Band of joy

Ο Robert Plant δεν έκρυψε ποτέ ότι τρέφει ένα αυθεντικό πάθος για τις ρίζες της αμερικάνικης μουσικής. Κάτι που φαίνεται σε όλα σχεδόν τα πρώτα άλμπουμ των Led Zeppelin, στα οποία υπήρχε μία τουλάχιστον διασκευή ενός παλιού blues ή folk. Ποτέ δεν έκρυψε επίσης ότι οι LZ είναι τελειωμένη ιστορία γι' αυτόν. Ευτυχώς, αναφωνούμε - εισπράττοντας τα θανατηφόρα βλέμματα των σκληροπυρηνικών Zepheads. Ο Plant όμως δεν έχει νιώθει την ανάγκη να αποδείξει τίποτα: ούτε ότι τα καταφέρνει μια χαρά ακόμα, ούτε ότι διατηρεί τη φωνάρα του, και κυρίως δεν τον ενδιαφέρει να ανταγωνιστεί τον Mick στα άλματα και τις ασκήσεις pilates επί σκηνής. Και φέτος, απέφυγε άλλο ένα σκόπελο: να δοκιμάσει να επαναλάβει το θρίαμβο του Raising Sands.

Ανασύστησε το γκρουπ που είχε φτιάξει με το μακαρίτη John Bonham στα τέλη των '60s, άλλαξε παραγωγό - αφήνοντας τον T-Bone Burnett να σώσει άλλους μουσικούς εν κινδύνω - αναθέτοντας την παραγωγή του Band of Joy στον Buddy Miller (κιθαρίστα/συνθέτη/τραγουδιστή του Νάσβιλ και συνεργάτη του από την περιοδεία του Raising Sands). Δεν υπέκυψε καν στον πειρασμό να συνεχίσει τη συνεργασία με την Alison Krauss, αλλά διάλεξε την πιο "χλομή" και pop Pattie Griffin, την οποία περιόρισε αυστηρά στα φωνητικά. Το αποτέλεσμα είναι ένα άλμπουμ που πατώντας (ομολογουμένως) πάνω στο Raising Sands, πηγαίνει κάπου παραπέρα - αν και το πού ακριβώς, δεν είμαι σίγουρη. Ο Plant έχει ανακατέψει σύγχρονα κομμάτια με παλιά, ξεχασμένα ή άγνωστα country, folk και blues. Για παράδειγμα, το Central Two-o-Nine (μια σχεδόν πιστή αναπαραγωγή ενός παμπάλαιου blues, το οποίο είχε ηχογραφήσει ο Lightnin' Hopkins το 1965 ως Hello Central, Give me 209), με το μορμονικό slowcore των Low (Monkey και Silver Rider). Ή το τελευταίο κομμάτι που έγραψε ο Townes Van Zandt με ένα άγνωστο r'n'b του 1964, το You Can't Buy my Love της (μαύρης-τεξανής-κιθαρίστριας) Barbara Lynn. Σταματήστε με εδώ` ο Plant με βάζει σε πειρασμό να γράψω μια μίνι εγκυκλοπαίδεια, αναζητώντας τις αναφορές της επιλογής των τραγουδιών του Band of Joy.

Παρά τα μαντολίνα, το μπάντζο και τα ακορντεόν του φοβερού Darrell Scott, το άλμπουμ δεν είναι country, ούτε western swing. Τι είναι; Δεν έχω ιδέα! Είναι Robert Plant, ίσως: έχει ωραίες rock κιθάρες, μια γερή rhythm section για να πατήσουν τα διάφορα έγχορδα και τα δαντελένια φωνητικά της Patti Griffin. Ωραίο πράγμα να αδιαφορείς για κοινό και κριτικούς, και να τους κερδίζεις όλους τελικά!

[Μια τελευταία παρατήρηση: αξίζει να συγκρίνει κανείς τις δύο εκτελέσεις ενός ξεχασμένου country/gospel, του Satan Your Kingdome Must Come Down. Ο Willie Nelson (σε παραγωγή του T-Bone Burnett), σε πείθει ότι ο ίδιος πολεμάει τον Σατανά μέσα από τις φλόγες της Κόλασης. Ο Plant διηγείται τη μάχη σαν μια παλιά ξεχασμένη ιστορία. Κερδίζει ο Willie στα σημεία.]