Under the blacklight

Ως συγκρότημα, άλλα και ως μονάδες, οι Rilo Kiley κινούνται πάντοτε σε εναλλακτικά μονοπάτια και έχουν πάρε δώσε με τους ενίοτε καλύτερους και ισχυρότερους του αμερικάνικου "υπόγειου" song writing (Conor Oberst, Postal Service, The Elected). Ήδη όμως από την απλουστευμένη indie pop του Take Offs And Landings του 2001 αποζητούν με αγωνία τη θέση τους έστω και στις παρυφές του mainstream pop rock ήχου.

Με το Under The Black Light είναι πλέον και επισήμως οι Texas, για τους οποίους δεν ντρέπεσαι να πεις ότι σου αρέσουν. Μια ξεχειλωμένη αμερικανίλα απλώνεται και πάλι πάνω από τις συνθέσεις τους και αυτήν τη φορά επιμένει σε μελωδίες πεντακάθαρες και σε φωνητικά που κάνουν την Suzanne Vega να ακούγεται Lydia Lunch και τον solo Bryan Ferry... Nick Cave εποχής Birthday Party.

Όλα αυτά δεν είναι εκ των προτέρων αρνητικά στοιχεία. Ούτε το mainstream άκουσμα μάς απωθεί σώνει και καλά... ούτε κανείς μπορεί πλέον να ισχυριστεί ότι αν οι Pretenders παρέμεναν punk θα ήταν ένα καλό συγκρότημα. Ψάχνοντας όμως το δεύτερο καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ μετά τη στιβαρή μελωδία και το σαρδόνια μπλουζίστικο feeling του Moneymaker... αντιλαμβάνεσαι ότι άλλα πράγματα είναι που δεν πάνε καλά στο φαινομενικά "νέο" μουσικό κόσμο των Rilo Kiley.

Το Give A Little Love για παράδειγμα είναι τραγούδι που ούτε καν για b-side θα το λογάριαζε μια μέσου βεληνεκούς (και βγάλε) pop φιγούρα των 90s του τύπου Natalie Imbruglia. Είναι κλασική περίπτωση τραγουδιού που δεν έχει να πει απολύτως τί-πο-τα. Για αυτό ίσως και τελειώνει άδοξα, σαν να ντρέπεται το συγκρότημα και να τα μαζεύει και να φεύγει άρον άρον.

Άλλα πάλι τραγουδάκια είναι συμπαθητικά. Όπως το Breakin' up, που όμως βυθίζεται σε μια χαζοχαρούμενα αγαπησιάρικη -και καλά- ενορχήστρωση και αναγκάζει το Τζενάκι να επιδίδεται σε χαρμόλυπο sing along τρίτης κατηγορίας.

Ούτε καν από τους R.E.M. δεν διδάχτηκαν οι Rilo Kiley για το πώς σου μένει η ουσία όταν αφαιρείς οριστικά κάθε indie παρενέργεια από τη μουσική σου. Γνωστό τοις πάσι ότι η alternativa, το indie στιλάκι... και οι όποιες άλλες παραμορφωτικές επικαλύψεις, υποκρύπτουν με επιμέλεια τυχόν ελλείμματα σε ουσιώδη έμπνευση.

Στους Rilo Kiley με το που αποχώρησαν ολοκληρωτικά τα ανωτέρω στοιχεία, έμεινε να χάσκει ένα απροσδιόριστο κενό στον ήχο, τις προθέσεις, τα τραγούδια και τη δυναμική τους.

Μήπως το επόμενο άλμπουμ να είναι shoegazing μπας και καταφέρουν και μας ξεγελάσουν και πάλι;