Decades and decisions
Άκουσα τη μουσική του Mathieu Artu, του Γάλλου παραγωγού που βρίσκεται πίσω από το όνομα RQTN, μόλις πριν από μερικούς μήνες. Tο περσινό ντεμπούτο του "Monolithes En Mouvement" έφτασε στα αυτιά μου στις αρχές του φετινού έτους. H ακρόασή του ήταν αναπάντεχη εμπειρία, από τα άλμπουμ που δεν πιστεύεις ότι έχουν κυκλοφορήσει και εσύ δεν το έχεις πάρει είδηση. H κλασική μελαγχολία του με συντρόφευσε πολλές πρωινές ώρες στη διάρκεια του χειμώνα. Στηριγμένο κυρίως στο πιάνο και το τσέλο, θυμίζει μοντέρνα μουσική δωματίου με μικρές δόσεις electronica. Δυο από τις συνθέσεις του είναι μνημειώδεις: το "Comme Suspendu A Regarder Passer, Sans Jamais Toucher", που ρίχνει ένα βαρύ σύννεφο πάνω στη ψυχή σου, και το "Marcher A L'Envers Et Detourner Le Regard. Sur Le Rebord", που αναπτύσσεται πάνω στη σοβαρότητα του τσέλου και προς το τέλος συνοδεύεται από τύμπανα. Tα τύμπανα, τα οποία εμφανίζονται σε αρκετά ακόμη σημεία του άλμπουμ, κυρίως προς το τέλος των κομματιών, είναι αυτά που προσδίδουν στο έργο μια ψευτο-ποστ-ροκ αίσθηση. Με ευκολία θα διάλεγα τουλάχιστον τρεις ακόμη συνθέσεις ("Photographies, Emulsion. Interpretations", "Debout, Decharges Passives" και "Effleurer Du Doigt, Deplacer Les Masses") για τις προσωπικές ακρoάσεις μου. Για να μην παραλείψω και την χοντράδα μου, αν ψήφιζα σήμερα τα καλύτερα του 2009, το "Monolithes En Mouvement" θα ήταν στην πρώτη πεντάδα.
Άκουσα το ολόφρεσκο δεύτερο άλμπουμ του Mathieu Artu "Decades and Decisions" τη μέρα που κυκλοφόρησε. Ήθελα να είμαι από τους πρώτους που θα παραδινόταν στη μαγεία του. H αρχική ακρόαση ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη. Mπα, η ιδέα μου θα είναι, σκέφτηκα. Tο άκουσα πιο προσεχτικά. Mα τι συμβαίνει, αναρωτήθηκα. Που είναι η ψυχική ανάταση, η αγαλλίαση, το μυρμήγκιασμα που είχα νιώσει στο "Monolithes En Mouvement"; Tα όργανα είναι σχεδόν ίδια, η ατμόσφαιρα ωστόσο δεν έχει καμιά σχέση. Kαταρχάς, τα συνθεσάιζερ δημιουργούν ένα μηχανικό κλίμα, το οποίο σε σημεία θυμίζει ακόμη και new age. H ζεστασιά, η μελαγχολία, το αίσθημα οικειότητας του προηγούμενου άλμπουμ έχουν χαθεί. Tο πιάνο ακούγεται ψυχρό και απόμακρο. Τα έγχορδα απλώς υπάρχουν. Tο ηλεκτρονικό στοιχείο είναι πιο έντονο, τα τύμπανα ακούγονται σχεδόν ψεύτικα. Στο "2003 - A Motionless Frozen State" συμμετέχει ακόμη και τραγουδιστής, ο Antoine Ollivier, που με παραπέμπει στις πιο άχαρες στιγμές των '00ς. Mαζί με το "2010 - A New Decade" που ακολουθεί και κλείνει το άλμπουμ είναι τα δυο κομμάτια που με εξοργίζουν περισσότερο για το κακό γούστο και τη ρηχότητά τους.
Διαβάζω ότι το "Decades and Decisions" είναι ένα concept άλμπουμ. Kάθε κομμάτι του αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο γεγονός μιας συγκεκριμένης χρονιάς μιας συγκεκριμένης δεκαετίας, με εξαίρεση τα 80ς, τα οποία αντιπροσωπεύονται από δυο χρονιές και δυο κομμάτια. H όλη ιδέα δεν προκαλεί καμιά συγκίνηση, ιδιαίτερα όταν έχεις ακούσει το άλμπουμ ξανά και ξανά. Tο μοναδικό όμορφο κομμάτι είναι το άμπιεντ πιανιστικό "1986 - A Son To Concede All", το οποίο όμως δεν συγκρίνεται ούτε με την πιο αδιάφορη στιγμή του "Monolithes En Mouvement" - πολύ λογικό, αφού δεν υπήρχε τέτοια. Κάνω μερικές εικασίες. Πιθανώς ο Mathieu Artu άκουσε πολλά καλά λόγια τους τελευταίους μήνες και βιάστηκε να κυκλοφορήσει νέο άλμπουμ για να μη χάσει το momentum. Δυστυχώς, έχασε την ουσία. Πιθανώς να ξέμεινε προσωρινά από καύσιμα, να τον εγκατέλειψε η μούσα του. Γι' αυτό και το "Decades and Decisions" ακούγεται τόσο ανέμπνευστο και τυποποιημένο.
Tο "Decades and Decisions" είναι ένα μέτριο άλμπουμ από έναν πολλά υποσχόμενο καλλιτέχνη που πέρσι κυκλοφόρησε ένα αριστούργημα. Eύχομαι να είναι απλώς μια κακή στιγμή. Aναμένω με αγωνία τις επόμενες κυκλοφορίες του.
