Keys to the world
Μπορώ να σώσω τον κόσμο;
Όχι! Μόνο αν είσαι ο Πάπας, ο Bono, ο Bob Geldof ή η Greenpeace. Για να σωθεί τούτος ο μάταιος κόσμος χρειάζονται πολλά περισσότερα από αναμασημένα λόγια και ιερατικές υπερβολές. Απαιτείται τσαμπουκάς και αυτοθυσία ή απλά ένα πιο δυνατό show business προφίλ. Εδώ παπάς, εκεί παπάς... πού είναι ο παπάς;
Παίζει τάβλι με τον Richard Ashcroft. Στην τρίτη του solo δουλειά -μετά τα "Alone with Everybody" (2000) και "Human Conditions" (2002)- ο πάλαι ποτέ ηγέτης των θρυλικών Verve θυμίζει τους ηλικιωμένους που όσο μεγαλώνουν τόσο περισσότερο έλκονται από τα Θεία. Το "Keys to the World", αν και με πολύ προσεγμένη παραγωγή και ωραία στην πλειοψηφία φωνητικά, επαναλαμβάνει παλιά σενάρια δίχως έμπνευση με αποτέλεσμα να χάσκει συνθετικά και κυρίως στιχουργικά. Από επαναστάτης των 90s, υπεύθυνος για έναν από τους καλύτερους δίσκους ever (το εξαιρετικό "Urban Hymns, με το οποίο παρεμπιπτόντως δήλωσε πως το "Keys to the World" είναι ισάξιο!!) ο Ashcroft είναι πλέον επίσημα εκπρόσωπος της συμβιβασμένης MOR γενιάς με κίνδυνο να χαρακτηριστεί πιο βαρετός και από τους Stereophonics. Θου Κύριε...
Βυθισμένος σε μονότονα έγχορδα, πνευστά και ημιακουστικές κιθάρες, ο δίσκος ξεκινά με το "Why not Nothing?", όπου φανερώνονται οι πρώτες ανησυχίες σχετικά με την ανθρώπινη υπόσταση: "Who the fuck are you when you take that mask away?/ Oh, where do we go?". Η κατάσταση εντείνεται στο "Words Just Get in the Way" το οποίο ντροπιάζει ακόμα και την Gloria Estefan με τις επαναλήψεις τύπου "Sing it to me now" ενώ χειροτερεύει εμφανώς στο "Keys to the World", ένα τραγούδι που χρησιμοποιεί λούπα από τα φωνητικά των C+C Music Factory και όπου ο Ashcroft θίγει με περισσή επιφανειακότητα τη γενικότερη κοινωνικοπολιτική κατάσταση: "Institutions, you went through them/ /Perhaps I could make it better/I got the keys to the world". Τόσο απλά! Μέσα στο "Why do Lovers?" κρύβεται ο απίστευτος στίχος "Life is tough and life can be hard" (!) ενώ -για να κλείσουμε και με έναν καλό λόγο- τα "Music is Power" (με το δυνατό Curtis Mayfield sample) και "Break the Night with Colour" είναι μάλλον εκείνα τα κομμάτια που διασώζουν τον καλλιτέχνη από την ολοκληρωτική καταστροφή.
Τον Richard Ashcroft θα τον αγαπάμε πάντα για όσα έχει προσφέρει στη βρετανική σκηνή όλα αυτά χρόνια. Και μπορεί ίσως το "Bittersweet Symphony" να παραμένει το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών, όπως επισημαίνει ο Chris Martin στην εισαγωγή της ζωντανής εκτέλεσης του κομματιού στο Live 8, η αλήθεια είναι ωστόσο πως τα χωροχρονικά δεδομένα έχουν μεταβληθεί από τότε ενώ ο ίδιος ο Ashcroft έχει παραμείνει παντελώς στάσιμος.
