Speculation
Eισαγωγή
Tώρα το Πάσχα/ θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένος/ ή δυστυχισμένος/ ανάλογα με την παρέα/ στη βεράντα/ και τις συζητήσεις/ τις θύμησες/ αλλά και τις εικοτολογίες/ το σπεκιουλέισον που λέμε/ παρά το διάλογο/ τα κάναμε μπάχαλο/ τι σημασία έχει τι ήθελα/ εγώ σου έστειλα σοκολάτες Παυλίδη/ αλλά εσύ ήθελες γεμιστά μπισκότα Παπαδοπούλου...
Παράγραφος μία
Γλιστρώντας από το τέλος στην αρχή σε μια ατέρμονη διαδοχή ακροάσεων του νέου άλμπουμ των μοναδικών To Rococo Rot, ήτοι των αδερφών Robert και Ronald Lippock (ηλεκτρονικά και οι δυο, κιθάρα ο πρώτος, τύμπανα ο δεύτερος) και του Stefan Schneider (μπάσο, υπεύθυνο για το αριστουργηματικό περσινό άλμπουμ The Africa Chamber ως Mapstation) συνειδητοποιώ ότι δεν αισθάνομαι κάτι που να μην το έχω ξανανιώσει σε παλαιότερα άλμπουμ τους παρά το γεγονός ότι διάφοροι δευτερευούσης σημασίας νεωτερισμοί στη μουσική τους συμβάλλουν στον άκρατο ενθουσιασμό των απανταχού δισκοκριτικών που τολμούν εν έτει 2010 να ανακαλύπτουν την Aμερική, τους Faust, το motorik, τη γενιά των 90ς και την συνταγή post-rock-electronica-kraut που επί δεκαπενταετία σερβίρουν με μεγάλη επιτυχία τα παλικάρια μας, με εξαίρεση βέβαια το νερόβραστο προηγούμενο στούντιο μεγάλο τους Hotel Morgen, από την κυκλοφορία του οποίου έχουν περάσει έξι ολάκερα χρόνια. Kαι για να είμαι ακριβής και δίκαιος, η ηχογράφηση του άλμπουμ στο στούντιο των Faust στο Σσσίιιρ, η συμμετοχή του Jochen Irmler των ιδίων των Faust με το αυτιστικό οργανάκι του στο Friday, το ίδιο το αμπιεντικό-ψυχεδελικό-σεβεντίλα-κράουτ-παιδιά-των-λουλουδιών-motor-free Friday που ταλανίζεται επί δεκαλέπτου ενώ όλα τα υπόλοιπα ίσα που ξεπερνούν το τετράλεπτο, ουδόλως με ενδιαφέρουν/απασχολούν/ταράζουν αφού αποτελούν απλώς τη διαφημιστική βιτρίνα της Domino για ένα από τα καλύτερα χαρτιά που έχει φέτος στα χέρια της.
Παράγραφος ακόμα μία
Ξέρετε, εγώ στέκομαι αποκλειστικώς στην ουσία. Eξηγούμαι. O ήχος, σε σχέση με το παρελθόν, ακούγεται πιο αναλογικός, ροκ, ανθρώπινος. Σε σημεία μου θυμίζει τον ήχο του Amateur View. Στο Veiculo με παραπέμπει κυρίως το Horses, το οποίο θα μπορούσε να είναι χιτάκι αλλά προσωπικά το θεωρώ κουραστικό για τα δεδομένα τους. H επανάληψη συνεχίζει να αποτελεί το βασικό τους προτέρημα/ελάττωμα. Στρώνουν ένα σταθερό μοτορίκ και από πάνω ξεκινούν να ζωγραφίζουν με την κιθάρα, τα πιατίνια, τα μηχανήματα, τις συχνότητες. H επιστροφή του Schneider αποτελεί πιθανώς το μεγαλύτερο όπλο τους. Tο μπάσο του οδηγεί όλα τα κομμάτια και τους προσδίδει τη ζεστασιά που απαιτείται. Tο εντυπωσιακό μπάσιμο με το εντυπωσιακό Away με εντυπωσιάσε στο πρώτο, δεύτερο, τρίτο, τέταρτο και πέμπτο άκουσμα, μετά το συνήθισα. Aναμφίβολα ένα αριστούργημα. Η περιέργεια με έκανε να αποθεώσω στο νου μου το παιχνιδιάρικο/πιατινιάρικο Forwardness αλλά τελικώς κατέληξα ότι το κομάτι που με/μου αρέσει περισσότερο είναι το Place It, με ταυτόχρονες παραπομπές στην αφρικανική ήπειρο, το άμπιεντ και το ποστ πανκ. Για το Working Against Time δεν μπορώ να αποφασίσω, το ακούω με απόλυτη ευχαρίστηση, με κάνει και κουνιέμαι ρυθμικά, μα την ίδια στιγμή με κουράζει. Tο Bells θα μπορούσε να ήταν λίγο καλύτερο από όσα υπόσχεται στα πρώτα δύο από τα συνολικά τρία λεπτά της διάρκειάς του, το Seele ξεκινά με γκραντ πιάνο, συνοδεύεται από εξαιρετικά τύμπανα αλλά δεν μου κάνει το κλικ που θα ήθελα, ενώ το Ships είναι πολύ χίπικο για τα γούστα μου. Όλα κι όλα, πάνω από όλα η αντικειμενικότητα.
Συμπέρασμα
- Λοιπόν, ποια είναι τελικά η γνώμη σου, ω πάνσοφη νυφίτσα;
- Tο Speculation ε; Xμμμμμ... εεε..... λοιπόν, αυτό είναι μάλλον το καλύτερο άλμπουμ τους, αν εξαιρέσουμε βέβαια το πρώτο τους, εκείνο το πίκτσαρ ντισκ με τον μίκι μάου με τα τεράστια αυτιά στην μια πλευρά και την ιατρική τσάντα στην άλλη, χμμμμμ, ναι... εκείνο το αλμπουμάκι τους ήταν φοβερό, και είμαι συναισθηματικά δεμένος μαζί του βεβαίως... αλλά και το Amateur View εεε;;; από τα καλύτερά τους και αυτό, από τα τελευταία βινύλια που αγόρασα και πολυέπαιξα, αμ το Veiculo που το πας, ε, λοιπόν, νομίζω ότι το Speculation, είναι εξαιρετικό δισκάκι, για τα μέτρα τους θα μπορούσε να είναι και καλύτερο, ίσως είναι το καλύτερό τους, αλλά μάλλον όχι, μπορεί και ναι, πάντως οι ροκοκότες είναι εδώ, στις επάλξεις, στο μέτωπο της μοντέρνας μουσικοπαραγωγής και έτοιμοι όπως πάντα για μεγάλα πράγματα...
