In the mode

ΤΕΛΟΣ
Αν κάποιος μουρλοεπιστήμονας (ή πιο πιθανό, κάποιος τρελός πολιτικός), πατήσει το κουμπί του πυρηνικού πυροτεχνήματος, η κατάλληλη μουσική για να συνοδεύσει τον πλανήτη στο μηδέν, είναι το «IN THE MODE».
ΜΕΣΗ Ή ΤΟ «ΜΕΓΕΘΟΣ» ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ ΣΤΟ BREAKBEAT
«Όταν τελειώσει το άλμπουμ ξέρεις που θα το ακούσω; Όχι σε κανένα γκαγκανάτο ηχοσύστημα με sub-woofer ή σε κανένα χορευτάδικο! ΄Οχι δικέ μου! Θα το ακούσω στο σκατένιο στερεοφωνικό του αυτοκινήτου μου».
Το Railing pt. 2, opening track του άλμπουμ ξεπροβάλλει με επιβλητικά όργανα, που ανοίγουν την πόρτα του κολασμένου ρυθμού. Το "In+ out" είναι instrumental, όπου κάνουν έντονη την παρουσία τους τα ζωντανά (φρέσκα είναι, σπαρταράνε, πάρτε καλέ κυρία!!) τύμπανα και το μπάσο, ενώ μια free-jazz αίσθηση πλανιέται.
«Το hip-hop ήταν η μόνη γραμμή που είχαμε. Ποτέ δεν επηρεαστήκαμε από το rock το techno ή το house».
Το "System check" ξετυλίγεται σαν στακάτο ξερό hip-hop και μετά ντύνεται με ένα περίεργο σύμπλεγμα ήχων από μινιμαλιστική κιθάρα, πνευστά, πλήκτρα, ενώ τα φωνητικά του Dynamite στο τέλος αποκτούν μία πειραματική χροιά. Το "Ghetto celebrity" με τη συνεργασία του Method Man, είναι ένα σπιντάτο hip-hop, που θα μπορούσε να είναι υπόκρουση στις εποχούμενες κόντρες του M.I. 2.
«Θέλω να μπορείς να ακούς το μπάσο της φωνής της Onalee».
Με τα κλασσικά έγχορδα, το "Lucky pressure" παραπέμπει σε ταινία του Μπέλα Λαγκόζι. Αυτόματα όμως ο ήχος εκτρέπεται σε κοφτερό R&B και η φωνή της Onalee συνδυάζει την επιθετικότητα της Skin και την μελαγχολία της Billie Holiday. Το "Balanced chaos" ισορροπεί ανάμεσα στα επαναλαμβανόμενα φωνητικά και στο instrumental χαοτικό υπόβαθρο, ενώ στο "Switchblade" έχουμε την εκφώνηση του μανιφέστου της οργής. Η δεύτερη συνεργασία του άλμπουμ είναι με τον Rahzel από τους Roots στο "In tune with the sound" και μάλλον το αποτέλεσμα ακούγεται αδιάφορο. Ακολουθεί το κορυφαίο "Who told you", στο οποίο κάποιες ανεπαίσθητες παύσεις απογειώνουν την φωνητική μελωδία. Στο "Heavy rotation" κυριαρχεί το μπάσο, ενώ οι νότες από τα πλήκτρα μοιάζουν με δίχτυ που ψαρεύει χαμένες ψυχές. Στο "Staircase" η Onalee απαξιώνει τον άνδρα-εραστή και το "Mexican" είναι χαρακτηριστικό δείγμα "Jungle" με σοφιστικέ λούπες που φθάνουν σε κρεσέντο στη μέση της σύνθεσης, εξαφανίζονται για να πρωταγωνιστήσουν τα κρουστά και μπάσο και επανέρχονται σταδιακά. Τα έγχορδα πάλι είναι που δίνουν τον εσωτερικό υποχθόνιο ρυθμό στο "Dirty beats" και μετά έρχεται η καταιγίδα.
«Αυτό είναι ένα παγκόσμιο θέμα: Ένας άνθρωπος πυροβολήθηκε 40 φορές από την αστυνομία της Νέας Υόρκης... Ο Zack δεν πήγε μέσα στο στούντιο για να τραγουδήσει, αλλά βάλαμε το μικρόφωνο στο control room που ήμασταν μαζεμένοι όλοι και η φάση βγήκε σαν να τραγουδούσε πάνω στη σκηνή.»
Από τις πιο πολυσυζητημένες συνεργασίες αυτή του Zack De La Rocha με τους Reprasent στο "Centre of the storm", που ουσιαστικά είναι η μουσική καταγγελία της δολοφονίας του Amadou Diallo από την αστυνομία της Ν.Υ., στην παγκόσμια κοινότητα. Το "Snapshot", συνεχίζει τον καταιγιστικό ρυθμό και τέλος το "Play the game" είναι ο μελωδικός διάδρομος που οδηγεί στην έξοδο και στην αμφιβολία του όλου εγχειρήματος.
ΑΡΧΗ
Ήταν στην δεκαετία του '60 όταν πολλοί Τζαμαϊκανοί πρόσφυγες έφθασαν στην Μεγάλη Πατρίδα, που τελικά συρρίκνωσε τα όνειρά τους σε αγώνα επιβίωσης. Σ' αυτή τη φουρνιά ήταν και οι γονείς του Roni Size, που κατέληξαν στο Bristol. Η μάνα του άκουγε Pink Floyd, ενώ ο πατέρας του και τα αδέλφια του έμειναν πιστοί στη reggae και στο ska.