Όλα ξεκίνησαν μερικά χρόνια πριν όταν ο Νεοϋορκέζος DJ υπέγραψε ως Rob D ένα κομμάτι στο soundtrack του Matrix. Το κομμάτι αυτό άρεσε πολύ, σε κοινό και κριτικούς, και ακόμα μετά από χρόνια έντυνε τηλεοπτικές εκπομπές, ραδιοφωνικά spot ακόμα και ρεπορτάζ ειδήσεων. Οταν δε παιζόταν από τα ραδιόφωνα συνοδευόταν από σχόλια όπως 'τα εγκεφαλικά κύτταρα του τύπου πρέπει να ήταν σε υπερδιέγερση όταν έγραφε αυτό το κομμάτι', κτλ. Και έτσι, άθελά του νόμίζω εγώ, δημιούργησε ένα σχεικό ντόρο. Λίγα χρόνια, μετά πιο οργανωμένος παρουσιάζει το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ και κάνει άλλη μια επιτυχία, το ομώνυμο κομμάτι.
Η λίγο επιτηδευμένα ιδιαίτερη φωνή του που θυμίζει Tricky, τα τριπ χοπ μοτίβα συνδιασμένα με κινηματογραφικές, επιβλητικές συνθέσεις και οι θανατόπληκτοι στίχοι του σιγουρα δε σε αφήνουν αδιάφορο μπροστά σ'αυτό το δίσκο. Πεσσιμισμός, μελαγχολία, κατάθλιψη δε σου αφήνουν καθόλου γλυκιά γεύση. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε σου αρέσει το όλο τριπάκι. Μπαίνεις σε έναν γκρίζο κόσμο φτιαγμένο από μπετόν, τοποθετημένο σε παρακμιακές γειτονιές μεγαλουπόλεων και βυθίζεσαι εκεί, ίσα που αναπνέεις. Η ευαισθησία και ο λυρισμός των εγχόρδων σε ακολουθούν και συγχρόνως σε καθηλώνουν.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι ο ήχος του κουράζει μετά από αρκετή ώρα και σε κάποια σημεία φλυαρεί και επαναλαμβάνεται σε βαθμό όμως που αυτή του η αδυναμία δε χαλάει την ατμόσφαιρα. Το σφίξιμο στο στομάχι και ο κόμπος στο λαιμό είναι αυτά που θα σου μείνουν μετά από προσεκτική ακρόαση. Ποια είναι όμως η επιτυχία ενός δίσκου; Σίγουρα, να παρασύρει τον ακροατή στον κόσμο του και να γεμίσει την ατμόσφαιρα με τις εικόνες και τις εμπειρίες του. Αυτό δε ζητάμε όλοι;
Ο Dougan συνεχίζει στο δρόμο που άνοιξαν οι Massive Attack, οι Portishead, κάποιες φορές οι Faithless... Η παρουσία του Rollo στον κατάλογο των special thanx το επιβεβαιώνει αυτό. Όμως δε σταματά εκεί. Ευχαριστεί και άλλα ηχηρότατα ονόματα celebrities όπως Kylie Minogue, James Lavelle, Jean-Bapitiste Mondino, Pete Tong... Ο Dougan παίζει σε πολλά ταμπλό και πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που καταφέρνουν και κάνουν το avant-garde να ακούγεται τόσο, μα τόσο, mainstream.
Τελικά, αν κάποιος θέλει να μπει δυναμικά στο παιχνίδι μπαίνει. Το μόνο που χρειάζεται είναι προσεκτικές κινήσεις και χρήσιμους φίλους. Αυτή τη συνταγή φαίνεται να ακολουθεί και ο Dougan. Ένα άλμπουμ μερικων εβδομάδων και δυο επιτυχίες δεν είναι καθόλου κακός απολογισμός. Και γι'αυτή του την επιτυχία οι άγγελοί του δεν έχουν κανένα λόγο να είναι εξοργισμένοι.