Rufus does Judy at Carnegie Hall

Part One 1. Overture: The Trolley Song/Over The Rainbow/The Man That Got Away 2. When You're Smiling (The Whole World Smiles With You) 3. Medley: Almost Like Being In Love/This Can't Be Love 4. Do It Again 5. You Go To My Head 6. Alone Together 7. Who Cares? (As Long As You Care For Me) 8. Puttin' On The Ritz 9. How Long Has This Been Going On 10. Just You, Just Me 11. The Man That Got Away 12. San Francisco

Part Two 1. That's Entertainment 2. I Can't Give You Anything But Love 3. Come Rain Or Come Shine 4. You're Nearer 5. A Foggy Day 6. If Love Were All 7. Zing! Went The Strings Of My Heart 8. Stormy Weather 9. Medley: You Made Me Love You/For Me And My Gal/The Trolley Song 10. Rock-A-Bye Your Baby With A Dixie Melody 11. Over The Rainbow 12. Swanee 13. After You've Gone 14. Chicago

Πόσα μουσικά εστέτ ξέρετε που να χτυπούν την καρδιά της Αμερικής; Μέχρι το νωτιαίο, ως την εσχάτη απόληξη της κωλοέλικας του DNA; Τον Elvis Presley σίγουρα, τους Frank Sinatra και Marilyn Monroe επίσης... Κάπου όμως δεν μπορεί, υπάρχει μια θέση καπαρωμένη και για τον Woody Allen κι άλλη μια για τα περίφημα "τετράδια τραγουδιών" της "μεγάλης εθνικής" jazz παράδοσης. Π.χ. η Ella Fitzerald τραγουδάει George Gershwin, να πω ένα που με συγκινεί. Αυτά θυμήθηκα διαβάζοντας τις σημειώσεις στο ένθετο αυτού εδώ του cd.

Κι αν απορείτε από τώρα για το τι σόι εισαγωγή είναι αυτή, όντως δεν είναι. Το κεφάλι μου σπάω να βρω έναν έστω λόγο όχι τόσο για το γιατί ο Rufus Wainwright θέλησε να παρουσιάσει track-by-track το δίσκο που είχε κάνει η Judy Garland το 1961 στο Carnegie Hall, κάνοντας τις δύο sold-out συναυλίες στον ίδιο χώρο τον Ιούνιο του 2006 -μετά έκανε και τρεις ακόμη, δύο στην Ευρώπη-, όσο το γιατί θέλησε το όλο πρότζεκτ να είναι συν τοις άλλοις και δισκογραφημένο. Ούτε επτά μήνες δεν πέρασαν απ' το "Release The Stars".

Ακούγοντάς το, εντούτοις, διαπιστώνεις πράγματα ως προς τις προθέσεις τουλάχιστον: ένα είναι το πλεονασματικά ναρκισσιστικό ψώνισμα του Wainwright να δοκιμάσει κι αυτός κάτι που θα τον βάλει έμμεσα στη λίστα της αμερικανικής μουσικής ιστορίας των εχόντων ένα δίσκο-αφιέρωμα. Κάτι που δεν είχε ξανακάνει. Κάτι με το όνομά του. Είναι και συνειδησιακές οι προεκτάσεις όταν όλοι οι μεγάλοι για να φτάσουν να γίνουν τέτοιοι είχαν σε δεδομένη στιγμή κάνει ένα tribute. Επίσης, υπάρχει πάντοτε ένας μάνατζερ δισκογραφικής να πάει από τη σκέψη στην απόφαση και την υλοποίηση ως προς το timing της κυκλοφορίας, που έπεσε εντός του κλίματος των χριστουγεννιάτικων ημερών, αν θυμάστε, όπου και ταιριάζει.

Θα αρέσει (υπάρχει και dvd) στους φαν του Rufus Wainwright, όπου κυρίως απευθύνεται; Αμφίβολο, διαβάστε και την επόμενη παράγραφο αν είστε απ' αυτούς. Σ' όσους επιζούν από το κλαμπ της Garland ίσως; Αποκλείεται, ούτε μ' ένα τσουβάλι ελαφρυντικά, ούτε κι αν τους πείσεις να είναι μεγαλόψυχοι. Όποιοι το κάνουν, θα το κάνουν επιλεκτικά και παραδομένα, πού να βρουν κότσια για κλωτσιά στη νέα gay γενιά όντες ένα βήμα πριν τα ραδίκια.

Θυμίστε μου από πού αρχίσαμε; Α ναι, από ένα δύσκολο τεστ για τους πάντες, άνω και κάτω της σκηνής τελικά. Με τον Wainwright ως νέο crooner μπροστά από 36-μελή ορχήστρα και καλεσμένους την ευρύτερη οικογένεια. Και ώρα τώρα για τα οφθαλμοφανέστατα φάουλ:

Καταρχήν, είναι μια άλλη κατάσταση συνολικά: ο Rufus Wainwright δεν τραγουδάει δικά του τραγούδια. Που έστω κι αν προσφάτως ήταν λίγο αδιέξοδα μελό κι αδύναμα, τα έκοβε και τα έραβε πάνω στη φωνή του, η οποία δεν αμφισβητείται. Μετά, δεν είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται να είναι ένας τραγουδιστής του Broadway, κάτι που ήταν απόλυτα η Judy Garland και σ' αυτό την απολαμβάνεις ακόμη και σήμερα. Βγαίνει με θράσος μεν να ερμηνεύσει μια χαρακτηριστική γυναικεία φωνή, διαφορετική σε χρώμα και δυναμική από τη δική του, κάποια τραγούδια δε, είναι αναπόφευκτο ότι δεν του ταιριάζουν και το συμπαθές falsetto τρέμολό του συχνά πυκνά τον διολισθαίνει σε λάθος τελειώματα, αστάθειες, υπερβολές, ασιγούρευτα πετάγματα κ.ά. τέτοια. Αν θέλετε και πιστοποιήσεις, ακούστε τα "Alone Together", "San Francisco", "How Long Has This Been Going On", "Who Cares? (As Long As You Care For Me" ή το "Just You, Just Me" που το ξεκινάει δύο φορές και του κρεμάει κουδούνια. Ακόμη και το "Puttin' on The Ritz" που είναι τραγούδι με στόφα, το πιάνει λάθος. Άφησα τελευταία την άκρατη παρλάτα του ανάμεσα στα κομμάτια, αυτήν πού τη βάζεις;

Στους μετρημένους αντίποδες και πάντα υπό την έπαρση της "μεγάλης μπάντας" τού βγαίνουν κάποια σπουδαία κομμάτια, το "Come Rain Or Come Shine" είναι η κορυφή. Τονίζω, επίσης, μέσα σε όλα αυτά, την ανέλπιστα εξαιρετική παρουσία της Martha Wainwright στο "Stormy Weather", την αφανή της μητέρας Kate McGarrigle και τη μέτρια της ετεροθαλούς αδελφής του Lorna Luft, που έρχονται όλες στο δεύτερο μέρος όπου, όπως σε κάθε πρόγραμμα που τραβάει εις μακρόν, το πρώτο όνομα θέλει λίγη ξεκούραση.

Η μουσική ιστορία δε θα απονείμει δάφνες στο "Rufus Does Judy At Carnegie Hall". Θα το καταγράψει ως ένα μεγαλόπνοο και υπερφιλόδοξο εγχείρημα που δεν απέδωσε. Όπως και για τον Rufus Wainwright θα αναφέρει πως έπαιξε όπως ο κάθε υπερφίαλος τζογαδόρος στο παιχνίδι της ματαιοπονίας και της υστεροφημίας, έτσι για να λέει ό,τι θέλει εφεξής στο ερώτημα "ποιος είσαι εσύ;".