Aealo

Σκόπιμα καθυστέρησε η παρουσίαση αυτού του δίσκου, καθότι μετά τις πρώτες ακροάσεις είχα σχετική περιέργεια για το πως αναπαράγεται πλέον ο post 00s ήχος των Rotting Christ πάνω στη σκηνή, δέκα χρόνια από την τελευταία φορά που τους είχα δει ζωντανά και έχοντας οι ίδιοι πάει ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από το Theogonia. Απέφυγα το Gagarin γιατί δεν άντεχα ακόμη ένα ιδρωμένο sold out όπως αυτό των GY!BE, και στο Block 33 όμως μετά από εφτά μέρες τα πράγματα δεν ήταν πιο άνετα αν μη τι άλλο. Το συμπέρασμα; Οι Rotting Christ παρά το ότι έχουν γίνει σαφώς πιο τεχνικοί και απαιτητικοί στο studio, στα live τα βγάζουν πέρα κυρίως βασιζόμενοι στις δυνάμεις τους και με μόνο απαραίτητες βοήθειες. Επιτρέπουν να γίνεται ακόμη το σώσε και παραδοσιακά ο Σάκης καλεί το κοινό του να "τα κάνει όλα πουτάνα". Πάμε παρακάτω.

Σε εξειδικευμένα site, περιοδικά ή blogs μπορείτε να διαβάσετε πολλά και διάφορα και σαφώς πιο αναλυτικά τόσο για τις επικές διαστάσεις του Aealo, όσο και για τη θέση που παίρνουν οι Rotting Christ στην εξέλιξη του μεταλλικού ήχου σήμερα. Εδώ θα περιοριστούμε σε αυτό που μας ενδιαφέρει και πάλι ως ακροατές που έρχονται από κάπου αλλού. Παραμένουν οι Rotting Christ ακραίοι και ενδιαφέροντες ή τους κατάπιε το έπος και τους προσπέρασε η καλώς ή κακώς εννοούμενη εθνική συνείδηση;

Ας ξεκινήσουμε από την τελευταία. Ένα άλμπουμ με τον τίτλο Aealo, με αναφορές στην μικρασιατική καταστροφή, τις γενοκτονίες και με αρχαιοελληνικές φράσεις να παρεισφρέουν σε ούτως ή άλλως αυστηρούς και μιλιταριστικούς στίχους, θα μπορούσε άνετα να στιγματιστεί ως ανεπίτρεπτο άκουσμα για όποιον συγκαταλέγει στα αγαπημένα του συγκροτήματα μπάντες όπως οι Ex ή οι Crass. Αυτό όμως προϋποθέτει επιφανειακή και στερεοτυπική προσέγγιση των πραγμάτων. Προσωπικά μετά από αρκετές ακροάσεις και κατόπιν προσοχής που συνήθως δεν επιδεικνύω στη θεματολογία των δίσκων (όχι από αδιαφορία, το 90% της παραγωγής με τα ίδια πράγματα δεν ασχολείται;) καταλήγω στο ότι η εθνική διάσταση των Rotting Christ κινείται κάθε άλλο παρά πέραν των ορίων του θεμιτού. Και σε κάθε περίπτωση δεν υπερκαλύπτεται από την σημασία της μουσικής τους. Η οποία παραμένει πρωτεύον ζήτημα, είτε καλείται να συνοδεύσει χαμένες πατρίδες, είτε να στηλιτεύσει χαμένες από χέρι θρησκείες, όπως στο παρελθόν της μπάντας. Θα μου πεις βέβαια, ο Παπούλιας σήμερα αποκάλεσε τους Τούρκους γενικά και αόριστα "βάρβαρους", οι ιστορικές μνήμες των RT είναι το πρόβλημα;

Το Aealo δεν υποφέρει στην παραγωγή του από καμία από τις ασθένειες εκείνες που καθιστούν σε σημεία ενοχλητικό για τον ταπεινό στη συνείδηση του ακροατή, το τελευταίο εξίσου μεγαλεπήβολο πόνημα των Dimmu Borgir, που το ακούς και νομίζεις ότι έχουν ήδη εγκαταστήσει δικτατορία που θα απαγορεύει να ακούμε οτιδήποτε άλλο. Οι Rotting Christ του 2010 έχουν καταλήξει σε ένα ήχο που διαχωρίζει με ενδιαφέρουσα σαφήνεια όργανα, φωνές, αλλά και εφέ που πλέον επιστρατεύονται επαρκώς, όχι ως αυθαίρετο programming, αλλά ως έξυπνα ενορχηστρωμένα πολυφωνικά χορωδιακά μέρη. Δεν παρασύρονται από τις τεχνικές τους ικανότητες, αλλά έχουν βέβαιο τελικό σκοπό σε κάθε σύνθεση. Παρακολουθούν τα τραγούδια τους να υπαγορεύονται σε στρατιωτικούς ρυθμούς, χωρίς να ξεχνούν την ακαθόριστη βαρβαρότητα φωνητικών που έρχονται από τις καίριες black και death αναφορές τους και σολάρουν με ελεγχόμενη επάρκεια.

Αν μετράω καλά είναι το δέκατο άλμπουμ μίας μπάντας που δεν σπεύδει να γίνει λιγότερο ωμή καθώς ωριμάζει, αν και είναι πλέον απολύτως κατανοητό ότι ωριμάζει. Η θεματολογία του καθώς εναλλάσσεται ανάμεσα σε αρχαιοελληνικές αναφορές και σε ζητήματα ελληνισμού, ίσως να ξενίσει ακροατές που ουδόλως απασχολούνται από αμφότερα τα ζητήματα, επαναλαμβάνω όμως ότι σε καμία περίπτωση δεν υπερβαίνει την μουσική τους διάσταση. Η βιομηχανική άποψη στο πως στήνεται μια σύνθεση είναι και πάλι παρούσα, με πυξίδα το οριακό Nemecic από την προηγούμενη δουλειά τους.

Mία και μόνη φορά το θεματικό αντικείμενο αποσπά την προσοχή από το μουσικό και είναι σαφές ότι πρόκειται για τη σύμπραξη με τον μονόλογο της Diamanda Galas στο ήδη γνωστό μας Order From The Dead (Defixiones Will And Testament, Orders From The Dead - 2003). Με αυτό άνοιξαν ούτως ή άλλως και πέραν εθνικοτήτων όλως ανατριχιαστικά τα πρόσφατα live τους, αυτό είναι και το κομμάτι που αποδεικνύει ότι τελικά η θεματολογία των RT αναφέρεται σε θέματα ζοφερά, σκοτεινά και δυσάρεστα, δευτερολογώντας για τις λοιπές τους διαστάσεις, που εν προκειμένω όμως ορθά κερδίζουν το προσκήνιο. Θεωρώ μάλιστα ότι η μουσική έμφαση που προσθέτουν οι Rotting Christ, μετριάζει την όποια ερμηνευτική και συγκινησιακή υπερβολή της πρωτότυπης εκδοχής και θέτει τα πράγματα σε πιο ψύχραιμες διαστάσεις. Άλλωστε όπως και ο ίδιος ο Σάκης έχει πει το κομμάτι σε αγγίζει ούτως ή άλλως, χωρίς καν να χρειαστεί να δώσεις σημασία στους στίχους και το θέμα του.

Στην μετρημένα επική πλευρά του metal ήχου, χωρίς να αφαιρούν τις σκοτεινές τους διαστάσεις, οι Rotting Christ προκαλούν κάθε πιθανό ανταγωνιστή τους, κυρίως με μία εντυπωσιακά έξυπνη παραγωγή, που αφήνει "κενό χώρο" με τρόπο που θα μπορούσες να συναντήσεις και σε έναν jazz δίσκο, και ξεκαθαρίζουν ότι τα στάνταρ τους ήταν και παραμένουν πέρα από ό,τι γενικά και αόριστα αποκαλούμε ελληνική σκηνή, ανεξαρτήτως είδους και ιδιώματος. Είναι labelmates με τους Watain και τους Dillinger Escape Plan, κυκλοφορούν καταπληκτικά και "γεμάτα" βινύλια σε διάφορα χρώματα και εμφανίζονται με εισιτήριο των 15 ευρώ σε μια live παραγωγή απαιτητική και με αξιώσεις, την ώρα που διάφοροι πρόωρα γηρασμένοι indie κανταδόροι αναλαμβάνουν τον ρόλο ενσυνείδητου hooked on classics τζουκ μποξ για ξεγυρισμένα τριαντάρια σε αίθουσες που κλιματίζονται. Back to the underground από όποια πόρτα βρούμε το λοιπόν.