Ο αφροαμερικανός συγγραφέας Percival Everett γράφει δηκτικά, στο "Σβήσιμο": "Έχω δέρμα καφετί, μαλλιά σγουρά, μύτη πλακουτσωτή, μερικοί από τους προγόνους μου ήταν σκλάβοι.... επομένως, η κοινωνία στην οποία ζω, μου λέει ότι είμαι μαύρος... δεν μεγάλωσα στο γκέτο μιας μεγαλούπολης, ούτε στον αγροτικό νότο..." Και δεν τραγουδάω jazz, blues ή soul, θα πρόσθετα εγώ, έχοντας τον RH στο μυαλό μου. Άρα τι καριέρα να κάνω σε μια μουσική βιομηχανία, όπου ο καθένας μπαίνει στο προκατασκευασμένο κουτάκι του;
Ο RH διάλεξε τη folk, στις αρχές των 60s, και έγινε ένα από τα μεγάλα ονόματα της σκηνής του Γκρήνουιτς Βίλατζ (αντίθετα από τον Terry Callier, ο οποίος αναγκάστηκε να τα παρατήσει για μια εικοσαετία). Χαρακτηριστικό του ήταν πάντοτε, εκτός από τη βαθιά φωνή του, ο τρόπος που έπαιζε την ακουστική κιθάρα, πολύ κουρδισμένη, χτυπώντας την σαν κρουστό.
Όλοι ξέρουμε τον RH από την έναρξη του Woodstock, αλλά το "Freedom" ήταν στην πραγματικότητα ένα ανκόρ που ο RH αυτοσχεδίασε πάνω στο gospel "Motherless Child", όταν μετά από τρίωρη εμφάνιση, ξέμεινε από τραγούδια. (Λεπτομέρεια: στις αρχές της δεκαετίας του '70, τις συναυλίες του RH άνοιγε ο νεαρός Springsteen.)
Ο RH δεν σταμάτησε να βγάζει δίσκους, με μικρή έως ελάχιστη επιτυχία. Δεν ήταν μεγάλος τραγουδοποιός, ήταν όμως και παραμένει ένας προικισμένος ερμηνευτής, ο οποίος παίρνει γνωστά τραγούδια και τους δίνει νέα ζωή με τη βαθιά φωνή και την τραχιά ερμηνεία του. Το τελευταίο του άλμπουμ, Nobody Left to Crown, είναι ένας "πολιτικός" δίσκος που ψάχνει τις ομοιότητες της σημερινής αμερικανικής πραγματικότητας (Ιράκ, Μπους) με την αντίστοιχη της δεκαετίας του '60 (Βιετνάμ, Νίξον) - κάτι που είδαμε να κάνουν πρόσφατα και οι C S N & Y.
Έτσι, ο RH παίρνει το συγκλονιστικό "Won't Get Fooled Again" των Who -το οποίο κουβαλάει μια 40ετία κι αυτό- και το απογειώνει, όπως επίσης το τραγούδι του έτερου βετεράνου, Jackson Browne, "Lives in the Balance" και το "Great Mandala" του Peter Yarrow. (Το άλμπουμ έχουν φτιάξει οι παραγωγοί της Norah Jones, Jay Newland και Brian Bacchus, οι οποίοι είναι ό,τι πρέπει για την Nora, αναρωτιέμαι όμως τι θα μπορούσε να βγάλει από τον RH ο Rick Rubin ή ο Daniel Lanois;)
Πολλοί θα σκεφτούν ότι είναι unhip να σου αρέσει κάποιος σαν τον RH, αλλά το Nobody Left to Crown δεν είναι "μια άσκηση στη νοσταλγία, ούτε μια αναβίωση της δεκαετίας του '60" (Richard Marcus, BC magazine). Είναι ο οργισμένος δίσκος ενός βετεράνου - κι άλλωστε, τι πρέπει να κάνουν οι επιζήσαντες βετεράνοι; Να το βουλώσουν και να πεθάνουν; Ή να παριστάνουν τα τζόβενα, κλείνοντας τα μάτια στην πραγματικότητα; Ο RH, με το δικό του folk/protest τρόπο, αναρωτιέται:
"What if they gave an election
And nobody came to vote
The system it needs a bit of correction
Just might seem like changing direction right now
As it stands we don't even make the selections
And to get into Heaven we even need a connection
On our way down
There's nobody left to crown".