True love cast out all evil

Λίγο ψυλλιασμένος να είναι κάποιος, μπορεί να γίνει καχύποπτος όταν του "σερβίρουν" διάφορα πράγματα. Για παράδειγμα, η επιστροφή ενός μουσικού μετά από μια εικοσαετία απουσίας, ενώ στο μεσοδιάστημα έχει νοσηλευτεί σε ψυχιατρική κλινική και έχει πιάσει τον απόλυτο πάτο, μπορεί να κάνει επιφυλακτικούς ακόμη και όσους έλεγαν με τους κολλητούς τους επάνω από μερικές μπύρες "φαντάσου να βγάλει καινούργιο δίσκο ο Ρόκι Έρικσον. Αλήθεια, πού να 'ναι αυτή η ψυχή;".

Ο Ρόκι όμως, έβγαλε δίσκο. Δεν είναι ο ίδιος που έντυνε με κοστούμια αδρεναλίνης το δικέφαλο σκύλο του. Ούτε μπορεί πλέον να αλυχτάει στο φεγγάρι τις νύχτες με πανσέληνο, ούτε να τραγουδάει για τους συναχωμένους αλιγάτορες και να φοβερίζει το διάολο. Ο Ρόκι δεν έχει πια όρεξη για τρομακτικές πλάκες και ψυχεδελικά ταξίδια. Επέστρεψε όμως και έχει ιστορίες να πει. Ιστορίες που είναι πιθανώς πιο τρομακτικές από νύχτες με βαμπίρ, οι οποίες παρεμπιπτόντως δεν τρομάζουν πια κανέναν, αφού οι βρικόλακες στην εποχή μας είναι ήρωες εφηβικών ειδυλλίων και όχι αιμοδιψή βδελύγματα της κολάσεως, όπως μας δίδαξαν ο Στίβεν Κινγκ και ο Κλάιβ Μπάρκερ.

Ο Ρόκι Έρικσον είναι πια ένας εξηντάρης και περιγράφει τα χρόνια που έλειψε από τον κόσμο: τα ηλεκτρικά σφυροκοπήματα στο μυαλό του, τους δικαστές που τον δίκασαν, τους ανθρώπους μαζί με τους οποίους ήταν μαζί στην κλινική και τη φυλακή. Κάποιες από τις ιστορίες ακούγονται στο δίσκο σαν fade in-λευκός θόρυβος στα "κανονικά" τραγούδια, παιγμένες σε κάποιο προαύλιο ψυχιατρείου ή φυλακής.

Πίσω του, δεν είναι πια οι φυγόκεντροι ήχοι του jug που έκαναν τους Elevators μπάντα που θυμάσαι για πάντα, ούτε τα ροκ σκληρίσματα των Aliens. Πίσω του είναι οι Okkervil River, συντοπίτες του Τεξανοί που παίζουν ένα ηλεκτρικό φολκ, στο οποίο κάποτε ο Ρόκι Έρικσον μπορεί και να μην έδινε ούτε σεντ. Οι OR δεν είναι απλά μπάντα υποστήριξης, αλλά γκρουπ που θα ψάξω να βρω και άλλα δικά του πράγματα να ακούσω.

Όλα αυτά τα παραπάνω μαζί έφτιαξαν ένα τρομακτικό δίσκο. Πίσω από τις φαινομενικά καλοπροαίρετες μελωδίες κρύβονται τα πιο εφιαλτικά ριφ (John Lawnman) και από τις ελάχιστες στιχουργικές αλληγορίες, ξεπηδούν σενάρια δολοφονιών που κάποιες από αυτές έγιναν κιόλας από τύπους οι οποίοι ακούγονται στις ηχογραφήσεις του Ρόκι, από την κλινική (Devotional no 1). Οι βιμπραφωνικές υστερίες έχουν δώσει τη θέση τους σε μια σπασμένη φωνή (Bring back the past και Please judge) που όμως δεν αφήνει αμφιβολίες για τον κάτοχό της. Μακάρι να μπορεί να αποδώσει ζωντανά το Two headed dog και το Sputnik του παλιού Ρόκι και να δεήσουμε να το δούμε και εμείς αυτό το θαύμα.

Και αν δεν μπορέσει όμως, λίγη σημασία έχει, γιατί στο Love cast out all evil ο Ρόκι Έρικσον τραγουδάει το Be and bring me home. Αν είστε λίγο συναισθηματικός και ξέρετε κάτι από την ιστορία του Έρικσον, το τραγούδι δεν θα σας χαριστεί. Αν πάλι δεν είστε ή δεν ξέρετε, μόλις ανακαλύψατε ένα τρομερό τραγούδι.

O Ρόκι Έρικσον έχει υπάρξει μουσική ιδιοφυΐα και συνεχίζει να είναι τέτοια. Και δεν επέστρεψε τώρα. He has always been here before...