Blank Language

Ruined Families: Blank Language (Adagio830)
Antimob: Antimob (Εξωτικός Παροξυσμός)

Χωρίς πολλά-πολλά θα πρέπει να ξεκαθαρίσω εξ αρχής ότι πρόκειται για δύο εξίσου και αναντίρρητα συγκλονιστικούς δίσκους, από όπου και να τους πιάσει κανείς. Η ογκώδης παραγωγή και η ωμή κατακραυγή στη δουλειά των Antimob δεν αφήνει κανένα περιθώριο αντιδράσεων στον ακροατή, τον πιάνει από τον γιακά και τον θέτει προ των ευθυνών του. Οι φρενήρεις ρυθμοί των Ruined Families και τα εκτός νόμου φωνητικά έρχονται και συμβαδίζουν απόλυτα με το στίγμα που ήδη από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους αφήνουν σε όσους απασχολούνται μαζί τους. Η ιαχή "δίχως έλεος" που εξαπολύουν οι πρώτοι ισχύει για αμφότερους, στην ίδια ένταση σε κάθε επόμενο τραγούδι και των δύο δίσκων.

Οι Antimob έχουν επιλέξει μία λιτή, σκληρή και ουσιαστική χρήση της ελληνικής γλώσσας για να υπογραμμίσουν τους "στόχους" της μουσικής τους και τη σαπίλα των στόχων αυτών. Λέξεις γεμάτες μονοκόμματα νοήματα όπως "ΛΙΤΑΝΕΙΑ" και "ΚΗΔΕΙΑ" στροβιλίζονται γύρω από παθιασμένα σκοτεινές κιθάρες και παρότι το εξωτερικό περίβλημα δεν είναι τέτοιο, συνολικά δύσκολα αρνείται κανείς ότι πρόκειται για έναν ατόφια γοτθικό, σχεδόν νεκρικό δίσκο, ο οποίος έρχεται να θάψει οτιδήποτε αξίζει να θαφτεί και να αφήσει στην επιφάνεια το απολύτως τίποτε. Όπως ακριβώς και η demo κασέτα που είχε προηγηθεί αυτού, έτσι και το περιορισμένων αντιτύπων βινύλιο είναι ήδη εξαντλημένα, στο bandcamp της μπάντας όμως μπορεί να ακούσει αλλά και να κατεβάσει κανείς τα πάντα. Το ελληνόφωνο hardcore με τους Antimob όχι απλώς αποκτά εκ νέου υπόσταση, αλλά παραμερίζει κάθε ακραίο προηγούμενο, που έλαβε χώρα σε συνθήκες συναίνεσης, έστω και με αριστουργηματικό τρόπο.

Οι Antimob έχουν ξεκινήσει το 2005 ως Grey City, έρχονται από την Αθήνα και απευθύνονται στους κλινικά νεκρούς του σήμερα όπως ακριβώς τους πρέπει. Δεν αφήνουν περιθώριο για να ξεγελαστεί κανείς με ό,τι συμβαίνει στη μουσική τους και κάτω από το δικό τους label με τον τίτλο 'Εξωτικός Παροξυσμός' εξιδανικεύουν στον μέγιστο βαθμό τις δυνατότητες της DIY δημιουργίας. Δεν αγνοούν μουσικές φόρμες και κατευθύνσεις, αλλά είναι εύκολα αντιληπτό ότι δεν καθοδηγούνται από αυτές. Με ελευθερία μέσων και στυγνή χρήση λόγου και ήχων επιβάλλουν στον ακροατή να αντιληφθεί πλήρως την μίζερη και σκοτεινή πραγματικότητα στην οποία πράγματι ζει, έστω και αν υπάρχουν κατά περίπτωση σπουδαίοι λόγοι να το παραβλέπει. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο ή κάτι πιο σπουδαίο. Αυτός ο δίσκος πάει και στέκεται απευθείας δίπλα στις μνημειώδεις πλέον δουλειές των Ναυτία, Αντίδραση, Γενιά του Χάους κ.ο.κ. από την πρώτη κι όλας φορά που τον ακούς. Είναι προνόμιο των ακροατών που έχουν την ευκαιρία και τον ακούνε στον πραγματικό χρόνο κυκλοφορίας του.

Για τους Ruined Families τα είχαμε πει διεξοδικά με αφορμή μία ζωντανή τους εμφάνιση. Κατ' αρχήν ακούγονται λιγότερο "απομονωμένοι" από τους Antimob, χωρίς αυτό να είναι κάτι αρνητικό για κάποιο από τα δύο σχήματα. Ο αγγλικός στίχος στην περίπτωση τους, "εξαναγκάζει" τον ακροατή να έρθει αντιμέτωπος κύρια με τη μουσική τους. Η οποία είναι βασανιστική από το πρώτο δευτερόλεπτο, με σχεδόν δύστροπη παραγωγή που απαιτεί να αφοσιωθείς για να την απολαύσεις σε κάθε της διάσταση. Οι κιθάρες τους έχουν κάνει κατακόρυφη πρόοδο σε σχέση με το Four Wall Freedom και μεγάλο ατού τους παραμένει μία ρυθμολογία που δεν θα άφηνε αδιάφορο τον Archie Shep στην περίπτωση που αποφάσιζε να ξεκινήσει και πάλι τον πόλεμο.

(τα παρακάτω γράφτηκαν αυτούσια και στην κριτική για το περιοδικό Sonik, αλλά δεν θεωρώ σκόπιμο να ειπωθεί κάτι διαφορετικό)

Στο εναρκτήριο Only Need Is Real αναπτύσσεται σε μόλις 2' 37'' η συνολική άποψη των Ruined Families για την ακραία μουσική εν έτη 2013, οπότε και τίποτε δεν είναι ικανό να σοκάρει. Το πρώτο μέρος είναι ένα hardcore ξεσάλωμα, ακολουθούν ωραία ξερά τύμπανα, αποκτάται groove και το κλείσιμο είναι thrash χωρίς το δεκανίκι της επίδειξης. Τα τελευταία 40'' θυμίζουν ότι αυτή η μπάντα έχει ζήσει και όλη τη δεκαετία του 90. Ή τουλάχιστον, αυτή που άξιζε να ζήσει κανείς. Αμέσως μετά το To New Parents (κορυφαίο του δίσκου) υπογραμμίζει κάθε άλλο παρά διακριτικά ότι το punk ήταν, είναι και θα είναι ο μπούσουλας, απλώς καλό είναι να αντιμετωπίζονται σκωπτικά οι φορμαλιστικές εμμονές του, χωρίς όμως να παραμερίζονται και εντελώς.

Το Blank Language είναι κατά τι πιο ευάκουστο από τις προηγούμενες στουντιακές δουλειές τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι λιγότερο επικίνδυνο. Οι συνθέσεις τους είναι ακόμη ορθές- κοφτές ματιές γύρω τους και όχι απλές καταγραφές του περιβάλλοντος. Τα φωνητικά είναι κάτι πολύ περισσότερο από μία ακόμη καλοδεχούμενη screamο αφέλεια και με τίτλους τραγουδιών όπως Books As Weapons οι RF τάσσουν εαυτούς στην πλευρά των μεγάλων πανκ "φιλοσόφων", που πάντοτε ήξεραν πρωτίστως πως να περνάνε καλά. Το riff στο Pedestal είναι από τα καλύτερα πανκομελωδικά που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια και σε συνδυασμό με τα συγκεντρωσιακά φωνητικά έχω την αίσθηση ότι στήνει το πρώτο τους πραγματικά σπουδαίο anthem και την υποψήφια πιο μεγάλη στιγμή του κάθε τους live στο εξής.

Κάποια τραγούδια τους που κυλάνε πιο ευχερώς από κάθε άλλη φορά, τονίζουν ότι σε κάθε περίπτωση εφόσον έχεις μάθει καλά how to rock πρέπει να φροντίσεις επιμελώς και το how to roll σου, για να μην καταντήσεις βαρετός, συνεπώς ο κύκλος ολοκληρώνεται. Ο στουντιακός ήχος των Ruined Families δείχνει να έχει διδαχτεί πολλά από τον live θρύλο της μπάντας και σε όλη του τη διάρκεια το άλμπουμ ακούγεται πράγματι σαν μια μπάντα να παίζει εκκωφαντικά σε ένα υπόγειο και εσύ δυο-τρία πατώματα πιο πάνω να την ακούς πεντακάθαρα σαν να μη μεσολαβεί ούτε μισή στρώση τσιμέντου. Τίποτε δεν έχει υπερτονιστεί, κανείς δεν ανέβασε κάτι στα κόκκινα για να δημιουργήσει ψευδείς εντάσεις. Η εσωτερική ένταση των τραγουδιών αφέθηκε γυμνή και καθαρή, όπως ακριβώς έπρεπε, και απομένει στη διακριτική ευχέρεια του καθενός το τι θα κάνει με το volume του ενισχυτή του.

Το punk όπως ακριβώς πρέπει να είναι με δυο-τρεις προσθήκες που τις υποψιαζόμασταν, αλλά δεν μπορούσαμε ακριβώς να τις εντοπίσουμε, και συνεπώς καταχωρούνται ως παρακαταθήκη της μπάντας στην μεγάλη του είδους σχολή και τη φυσική συνέχεια ενός ήχου, που εξελίσσεται σε δογματικά πλαίσια, από εκπροσώπους του που είναι ξεκάθαρο ότι δεν κρατάνε καμία πισινή για δόγματα και τετριμένα.

Εξίσου σπουδαίο το artwork και των δύο κυκλοφοριών, με τους Ruined Families να καταθέτουν αυτή τη φορά μία ατόφια αρτίστικη άποψη και τους Antimob να κερδίζουν στα σημεία επιλέγοντας φωτογραφικό υλικό από το ένδοξο δημοκρατικό παρελθόν της χώρας, που συνεχίζεται αμείωτο για τώρα και για πάντα.

Στο ερώτημα καχύποπτων ή μη περί του αν τελικά στην ελληνική ροκ/ εντεχνοροκ/ πανκ/ αναρχοπανκ/ χαρντκορ/ συνθποπ (έρχονται και οι Marsheaux που μεγαλούργησαν και πάλι) έχουμε τέτοια αριστουργήματα που θα άξιζε να ασχολούνται μαζί τους οι πάντες και που λαμβάνουν δεκάρια ξερά και συνειδητά, η δική μου απάντηση είναι ξεκάθαρα "ναι". Είναι απολύτως αδιανόητο το να υποτιμήσουμε αυτά τα πράγματα για οποιονδήποτε λόγο και ειδικά για να τα έχουμε καλά με τα περιβόητα αριστουργήματα του παρελθόντος που δήθεν έχουν καβατζάρει τα ρετιρέ της κριτικής σκέψης.

Πάρτο κι αλλιώς