Iris, Flower of Violence

Μάγισσες, νεράιδες, ξωτικά μαζί με χίπηδες. Οι Rokurokubi αποτελούν καταρχάς ένα ντουέτο, με κυρίαρχη μορφή αυτή της τραγουδίστριας Rose Io, η οποία συνθέτει τα τραγούδια και μας οδηγεί στο ψυχεδελικό ταξίδι της μπάντας. Γύρω από την Rose κινείται μια ομάδα συνοδοιπόρων που χρησιμοποιεί μια ποικιλία οργάνων, αναβιώνοντας την αγγλική folk σκηνή των 70s, αλλά ταυτόχρονα και όλη τη ψυχεδελική παράδοση, μέσα από τη μουσική αλλά και μέσα από όλες τις καλλιτεχνικές δημιουργίες της παρέας (τα εξώφυλλα, τα t-shirts, τις αφίσες των συναυλιών τους, τα βιβλιαράκια των στίχων τους).

Πήραν το όνομά τους από θρυλικές φιγούρες-θηλυκούς δαίμονες της ιαπωνικής μυθολογίας, με χαρακτηριστικό μακρύ λαιμό, όπου το κεφάλι φεύγει από το σώμα και αιωρείται ωσάν η ψυχή να προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από τα εγκόσμια. Το trip είναι κυρίαρχο στο γκρουπ, το οποίο συμμετέχει σε μια μικρή αλλά απόλυτα ενεργή ψυχεδελική σκηνή στο Brighton της Αγγλίας. Δεν δείχνουν να νοιάζονται για τη δημοφιλία. Έχουν μικρό αλλά πιστό κοινό που τους ακολουθεί στα live και τις αναζητήσεις τους.

Η πρώτη τους κυκλοφορία, μετά από χρόνια τζαμαρισμάτων, όπως έχουν πει οι ίδιοι σε συνέντευξή τους, βγήκε το 2019, το ‘Saturn in Pisces’ (Κρόνος στους Ιχθύς), ένας δίσκος μεστός και συγκροτημένος. Κιθάρες, αλλά και τσέλο, φλάουτο, ενίοτε και σιτάρ, μαζί με την αιθέρια φωνή της Rose σε ένα ταξίδι, που πέρασε απαρατήρητο καθώς δεν είχε την κορυφαία στιγμή για να εντυπωσιάσει το μέσο ακροατή.

Οι ίδιοι συνέχισαν με live, τζαμαρίσματα σε δάση, ή και στο σπίτι τους, για να μας παραδώσουν τη δεύτερη αυτή κυκλοφορία τους, το ‘Iris, Flower of Violence’, το οποίο μόνο άδικα μπορεί να μείνει παραγνωρισμένο.

Αν στον πρώτο δίσκο η Rose μας θύμιζε τη Sandy Denny, εδώ πλέον προσθέτει και τις αρετές της Hope Sandoval. Η αιθέρια φωνή της τραγουδά με ανάσες, τα παραμύθια της για λουλούδια, πεταλούδες, αστέρια, δάση, το θάνατο και τη ζωή. Και πίσω από αυτή, γλυκές μελωδίες, αρπίσματα της κιθάρας, ή όλων των άλλων φανταστικών οργάνων (πρόσθεσαν ακόμη και μπουζούκι και μαντολίνο), που καταγράφουν και αποτυπώνουν στο τελικό αποτέλεσμα οι δύο παραγωγοί, μέλη και φαν της παρέας.

Το αποτέλεσμα εντυπωσιακό, ένα acid-psych-folk trip, που ενίοτε απογειώνεται, είτε στους αιθέρες, όπως στο ομότιτλο τραγούδι, είτε βουτάει βαθιά στα εσώψυχά μας, όπως στο ‘Nature Poem’.

Θα είναι κρίμα αυτός ο δίσκος να μην ακουστεί. Παρόλα αυτά, ήδη ετοιμάζουν νέα κυκλοφορία, κάνουν τουρ την άνοιξη και εμείς ευχόμαστε να τους δούμε από κοντά, πριν απογοητευτούν από αυτό το μάταιο κόσμο που μάλλον τους παραβλέπει.