Teenage snuff film

Μπορούν να γραφτούν πάρα πολλά για τον Rowland S. Howard. Όμως όσο και αν θα υπάρξουν αναπόφευκτα, πολυγνωμίες και ενδεχομένως διαφωνίες, νομίζω ότι τελικά όλοι θα συμφωνήσουν σε ένα θέμα : αυτός ο συνεσταλμένος, κατά βάση ντροπαλός, μουσικός, υπήρξε για τους The Birthday Party ο εξισορροπιστικός παράγοντας στην ναρκισσιστική φύση του θεατρίνου Nick Cave, ακριβώς όπως ο νους υπάρχει για να χαλιναγωγεί το ένστικτο. Η μετέπειτα πορεία και των δύο, από εκείνες τις άγριες ημέρες μέχρι σήμερα, είναι το, ακλόνητο πια, αποδεικτικό στοιχείο.

Χρειάστηκαν σχεδόν δύο δεκαετίες για να δώσει ένα album, με μόνο το δικό του όνομα στο εξώφυλλο, γεγονός που δείχνει ότι τα πράγματα άλλαξαν, αν έχουν κιόλας, με πολύ αργές ζυμώσεις.

Η κυκλοφορία του 'Teenage Snuff Film' είναι για τον Rowland S. Howard η διάρρηξη ενός taboo, η υπέρβαση και αναθεώρηση μιας σοβαρής αναστολής. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια η ανάγκη ύπαρξης ενός συγκροτήματος (βλ. The Birthday Party, Crime And The City Solution, These Immortal Souls) ή ενός δυνατού στηρίγματος δίπλα του (βλ. Lydia Lunch, Nikki Sudden), ήταν απολύτως αναγκαία, παγιωμένη, αυτονόητη. Αυτή η, πέστε την ανασφάλεια, απέτρεπε κάθε δυνατότητα να βαδίσει μόνος του. Έφτασε λοιπόν η, ώριμη πιθανώς, στιγμή να το κάνει. Τα φώτα της σκηνής πλέον εστιάζονται σε αυτόν και αυτός με τη σειρά του είναι εκτεθειμένος σε όλα όσα τόσα χρόνια φοβόταν. Αυτό είναι το βάρος του 'Teenage Snuff Film'.

Σέβομαι και εκτιμώ ότι διάλεξε να εκφραστεί και να ηχογραφήσει απλά, παρουσιάζοντας τραγούδια βαθιά ποτισμένα με τις blues καταβολές του, τις οποίες ποτέ δεν απαρνήθηκε και αφήνοντας όμορφα συναισθήματα. Μην περιμένετε φυσικά να βρείτε κάτι εφάμιλλο ενός 'Shotgun Wedding' ή ενός 'Honeymoon In Red' ίσως. Το 'Teenage Snuff Film' δεν μπορεί να συγκριθεί με αρκετό από το παλιότερο υλικό του. Ακόμη και ο τρόπος που ερμηνεύει είναι δειλός, σε σημεία άχρωμος, αλλά ειλικρινής και έντιμος. Ο Rowland S. Howard δεν είναι τραγουδιστής και αυτό το γνωρίζει καλά. Πιστεύω όμως πως ακόμη και αυτή η μη σίγουρη, ασταθής, ερμηνεία του, συμβάλλει στο τελικό χρώμα, το οποίο ειδάλλως θα αλλοιώνονταν, ίσως και να χάνονταν. Ο ίδιος διάλεξε αυτόν τον τρόπο και κατά την γνώμη μου κέρδισε. Δεκτές φυσικά όλες οι ενστάσεις, γιατί σφαιρικά αν το δει κανείς, όλα θα μπορούσαν να είναι αισθητά καλύτερα.
Οι δυνατότερες και καλύτερες στιγμές του 'Teenage Snuff Film' έχουν τίτλους όπως 'Silver Chain', 'Undone', 'Sleep Alone', 'Dead Radio', 'White Wedding'. Σε αυτές θα βρείτε ανάδρομα όλο το παρελθόν αυτού του μουσικού.

Για όσους προβληματίζονται, ναι, το τελευταίο είναι του Billy Idol και μην υποτιμήσετε αυτή την επιλογή, διότι ο Rowland S. Howard δεν ανήκει σε νεαρούς όπως οι Him (που και αυτοί παίζουν ανελλιπώς στα live τους το 'Rebel Yell'). Είναι που να πάρει της ίδιας εποχής και αν αυτό αυτομάτως σημαίνει κάτι θετικό για τον Billy Idol (τότε τι άλλο;), πρέπει να το αναγνωρίσουμε.

Πληροφοριακά θα αναφέρω ότι συμμετέχουν οι Mick Harvey, Brian Hooper, Genevieve Mc Guckin και κάποιοι άλλοι φίλοι.