Raising sand

"Πρώτα να ξεκαθαρίσεις" όπως έλεγε το γνωστό "γύφτικο" άσμα... και αυτό ακριβώς θα κάνω... Τους Zeppelin τούς άφησα κάποια στιγμή εύκολα πίσω μου και θα ομολογήσω ότι δεν τους ξαναζήτησα... Σε κάποιο όνειρό μου, όμως, ως άλλος Νώε θα ήθελα χωρίς δεύτερη σκέψη έναν Plant στη μουσική κιβωτό μου... Και ας μας μαγείρευε κάθε μέρα ethnic γεύσεις... Και ας μας έπρηζε με κέλτικους μύθους όλο το βράδυ... Η δε Alison Krauss, έχει μάλλον πολλά Grammy για τα γούστα μου (ουφ! την είπα την αμαρτία μου...). Σε κάποιο άλλο όνειρό μου, όμως, θα μπορούσα να με φανταστώ ως άλλο Οδυσσέα να ασφυκτιώ δεμένος στο κατάρτι προσπαθώντας να κρατήσω μακριά από τα ώτα και τα φρένα μου την εξωπραγματική φωνή της σειρήνας Alison... Τελικά ονειρεύομαι ή απλά παραληρώ;

Και τι με έχει πιάσει με τη μυθολογία σήμερα; Και ποιος παρανοϊκός παραμυθάς θα έφερνε στην ίδια ιστορία τον Κέλτη μάγο cock-rocker (δεν τολμώ να μεταφράσω το τελευταίο!) μαζί με την όμορφη νεράιδα (ή μάγισσα;) των Απαλαχίων;

Δεν έχω άλλες ερωτήσεις, αλλά έχω μία απάντηση. Ο παραμυθάς θα μπορούσε να είναι ο T-Bone Burnett που (παρότι το όνομά του θυμίζει μπασκετμπολίστα) είναι μόνο ο παραγωγός του δίσκου... Ο οποίος δεν είναι απλά ένα ακόμα όνομα στους συντελεστές του δίσκου. Όπως και στο (απρόσμενα επιτυχημένο) soundtrack του απολαυστικού "O brother, where art thou?" καταφέρνει να βάλει τη σφραγίδα του και να απογειώσει ένα μάλλον δύσκολο εγχείρημα. Απλά: έχοντας στην παλέτα του μερικούς πολύ καλούς μουσικούς, δημιουργεί έναν ήχο που ναι μεν είναι αρκετά γεμάτος, έχει χαρακτήρα, αλλά ακριβώς όσο πρέπει ώστε να αγκαλιάζει και να στρώνει το χαλί για να πατήσουν, ή καλύτερα να κυλήσουν, οι φωνές των Plant και Krauss..., everything in it's right place... Ο Burnett φαίνεται να δρα και σαν καταλύτης ανάμεσα στον Plant και την Krauss με τη χημεία των τελευταίων να είναι απροσδόκητα καλή, ενίοτε και ερωτική... Και για του λόγου το αληθές, ακούστε πώς "ακουμπάει" η μια φωνή πάνω στην άλλη στο "Through the morning, through the night" του Gene Clark...

Οπότε και ερχόμαστε πάλι στη συνεισφορά του Burnett, που έχει επιλέξει μερικά πολύ όμορφα τραγούδια, όχι τόσο γνωστά και "ξοδεμένα", και (μόνο) φαινομενικά αταίριαστα μεταξύ τους. Έτσι, κινούμενοι σε folk-r'n'b-country σκονισμένους δρόμους περνάμε ομαλά από την προαναφερόμενη μπαλάντα του Gene Clark, στο σαφώς βελτιωμένο "Please read the letter" από το δίσκο των Plant και Page (Walking into Clarksdale, 1998), και αμέσως μετά σε μια από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου με την Krauss να οικειοποιείται και να σαγηνεύει με τη φωνή της το "Trampled rose" του Tom Waits. Το μελαγχολικό "Killing the blues" θα έκανε πολύ καλή παρέα με το "Love hurts" από τους Parsons και Emmylou Harris. Στην κορυφαία στιγμή του δίσκου, "Sister Rosetta goes before us" (της Sam Philips), η Krauss "πατώντας" πάνω σε τσιγγάνικα βιολιά, banjo και τα φωνητικά του Plant, υποχρεώνει και τον τελευταίο "άπιστο" σε υποκλίσεις! Από εκεί και πέρα, ο Plant τραγουδάει εντυπωσιακά καλά και απαλά στο πολύ αργό και γυμνό "Polly come home" (επίσης του Gene Clark).

Όταν το tempo ανεβαίνει, τα αποτελέσματα είναι άλλοτε πολύ καλά, όπως στο απολαυστικό "Gone, gone, gone" των Everly brothers (με μια πινελιά Sun records) ή στο διασκεδαστικό "Let your loss be your lesson", και άλλοτε λιγότερο όπως στο "Fortune teller" του Allen Toussaint. Η ανάγνωση του Plant στο "Nothin'" του Van Zandt είναι ιδιαίτερα επιβλητική και πιο κοντά στη σαμάνικη πλευρά του πρώτου από οτιδήποτε άλλο εδώ. Τα βιολιά και το ντέφι δημιουργούν μια ατμόσφαιρα, την οποία ο Plant μπορεί να παίξει στα δάχτυλα και αυτό κάνει! Το "Pocket knife" της PJ Harvey ηχογραφήθηκε, αλλά δυστυχώς έμεινε απέξω οπότε θα μείνουμε με την απορία (και την ελπίδα για κάνα bootleg του μέλλοντος!).

Συνοπτικά λοιπόν... Όπως και στις περιπτώσεις των Lanois-Bob Dylan ή Rubin-Johnny Cash-Neil Diamond, ο παραγωγός Burnett φορώντας την ποδιά του αλχημιστή, παίρνει στα χέρια του θαμπούς λίθους και φτιάχνει χρυσάφι! Και αν δεν ανακαλύπτει την πυρίτιδα, και αν αναμασά ολίγον χαλασμένες τροφές...

Δυσκολεύομαι να τσιγκουνευτώ και να γυρίσω την πλάτη μου στην αιώνια ομορφιά...