Αν η άεργη φαντασία κι ο στενός εσωτερικός κόσμος ούτε καλύπτονται μα ούτε και κρύβονται, τότε τι να πουν οι πληθωρικές τους εκδοχές, οι τελείως ατίθασες. Περίπτωση Tony Dupe. Αυστραλός των 42 καλοκαιριών και χειμώνων, που στο βιογραφικό του δεν έχει τις τόσες, για την ηλικία του, μουσικές περγαμηνές, έχει όμως σε αφθονία την προϋπηρεσία στην κονσόλα. Βάση έχει το Sydney, το "Night Maps" -ένα φευγάτο άλμπουμ παραέξω από τα προσωρινά όρια του καθενός μας-, ωστόσο, μόνον αστικό δεν μπορεί να θεωρηθεί. Το γιατί θα το καταλάβετε στο τέλος.
Ο Dupe διαχωρίζεται απ' όλα αυτά που βλέπουμε να κυλούν μπρος στα μάτια μας, και διαχωρίζεται τόσο πνευματικώς όσο και σωματικώς. Ο παρών δεύτερος δίσκος του ως Saddleback μετά το "Everything's A Love Letter" (πώς εκδηλώνεται το άτομο που χωράει στον εαυτό του τουλάχιστον) του 2004, ηχογραφήθηκε στο δικό του στούντιο που διαθέτει σε ένα μικρό χωριό, το Kangaroo Valley, μέσα στη φύση, κάπου στις ακτές της Νέας Νότιας Ουαλίας, και που από το κοντινό Saddleback Mountain είναι προφανές το τι εν προκειμένω εμπνεύστηκε... Αυτά περί του σωματικού στο νόημα της πρώτης πρότασης.
Υπάρχει, εντούτοις, και το πνευματικό όπως προείπα... Κι εκεί ο Tony Dupe είναι το είδος του συνθέτη που αδυνατεί να αντισταθεί στους περισπασμούς. Θεωρείτε τη σαγήνη παραλλαγή του πόκερ; Δεκτό, καλά κάνετε και να ξέρετε ότι ο εν λόγω κύριος την παίζει άριστα: τον βρίσκεις να κάθεται στο drum kit, πριν γυρίσεις το κεφάλι είναι ήδη πίσω από το πιάνο, μέχρι να τον συνηθίσεις εκεί έχει πιάσει στα χέρια του την κιθάρα, λίγο να ανοιγοκλείσεις τα μάτια (εκείνο το παλιό τικ) και τον ακούς ξαφνικά να φυσάει τα πνευμόνια του μέσα στο κλαρινέτο ή το κόρνο.
Το "Night Maps" είναι από κείνα τα άλμπουμ τώρα που όλο και μας λείπουν περισσότερο: μπαίνει κατευθείαν στο θέμα, το εξαντλεί περιεκτικά χωρίς φλυαρίες, σου δημιουργεί άμεσες ανάγκες να το ξανακούσεις και την κάθε επόμενη φορά ανακαλύπτεις ότι σου ξέφυγαν πολύ περισσότερα απ' όσα νόμιζες, τόσα ώστε η αμέσως προηγούμενη ακρόαση να κρίνεται παράταιρα ελλιπής. Τα οκτώ μόλις instrumentals που περιέχονται συνολικά εδώ, είναι ένα σύστημα τεσσάρων αγνώστων που όταν τελικώς αξιωθείς και το λύσεις μένεις κι εσύ ξαφνιασμένος που αυτοί ισούνται με τόσο εξοικειωμένες έννοιες. Post-rock, jazz, folk και νεο-κλασική, τα ονόματά τους. Πώς να εξηγήσεις τότε που κατά την ακρόαση σού δημιουργούνταν συνεχώς η εντύπωση ότι το μείγμα ήταν πολυπλοκότερο, ότι έκρυβε κάποιο μυστικό που προς στιγμή αγνοούσες; Ίσως επειδή ο ήχος, με τις συμμετοχές άλλων εννιά μουσικών στα έγχορδα που μαντεύετε, σε διάφορα πνευστά, αλλά και στο γκλόκενσπιλ, είναι κοντύτερα σ' αυτόν ενός κανονικού γκρουπ, παρά ενός σόλο πρότζεκτ. Κι επειδή θεωρείται αναγκαίο να δίνεται κι ένα χαρτογραφημένο στίγμα προς διευκόλυνση στην κατανόηση του αντικειμένου, να το δώσω κι αυτό αναφέροντας ότι το "Night Maps" είναι ένας προωθητικός συνδυασμός του ήχου των Kammerflimmer Kollektief εποχής "Cicadidae" (ή του φετινού τους "Jinx", ισάξιο το θεωρώ μουσικά) με αυτόν του David Sylvain του "Alchemy - An Index Of Possibilities", του "Words With The Shaman" ειδικώς. Ενήλικος και διαμορφωμένος...
Εφιαλτικό το "Hanging At Picnic Rock". Ένα νέο υπόγειο follow-up του "Tubular Bells" για ανθρώπους και τέσσερις τοίχους χωρίς παράθυρο στο αποπροσανατολιστικά τιτλοφορημένο "Rain In Sea". Κατεστραμμένος ψυχισμός στο "Dance Card", που μόνο για χορό δεν είναι. Απερίγραπτη η νυχτερινή πλοκή-περιγραφή των "For Crying Out Loud" και "Shot Through".
Ανέκαθεν ξεχώριζα τους δίσκους που είχαν τη μοναδική ιδιότητα του εδώ και τώρα. Που ήταν επιτακτικοί... Το "Night Maps" είναι ακριβώς απ' αυτούς. Πατάει γη στο πρώτο του τρακ, από το δεύτερο και μετά φεύγει πολύ μακριά της, στο άγνωστο του εξωκοσμικού, και την ξαναγγίζει μελετημένα και ορθώς στο τελευταίο του, αποζημιώνοντας πλουσιοπάροχα όποιον το στραγγίξει ολόκληρο.
Ανεπιφύλακτα μέσα στην καλύτερη μουσική που άκουσα φέτος, διανύοντας απ' ό,τι φαίνεται τη μακράν πιο ουσιαστική χρονιά της δεκαετίας έως τώρα, ένα must για ανθρώπους που σε βασικά -μουσικά- θέματα παραμένουν ανικανοποίητοι. Λήξη κριτικής... Σχεδόν...