Ox4 - The best of Ride
Ένα συμπαγές, συχνά παραμορφωτικό ποπ ιδίωμα έπαιζαν οι Ride. Ο βρετανικός τύπος κιόλας τους είχε ονομάσει κατά τη συνηθισμένη βλακώδη τακτική του ως «την τελευταία μεγάλη ελπίδα του βρετανικού ροκ εντ ρολλ», όπως έκανε άλλωστε με καμμία εκατοστή άλλους. Τους έβγαλαν και το παρατσούκλι της shoegazing pop - επειδή η μπάντα επί σκηνής είχε καρφωμένο το βλέμμα στα παπούτσια της.
Φυσικά ο Andy Bell (κιθ, φων) κι η παρέα του (Stephan Queralt, Loz Colbert, Mark Gardener) όταν σχηματίζονταν στο Οxfordshire το 1988 ούτε που σκέφτονταν κάτι τέτοιο. Συγκεντρώνονταν στα εκκωφαντικά τους λάϊβ, στην πολυπόθητη υπογραφή στην Creation το 89 και στις ευνοϊκές κριτικές των πρώτων eps ("The Ride" το 89, "Play" το 90, "Fall" το 91). Έβγαλαν συνολικά τέσσερεις δίσκους στην Sire, τους "Nowhere" (1990), "Going blank again" (1992), στην πρώτη φάση πριν χωρίσουν προσωρινά και τους "Carnival of light" (1994) και "Taranturla" (1996) πριν ξαναχωρίσουν οριστικά, συντεθλιμμένοι από το ερώτημα «κάνουμε τη μουσική που θέλουμε ή πρέπει και ν' αρέσουμε;». Αν και κατά βάθος έπαθαν ότι και πολλοί ομογάλακτοι : μετά το ανέβασμα, ο ίδιος ο τύπος τους καταβαράθρωσε στον καιάδα του.
Η συλλογή είναι αντιπροσωπευτική. Και μοιράζει στα ίσια πάνω κάτω κομμάτια από τις κυκλοφορίες τους (και βλέπει κανείς τις στυλιστικές αναζητήσεις τους, από τα Bloody Vals των αρχών, στον περισσότερο ψυχεδελικίζοντα ήχο του τρίτου lp τους), και δείχνει φανερά πως δεν ήταν και το γκρουπ που θάκανε τη διαφορά. Οι φίλοι της Brit Pop θα γουστάρουν ανάλαφρα noises όπως το "Birdman" (ούτως η άλλως το καλυτερό τους κομμάτι με διαφορά) και "Chelsea Girl" και οι περισσότερο ιντελλεκτουέλ λοφίλοι θα βρουν εδώ τα "Vapour trail", "How does it feel to feel", "Twisterella". Ενώ το "Leave them all behind" έγινε για ένα φεγγαράκι ο ύμνος της άνορακ γενιάς. Μοναδική έλλειψη το "Time machine".
Oι υπόλοιποι θα κοιτάξουν να καλυφθούν με τους παλιότερους Teenage Fanclub και τους νεότερους Catherine Wheel και Hurricane #1.
