Profound Mysteries I-III

Σε χριστουγεννιάτικη διάθεση είμαστε, οπότε νομίζω ένας δίσκος ηλεκτρονικής dance – pop μουσικής είναι ότι πρέπει για τις γιορτές. Οι Röyksopp είχαν πει το 2014 ότι θα σταματήσουν. Εξάλλου ο τελευταίος τους δίσκος λεγόταν εύγλωττα ‘The inevitable end’ (Το αναπόφευκτο τέλος). Φαίνεται όμως ότι μετά την διάλυση των Daft Punk εζήλεψαν τη δόξα τους. Ήρθαν λοιπόν φέτος με μια σειρά τριών δίσκων για τα πιο βαθιά μυστήρια (‘Profound mysteries’) της ζωής, του κόσμου, των synthesizers, ποιος ξέρει, διεκδικώντας τον τίτλο του καλύτερου ηλεκτρονικού ποπ συγκροτήματος για τη χρονιά που μας πέρασε, ή για τα clubs της παραλιακής του χρόνου.

Το ντουέτο από το παγωμένο Tromsø της Νορβηγίας, από τη δεκαετία του ‘90 έως σήμερα, μας έχει προσφέρει ποπ ύμνους, όπως το ‘Eple’, το ‘So easy’, το ‘What else is there?’ ή το ‘Running to the sea’, αλλά συνολικά οι δίσκοι τους δεν είχαν καλοκαθίσει. Εύπεπτη, εφήμερη, ζαχαρωμένη ποπ, χωρίς πάθος και ένσταση είχαν χαρακτηριστεί. Έξω ξανάπιασε να βρέχει, είχε γράψει για έναν τους δίσκο αγαπημένος συντάκτης του MiC. Μπορεί να έχουν δίκιο. Έχω ακούσει τη φετινή τριλογία τους αρκετές φορές ως κάτι καλό να παίζει καθώς δουλεύω, και πράγματι στο τέλος σου μένει μια γλυκιά αίσθηση και τίποτε άλλο. Δεν είναι όμως αυτό αρκετό για να χαρακτηρίσεις έναν δίσκο συνολικά καλό; Προσωπικά απορρίπτω δίσκους, όταν με ενοχλεί κάτι στο άκουσμα, η επιτήδευση, η υπερβολή, η ασυναρτησία, η ελαφράδα, ο στόμφος, οτιδήποτε τέλος πάντων δεν σέβεται τον ακροατή, ή για να είμαστε ακριβείς για ένα ποπ συγκρότημα που απευθύνεται σε ένα μαζικό κοινό, το μέσο ακροατή.

Στο συγκεκριμένο πόνημα των Röyksopp λοιπόν δεν σε ενοχλεί κάτι. Ούτε καν αυτή η επανάληψη, αυτή η αέναη επανάληψη ρυθμών και μελωδιών. Ξέχασα να ακούσω το ‘Some resolve’, δεν πειράζει κτύπα (το βάλε τη βελόνα, μάλλον πλέον είναι παρωχημένο) στο ‘Let’s get it right’, πάνω κάτω τα ίδια είναι. Δεν πειράζει όμως συνολικά, το πόνημα είναι concept. Κάποιοι τους παρομοιάζουν με τους ώριμους Pink Floyd και πράγματι και μένα μου θύμισε το ‘The Wall’. ‘Υβρις; Μπορεί, αλλά παρακαλώ, πόσοι μπορούν να ακούσουν σήμερα το’ Τhe Wall’ χωρίς να σηκώσουν τη βελόνα για να ψάξουν το ‘Comfortably numb’. Σίγουρα και το ‘Profound mysteries' έτσι μάλλον θα καταλήξει στο μέλλον και θα ψάχνουμε το ‘Oh, lover’, ως τον ποπ ύμνο που πρώτος μας ώθησε να ακούσουμε και να ξανακούσουμε σερί 3 δίσκους, γιατί πλέον και αυτές οι μελωδίες δεν θα είναι της μοδός. Εξάλλου η ποπ και τα δημιουργήματά της, εφήμερα θα είναι πάντα, αλλά Never mind the bollocks.

Γλυκές φωνές συνοδεύουν τα πλήκτρα των αναλογικών σύνθις που προτιμούν να χρησιμοποιούν, καθώς πιστεύουν ακόμη στην αγνότητα του ήχου τους (που φτάσαμε να θεωρούμε τα σύνθι αγνότερα των computers, αλλά έτσι είναι από τότε που μπήκε ο ηλεκτρισμός στη μουσική). Το οπτικό μέρος των δίσκων τους, όπως και οι εντυπωσιακές τους φορεσιές στις εμφανίσεις τους, είναι αναγκαίο μέρος μιας μουσικής επαναλαμβανόμενης, οπότε απαιτείται εναλλαγή παραστάσεων, αντιλήψεων, συναισθημάτων για να σταθεί η μουσική τους αυτόνομα.

Γράφω για concept πιο πάνω, αλλά ποιο είναι αυτό; Δεν υπάρχει κάποιο βαθύ νόημα. Από εκεί, τα παγωμένα μέρη που ξεκίνησαν, ο χρόνος δεν έχει σημασία, έχει κι αυτός παγώσει. Μέρα – νύχτα μικρή διαφορά, ο ήλιος δεν βγαίνει σχεδόν ποτέ. Οπότε τι αναζητούν όσοι έχουν σε αυτές τις συνθήκες εξασφαλίσει την επιβίωσή τους. Μάλλον την ευφορία, ένα καλό κρασί, μια ζεστή αγκαλιά, ένα ανάλαφρο πάπλωμα, μια φωτεινή γωνιά. Τι είναι πιο profound από την ευτυχία; Ανάθεμα, οι Röyksopp θα τη βρουν; Όχι βέβαια, αλλά μπορεί να μας συνοδέψουν σε εκείνες τις στιγμές που νομίζουμε ότι την αγγίζουμε, την αισθανόμαστε, τη συναντάμε. Μπορεί, πάντα, γιατί η ευτυχία διαρκώς ξεφεύγει.

Μ΄ αυτά και μ’ αυτά καταλήγω σε μια χρηστική πρόταση. Αποδεχτείτε την πρόταση του Youtube για συνδρομή ένα μήνα δωρεάν (ακυρώστε τη μετά αν θέλετε), δανειστείτε ένα projector από ένα φίλο ή φίλη, συνδέστε το με laptop, βάλτε το ‘Profound Mysteries I-III’ να παίζει σε ένα τοίχο (3 ώρες είναι σχεδόν, οι συνειρμοί του Youtube είναι να παίξει αμέσως μετά το Ι, το ΙΙ και το ΙΙΙ, κανονίστε το κιόλας σε playlist αν χρειάζεται) και κάντε πάρτυ. Δεν θα έχετε να ασχοληθείτε με τη μουσική, θα έχετε όλο το χρόνο να ασχοληθείτε με το τι θα φορέσετε, αν θα φτιάξετε μελομακάρονα με βρώμη και λιναρόσπορο, καθώς και με τη διακόσμηση του χώρου. Σας υπόσχομαι ότι οι Röyksopp θα σας κρατήσουν ευχάριστη συντροφιά για περίπου 6 ώρες έτσι συνολικά. Κατά διαστήματα ο κόσμος θα λικνιστεί με το ‘Let’s get it right’, το ‘Oh, Lover’, το ‘Me & Youphoria’ ή το ‘Like an old dog’, ή θα αναλογιστεί για το βαθύ νόημα της ζωής με το 'Sorry', ενίοτε θα χορέψουν με το ‘Unity’, το ‘This time, this place’, το ‘Breathe’, το ‘Speed Kin’g ή το ‘Feel it’ και κάποτε θα γείρουν ο ένας ή η μία στην πλάτη της άλλης ή του άλλου με το ‘Tell him’ ή το ‘If you want me’. Φροντίστε μόνο να υπάρχουν γυαλιστερά λαμπάκια ή στρας στον πολυέλαιο, καθώς θα κοιτάζουν προς τα πάνω να βρουν τα αστέρια.

Όταν τελειώσουν έτσι οι 6 ώρες, βάλτε λαϊκά ή ότι άλλο θέλετε και κάφτε το. Έτσι κι αλλιώς όλα μάταια κι εφήμερα είναι, όπως κι η ποπ των Röyksopp.

Βαθμός: όσο θα έβαζα και στο ‘The Wall’ των Pink Floyd (ήμαρτον θεέ μου): 8