Αν και έχει περάσει αρκετός καιρός από την κυκλοφορία του Lady's Bridge, συμβαίνει το εξής περίεργο. Όσο πιο πολύ το ακούω -για την ακρίβεια έχει εκτοπίσει οτιδήποτε άλλο απ' όταν έπεσε στα χέρια μου- τόσο δυσκολεύομαι να βρω λέξεις για να το περιγράψω. Όσες φορές κι αν άρχισα αυτό το κείμενο, άλλες τόσες το άφησα μισό. Κάνοντας λοιπόν μια ύστατη προσπάθεια, καταλήγω στο ότι όλα αυτά συμβαίνουν προφανώς γιατί είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να περιγράψεις κάτι τόσο όμορφα απλό ή τόσο απλά όμορφο.
Ο δημιουργός από το Sheffield δεν καταπιάνεται με τίποτα το εξεζητημένο, με τίποτα το καινούριο ή το πρωτοποριακό. Αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο και βουτάει ολοκληρωτικά σε παλιομοδίτικες αλλά και ταυτόχρονα διαχρονικές μελωδίες, που ανεξαρτήτως κατηγοριοποιήσεων, προτιμήσεων, τοποθετήσεων και λοιπών -ήσεων, δε γίνεται να μη σου χαϊδέψουν το αυτί και την ψυχή. Έτσι απλά. Ακόμη και αν κάποιος το αρνείται πεισματικά, σαν κακομαθημένο, αντιδραστικό παιδάκι που το έχουν πιάσει οι γκρίνιες του, ας προσπαθήσει να κάνει το ίδιο, παρουσία κανενός άλλου, πλην του ιδίου και των ηχείων του. Συγχωρέστε μου το δογματισμό, είναι ελάχιστες οι φορές που τον επικαλούμαι, αλλά ακόμη πιο λίγες αυτές που μου δίνεται η ευκαιρία να το κάνω.
Η δεκαετία που διανύουμε έχει επισήμως βρει τον δικό της crooner και ποτέ δεν είναι αργά για κάποιον να αφεθεί στη μαγεία του. Τώρα αν το Lady's Bridge είναι καλύτερο από το προηγούμενο Cole's Corner ή το Late Night Final, για να πάμε και πιο πίσω, δεν έχει καμία σημασία. Τα συστατικά παραμένουν πάνω κάτω τα ίδια, απέριττο rock 'n' roll, μελαγχολική pop, ενορχηστρώσεις με έγχορδα, οικείοι στίχοι. Θέλετε και αναφορές; Γιατί όχι; Ο Roy (Orbison), o Scott (Walker), o Elvis (νομίζω το επίθετο περιττεύει...), ο Lee (Hazlewood) και σε κάτι πιο μοντέρνο ο Neil (Hannon - πριν αφήσει μαλλί...), οι Tindersticks, οι Bathers. E, δίπλα τους στέκει περίτρανα και ο Richard. Διηγείται τις ιστορίες του, πλέκοντας με ανεπιτήδευτη μαεστρία ήχους και λέξεις κάνοντάς σε να μη χορταίνεις να τον ακούς.
Και καταφέρνει και κάτι άλλο, τόσο εύκολο να το προσπεράσεις μα και τόσο δύσκολο να επιτευχθεί. Δημιουργεί μια ατμόσφαιρα η οποία περίτεχνα σε βάζει στα δικά της μονοπάτια κι ας νομίζεις εσύ ότι έκανες τη σωστή επιλογή για την εκάστοτε περίπτωση. Για να γίνω πιο κατανοητός, ακούστε το Lady's Bridge είτε κατά τη διάρκεια μιας νεροποντής, είτε μιας ηλιόλουστης μέρας. Το ίδιο ικανοποιημένος-η με την ικανότητά σας να κάνετε τη σωστή επιλογή θα νιώσετε. Βέβαια, το ερώτημα είναι ποιος διαλέγει ποιον...
Τέλος, κανείς άλλος δεν κατάφερε να μου δημιουργήσει τόση περιέργεια για μια πόλη σαν το Sheffield... Μου έχουν μπει πραγματικά ιδέες να πάω μια βόλτα προς τα εκεί, να δω από κοντά βρε παιδί μου όλα αυτά που τιτλοφορούν τους δίσκους του. Μεγάλη επιτυχία, δεν μπορείτε να πείτε. Σαν κάποιος να έβγαζε άλμπουμ με αναφορές στον Μπακάκο ή στη Δεξαμενή π.χ. και να ξύπναγε την περιέργεια κάποιου στη Σουηδία ας πούμε. Όσο για τη μουσική που θα διαλέξω όταν σουλατσάρω, επειδή είμαι και πολύ μάγκας στις επιλογές, μπορείτε να φανταστείτε ποια θα είναι...