Forty years to find a voice

...κάθησα πάνω στις γραμμές του μπάσου των Rothko και μάταια κοιτούσα γύρω μου να δω αν θα περάσει και κάτι άλλο... ερημικός ο σταθμός και άδειος, και μόνο στις παραπάνω 'τέσσερις ράγες' εντόπισα μια κάποια κίνηση.. .
Οι Rothko λοιπόν κάποτε θα γράψουν την 'ωδή στο μπάσο' ...και πολύ καλά θα κάνουν, αφού το κατέχουν το θέμα τους με τον καλύτερο τρόπο. Μην βάλετε όμως στο μυαλό σας ένα δυναμικά ρυθμικό bass-based τρίο στο ύφος των UI, οι ήρωες των Rothko δεν χοροπηδάνε με ισορροπία πάνω στις ταστιέρες και δεν στήνουνε πολύπλοκες rhythm section για να υποστηρίξουν την έλειψη κιθαριστικών solo και φωνητικών. Αρκούνται στην επίμονη επαναληπτική ανάγνωση αφαιρετικά απλών μελωδιών από το 'όργανο-φετίχ', ενισχύοντας τις με λούπες και υπόγεια σαμπλαρίσματα..., καθώς η συλλογή των οργάνων τους περιλαμβάνει moog, αναλογικά korg, ρετρό ενισχυτές και ξεχασμένα από όλους τους άλλους pedal. Όταν ο Mark άλλωστε έψαχνε 'ιδιότροπο' μπασίστα μέσω αγγελίας στο Melody Maker μάλλον φανταζόταν έναν τύπο σαν τον Crawford... άλλωστε μόλις τρία άτομα του απάντησαν.
Η μουσική τους στο επίπεδο των εικόνων θυμίζει τις ορχηστρικές ασκήσεις των Labradford και των Godspeed you Black Emperor, με λιγότερο 'φορτωμένο' ήχο από τους τελευταίους και όσο και να μοιάζει τραβηγμένο περισσότερο dark διάθεση από τους πρώτους. Προς τιμήν τους δεν ξοδεύουν τις ώρες τους στο στούντιο σε ανούσια τζαμαρίσματα και στην καταγραφή δύστροπων ήχων, προς χάριν μιας αόριστης post διάθεσης... Τα θέματα τους έχοντας ουσιαστικό λόγο ύπαρξης, καρφώνονται στο μυαλό μετά τα πρώτα ακούσματα και το σκοτεινό περιβάλλον προσελκύει τον ακροατή, μη αρνούμενο να γίνει φιλικό και ευπρόσδεκτο προς αυτόν. Άλλωστε οι μνήμες της μουσικής τους κυριεύονται από τις trademarked ατμόσφαιρες new-wave ηρώων όπως ο Peter Hook (Joy Division) και ο Simon Raymonde (Cocteau Twins)... με τον τελευταίο άλλωστε τους συνδέει και μια μίνι-συνεργασία!.
Το 'Shock of self' για παράδειγμα σου δίνει την εντύπωση ότι αν το γεμίσεις με πλήκτρα, κιθάρες και του χαρίσεις και τους κατάλληλους στίχους χωρίς κόπο θα μεταμορφωθεί σε έναν πρώτης τάξεως post-punk ύμνο, από αυτούς της γεννιάς του '81... Η λιτότητα των εκφραστικών μέσων δίνει την εντύπωση μιας λειψής μπάντας σε ένα άδειο δωμάτιο, που πασχίζει να ενώσει όλες τις εισαγωγές από τα κομμάτια των Joy Division, αρνούμενη κατηγορηματικά να περάσει παρακάτω... Οι ίδιοι, όταν κάποιος έσπευσε να τους χαρακτηρίσει space αντικατέστησαν τον όρο χιουμοριστικά σκεπτόμενοι με την ατάκα 'universe' rock, αν το καλοσκεφτούμε όμως ο "απελπιστικά" άδειος 'χώρος' καταλήγει να προεκτείνει την μουσική τους (και τα από αυτήν προερχόμενα συναισθήματα και σκέψεις) στο επίπεδο του σύμπαντος, ακριβώς λίγο πιο έξω από το διάστημα δηλαδή... .
Θα μπορούσαμε να τους εντάξουμε θεωρητικά σε αυτούς που προωθούν την muzak του αιώνα που έρχεται, θα τους αδικούσαμε όμως αν τους εγκλωβίζαμε στα μίζερα πλαίσια ενός ελιτίστικου avant-guarde-ισμού... οι Rothko ζητάν από τη μουσική τους να πλησιάσει το κοινό (για αυτό και την υποστηρίζουν με συχνές ζωντανές εμφανίσεις), απλά απαιτούν και από το τελευταίο να κάνει κάποια βήματα προσέγγισηςπρος το μέρος τους.. .
Από φίλους πάνε καλά... ανάμεσα σε αρκετούς δε στο 'Forty years to find a voice' lp τους βοηθάει και ο πάντα εμπνευσμένος Andy Diagram (James, Two Pale Boys), ένας από τους λίγους μουσικούς που με ελάχιστη 'επέμβαση' αφήνει το στίγμα του ξεκάθαρο και πάντα ωφέλιμο στη μουσική των... άλλων. Η οποία μουσική σε όλη τη διάρκεια του δίσκου με αργούς ρυθμούς απλώνεται στο χώρο, σε μήκος και πλάτος αυτού, και ενώ είναι χαμηλών τόνων και συνειδητά απογυμνωμένη καταφέρνει και τον 'ολοκληρώνει' αισθητικά με την έστω και διακρτική παρουσία της. Όπου δε το τοπίο ψυχραίνει υπερβολικά η Sarah Measures με το φλάουτο και το κλαρινέτο της χαρίζει λίγη "ανθρωπιά" στον παγωμένο κόσμο των Rothko.
Ίσως το όραμα των Rothko για την εξιδανικευμένη μορφή τράχορδου' ήχου, να έχει κι όλας ολοκληρωθεί στις ασκήσεις ύφους και αισθητικής που επιχειρούν σε αυτή τη μόλις δεύτερη μεγάλης διάρκειας δουλειά τους, και να καταστεί απαραίτητο στο μέλλον το 'άνοιγμα' και σε διαφορετικές, λιγότερο απαιτητικές και περισσότερο τετριμμένες, φόρμες. Ίσως πάλι να βρίσκονται ακόμα στις... 'πρώτες τους κουβέντες' στο θέμα 'εσωτερική ηχητική εξερεύνηση και εντοπισμός ορίων και δυνατοτήτων'. Μου φαίνεται όμως ότι μπορεί να αποφύγει μόνη της και εύκολα μια τέτοιου είδους "παγίδα" μια μπάντα που ως πρότυπο και σημείο αναφοράς έχει τον Danny Thompson: έναν πραγματικά ανοιχτόμυαλο μουσικό που σε αρκετές δεκαετίες καριέρας χάρισε το ταλέντο του (στο μπάσο εννοείται...) σε σχήματα φαινομενικά ασύνδετα: Από τον Tim Buckley ως τους Talk Talk.
Αν θέλετε μπορείτε να περιμένετε και τον χειμώνα για να το κάνετε μιας και η κατάσταση που στήνουν οι Rothko την σηκώνει την αγαπημένη των μουσικόφιλων επιοχή... φροντίστε όμως να ακούσετε κάποτε το 'Forty years to find a voice', για να νιώσετε και το στοιχείο της 'έκπληξης' που κρύβει και που δυστυχώς δεν νομίζω ότι μπορώ να αποδώσω λεκτικά... ευτυχώς βέβαια γιατί κάτι τέτοιο θα μείωνε την αξία του, ενώ παραμένει έτσι η γοητεία του ανέκφραστου... για να σας παρασύρει στον κόσμο των Rothko!