Imperial

Παρόλο που πέρασαν ήδη σχεδόν οκτώ χρόνια από το 1996, οπότε και διαλύθηκαν οι Cocteau Twins, όλα τα πρώην μέλη τους φάνηκαν μετέπειτα ιδιαίτερα διστακτικά στην κυκλοφορία προσωπικών δίσκων.

Ο Robin Guthrie, αν όχι ο σπουδαιότερος, σίγουρα ο πιο επιδραστικός κιθαρίστας της βρετανικής pop των τελευταίων είκοσι χρόνων (και υπό αυτό το πρίσμα θα τον κρίνουμε πάντα), επέλεξε πρώτα να δώσει ουσία και υπόσταση στους Violet Indiana. Στο μυαλό του είναι δύσκολο, ίσως ακόμη και αδύνατο, να δεχτεί ότι οι γραφή του δεν θα έχει συνοδό μια γυναικεία φωνή. Υποσυνείδητα θα την αναζητεί, ακόμα και όταν a priori απουσιάζει, όπως στο 'Imperial', το πρώτο του solo album. Και η εντύπωση πως την φαντάστηκε να βγαίνει μέσα από τις σκιές του studio καθώς ηχογραφούσε τις δέκα instrumental συνθέσεις του cd, έρχεται και φεύγει με κάθε θεματική αλλαγή στις μελωδίες. Το 'τώρα όπως και άλλοτε' ποτέ δεν ήταν τόσο εφαρμοστό και ταιριαστό, όσο εδώ.

Το 'Imperial' είναι ένα minimal ambient/pop album. Ο Robin Guthrie γυρίζει τις σελίδες του χρόνου πολύ πίσω, στη συνεργασία των Cocteau Twins με τον πιανίστα Harold Budd το 1986. Και ακολουθεί στην ανάπτυξη των ήσυχων, ονειρικών του θεμάτων ένα αργό, ατμοσφαιρικό ύφος, αγγίζοντας ακόμα και τη new age ('Elemental', 'Freefall'). Ευθραυστότητα είναι μια καλή, παραβολική λέξη για να την περιγράψει. Παιχνίδια της σιωπής, ένας υπότιτλος με προσωρινό νόημα. Με αιφνιδιάζει που σε στιγμές αυτό το υλικό θυμίζει άλλους, τους Vini Reilly και Brian Eno. Δεν θα έπρεπε, έστω και αν το στυλ και η τακτική δε σημαίνουν επιρροές, ούτε καν σχέσεις.

Τα 'Imperial', 'Falling From Grace', 'Music For Labour' και ιδιαιτέρως τα 'Drift', 'Into Stressa' και 'Crossing The Line' περιέχουν την καλύτερη κιθαριστική δουλειά του Robin Guthrie από τους Cocteau Twins και δώθε. Με τη φωνή της Elizabeth Fraser - ξέρετε εκείνη η φωνή που μέχρι να βγάλει μια λέξη ολόκληρη, αυτή είχε χάσει τη σημασία της και είχε μετατραπεί απόλυτα σε συναίσθημα και ήχους - θα γίνονταν μαγευτικοί, νυχτερινοί παιάνες.
Την απουσία αυτής της φωνής δεν θα ξεπεράσει ποτέ ο Robin Guthrie. Έστω και αν το 'Imperial' είναι ένα αρκετά καλό μουσικό σύνολο, δεν παύει να είναι εν κατακλείδι πενήντα τρία λεπτά από μια instrumental εκδοχή των Cocteau Twins. Οπότε όλοι ξέρουμε ήδη τι είναι αυτό που λείπει, και λείπει με τρόπο τρανταχτό και απόλυτο.

Ένα αναμνηστικό album λοιπόν, απολεσθείσας μεγαλοπρέπειας, χαμένων ονείρων, ανεκπλήρωτων ευχών και παρελθούσης, άγουρης σαγήνης, το οποίο επιζητεί, από τους fans των Cocteau Twins κυρίως, μερικά νοσταλγικά, παραπονιάρικα ακούσματα. Και μοιάζει να γράφτηκε μόνο για αυτούς και μ' αυτόν τον σκοπό. Είναι εξάλλου τόσο μικρό το ρίσκο που παίρνει, σχεδόν ανύπαρκτο.

Το εφτάρι, έτσι όπως στρογγυλοποιείται ελαφρώς για την περίσταση προς τα πάνω, είναι και θα είναι πάντα λίγο για έναν Robin Guthrie. Ελπίζω ήδη να το έχει καταλάβει.