Lovers rock
(...βελούδα, χαμηλοί φωτισμοί, χαλαρή ατμόσφαιρα, Southern Comfort ή ένα άλλο εξίσου ξενέρωτο ουίσκυ, λόγια αγάπης που θα ενέκρινε ακόμη και η πιο συντηρητική επιτροπή λογοκρισίας, γουργουρητά φωνητικά και ατέλειωτη βαρεμάρα στους θαμώνες των κοσμικών κύκλων. Μα δεν τα βαρέθηκες όλα αυτά Sade μωρό μου;...)
Δε γουστάρεις να κάνεις τον πρώτο garage punk δίσκο της καριέρας σου; Να ντύσεις την κορμάρα σου με δέρματα και να αρχίσεις να ουρλιάζεις, παίρνοντας επιτέλους το μικρόφωνο από τη βάση του και στροβιλίζοντας το στον αέρα; Καλά, ας μην το πηγαίνουμε μακριά... έστω να το παίξεις κι εσύ λίγο Whitney... να βγάλεις ένα δυο σεξοκραυγές και να μην τελειώνουν τα τραγούδια σου πάντα τη στιγμή που κλείνει μπροστά στην κάμερα η πόρτα της κρεβατοκάμαρας (και ποτέ δε βλέπουμε το ζευγάρι έστω και να γδύνεται...); Δε σου λείπουν καθόλου αυτά που ποτέ δεν έζησες;
Τέλος πάντων, συμμαζεύομαι! Νάτη πάλι η Sade λοιπόν. Οχτώ χρόνια έχουν περάσει και το νεογιάπικο ακροατήριο της των early 90s, λογικά πρέπει να τα κατάφερε να έγινε κατεστημένο, οπότε θα ακούει και κλασσική μουσική πλέον. Οι πιτσιρικούδες προτιμούσαν τότε τη Celine και τη Mariah, τώρα ξεπετάχτηκαν κι αυτές κι έχουν τη Britney και τη Melanie... Η Sade πάντως έχει καταφέρει στα 17 (μείον πολλά, γιατί συνέχεια εξαφανίζεται για καιρό) χρόνια παρουσίας της να χτίσει μια μεγάλη αριθμοκαριέρα... Καμιά σαρανταριά εκατομμύρια τεμάχια... ατέλειωτες βδομάδες στα charts... αδιάκοπα airplay (το 'Sweetest taboo' λέει είναι το πιο πολυπαιγμένο radio track, άκου να δεις!). Το best of της τύπισσας θα το βρείτε σε κάθε δισκοθήκη (και στη δική μου!) και σε κάθε μη δισκοθήκη. Όμορφα ερωτοτράγουδα είπε πολλά (άλλο αν ο Stephin Merrit την ξεπέρασε- αριθμητικά τουλάχιστον- σε μια νύχτα), χλιαρά ακόμη περισσότερα, συν ένα μάτσο αδιάφορα.
Πρώτη ένσταση για το παρόν 'Lovers rock' lp το ότι την προηγούμενη φορά πόζαρε αδαμιαίως στο εξώφυλλο και το ευχαριστηθήκαμε, ενώ τώρα το παίζει νωχελική με κότσο και μας μοστράρει το καλό της το προφίλ και τίποτε άλλο. Δεύτερη: αυτόν τον ξενεροπατέρα τον Mike Pela (παραγωγός) τι τον ήθελε και πάλι; (έχει καταστρέψει κόσμο και κοσμάκη με τις βαρεμένες παραγωγές του- Everything but the girl, Fine young cannibals, Tom Robinson, ενώ τελευταίο του κελεπούρι είναι ο αρσενικός σαντές ο Maxwell). Τρίτη και τελευταία: ήταν ανάγκη να κλέψουνε τίτλο για το δίσκο από το παλικάρι τον Gregory Isaacs, που κανέναν δεν έχει πειράξει στη ζωή του; (πλην του συνδρόμου της αϋπνίας).
Κατά τα άλλα όλα καλά! Όπως τα περιμέναμε δηλαδή... ποιος άλλωστε θα στοιχημάτιζε πώς ο νέος δίσκος της Sade δε θα είχε και trip hop στοιχεία; Ή ότι δε θα μιλούσε για έρωτες και μόνο. Ή ότι το μισό (και βάλε;) της αξίας του δε θα στηριζόταν στη βραχνοκοντινή φωνή (-άρα) της Νιγηριανής. Κατά τα άλλα παίζει πολύ ακουστική κιθάρα στο κόλπο και τα τραγούδια που εξαντλούνται σε αυτήν (την κιθάρα...) ως ηχητικό εύρημα χάνουν πολλούς πόντους.
ΤΟ τραγούδι του δίσκου φυσικά και είναι το 'King of sorrow', όπου η Sade βγάζει προς τα έξω αυτά που λέγαμε παραπάνω... διαμαρτύρεται για τα ίδια και τα ίδια (τραγούδια) που γεμίζουν τη ζωή της, δηλώνει βαρεμάρα και θλίψη και επιθυμία να ξεφύγει. Εδώ «ξυπνάει» και η φωνή της ξεφεύγοντας έστω και λίγο από τον κανόνα «δεν πρέπει να ενοχλήσω κανένα...», ενώ στο βάθος έγχορδα, «κούφιο» μπιτάκι και παλιό αγαπημένο wah wah δίνουν ζωή στην ατμόσφαιρα. Από τα τεθλιμμένα κερδίζει και το αμέσως επόμενο 'Somebody already broke my heart', που θυμίζει καλές στιγμές της Neneh (...Cherry φυσικά!).
Μια dub διάθεση ενυπάρχει στο 'Slave song' (δεύτερο καλύτερο του δίσκου), δεν γίνεται και Morcheeba όμως το πράγμα, μην αγχώνεστε... Η συνολική δε ακρόαση του δίσκου (ως και μια επανάληψη των παλιότερων, που άλλωστε ελάχιστα διαφέρουν) αποκαλύπτει ότι και η Sade κάπου έχει βάλει το χεράκι της σε όλες αυτές τις γυναικείες φωνές που έχουν γεμίσει... ατμόσφαιρα τον κόσμο της μουσικής τα τελευταία χρόνια. Έστω και αν η ίδια δεν επέλεξε ποτέ να βάλει το... μαχαίρι στο κόκαλο και να αποφασίσει να τραγουδήσει κάτι που βγήκε πραγματικά μέσα από τα σπλάχνα της. Οι υπόλοιπες το έκαναν (έστω και μια φορά...).
Το γεγονός ότι το μεγάλο ερώτημα με το νέο δίσκο της Sade είναι πόσες φορές τελικά θα γίνει πλατινένιος είναι ενδεικτικό για όλα τα παραπάνω. Δε μας εμποδίζει όμως να αφήσουμε λίγο χώρο στις προσωπικές μας ακροάσεις για να χωρέσει και η δική της φωνή... Τις γνωρίζουμε άλλωστε και από πριν τις... καταπραϋντικές της ιδιότητες, και ας... ντρεπόμασταν να το ομολογήσουμε. Μερικές φορές κάνει καλό και η ελαφρότητα, ιδίως όταν αποφεύγει με επιμέλεια να γίνεται αβάσταχτη. Ακόμη την περιμένω πάντως να βγάλει τους τόσους... μανδύες της και να γίνει επιτέλους Sade... άφιλτρη!
