείνουν μάτι τις νύχτες! Στο "The voice of the midnight" όμως οι Residents δεν χρησιμοποιούν το γνωστό ορθόδοξο μύθο (κάτι που θα ήταν εντελώς ...ανορθόδοξο βέβαια για μια μπάντα που έχει διαπρέψει στη διαστροφή της παράδοσης!), αλλά τη "διεστραμμένη" εκδοχή του, που είχε γράψει ο Πρώσος συγγραφέας E.T.A. Hoffman, στην οποία η σκόνη έχει ως αποτέλεσμα να πέφτουν οι βολβοί από τις κόγχες των ματιών, τους οποίους μετά μαζεύει ο Sandman και χρησιμοποιεί για να ...ταΐσει τα παιδιά του! Eyeballs και πάλι ε; Προφανώς δεν ήταν διόλου τυχαία η επιλογή της ιστορίας...

Δεν ξανοίγονται σε άγνωστες και αχαρτογράφητες θάλασσες οι Residents... Ούτε θεματολογικά ούτε μουσικά... Πολλές φορές στο παρελθόν έχουν παρουσιάσει δίσκους με ενιαίο θέμα (concept στα ελληνικά) και αφηγήσεις ιστοριών. Απλώς αυτήν τη φορά στο "The voice of the midnight", τα θεατρικά στοιχεία, οι διηγήσεις και οι απαγγελίες καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος. Ο δίσκος λοιπόν είναι Residents, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία! Ένας παλιός σκύλος δεν μαθαίνει εύκολα νέα κόλπα... Αναγνωρίζουμε τα γνωστά ...κακομούτσουνα φωνητικά και κάποια σποραδικά ηχητικά περάσματα. Αλλά το σύνολο χωλαίνει... Και η μουσική δεν αναπνέει πνιγμένη μέσα στους κισσούς της συνεχούς ομιλίας (ή φλυαρίας αν θέλετε), μια απλή θεραπαινίδα της θεατρικής πλοκής. Δεν είναι κακό αυτό από μόνο του. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με δίσκο και όχι με θεατρική παράσταση. Και από μουσικής απόψεως, ο δίσκος δεν έχει, όπως θα έλεγε και ένας ...γευσιγνώστης κρασιών, παρά ελάχιστη επίγευση... Οι επανειλημμένες ακροάσεις περισσότερο κούρασαν παρά ανέδειξαν κρυμμένες αρετές...

Ακούγοντας πάντως κάθε νέο δίσκο των Residents, εδραιώνεται μέσα μου η πεποίθηση ότι οι τύποι μας κάνουν πλάκα. Ότι ειρωνεύονται τις βεβαιότητες των αναλύσεών μας, ότι γελάνε με τις σοβαροφανείς μας περικοκλάδες για το νόημα των έργων τους... Δεν ξέρω... Το σίγουρο είναι πάντως ότι έχουν προ πολλού πια κατακτήσει αυτήν την πολυπόθητη καλλιτεχνική ελευθερία να κυκλοφορούν ό,τι κυριολεκτικά θέλουν, όντας συγχρόνως αντάρτες και υπηρέτες του συστήματος της pop κουλτούρας. Παρολ' αυτά και παρά το σεβασμό...