Finisterre
H Sarah δεν μπορεί να πάει σινεμά λόγω του μωρού, ακούει όμως το τελευταίο άλμπουμ των Flaming Lips. Ο άνθρωπος είναι αυτά που ακούει, βλέπει και διαβάζει, σύμφωνα με τον Brian Eno. Πόσους Saint Etienne έχεις μέσα σου για να δικαιούσαι να αγωνιάς για την επόμενη μεγάλη στιγμή της ζωής σου, στα τέσσερα μόλις λεπτά του νέου τους single; Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν ασχολούμασταν μόνο με τα πράγματα που λατρεύουμε!
Δύο χρόνια μετά το 'Sound Of Water', στο οποίο αμήχανα προσπάθησαν να κινηθούν πέραν των ορίων τους, οι Saint Etienne, ορθά σκεπτόμενοι, αποφασίζουν να επιστρέψουν στην αγαπημένη συνταγή των άλμπουμ με ασυνάρτητη δομή, αδιαφορία για τη συνοχή, στιγμές μεγαλείου και μετριοπαθείς παρενθέσεις. Με δεδομένο το ότι η προσφορά τους στην κουλτούρα και την εξέλιξη του χορευτικού pop ήχου εδώ και δώδεκα χρόνια έχει ήδη καταγραφεί και αναγνωριστεί, ευτυχώς να λέμε που μπορούν και μας προσφέρουν ακόμη μερικά σπουδαία singles για να έχουμε να πορευόμαστε.
Ξεκινώντας με δύο dance pop δυναμίτες ('Action', 'Amateur'), στην ένδοξη παράδοση των 'Who Do You think you are' και 'He's On the Phone', οι Saint Etienne περιδιαβαίνουν με μαεστρία στη συνέχεια τους κανόνες του... σύγχρονου lounge, τους επανακαθορίζουν ελαφρώς -για να μη χάσει και το στυλ της η μπάντα! (βλέπε τη μπλαζέ αφήγηση στο 'Soft Like Me'), και μας καλούν να κάνουμε υπομονή μέχρι το player να φτάσει στο νούμερο εφτά. Γλυκό και πλούσιο σε ηλεκτρονικούς χυμούς το 'Shower Scene,' μοιάζει σαν απαραίτητη παρένθεση στην επίσης γλυκιά προσπάθεια του υπόλοιπου δίσκου να κρατηθεί χαμηλά το όριο ταχύτητας της μπάντας.
Και αν τελικά -όπως πολλοί υποστηρίζουν- αυτός ο δίσκος των Saint Etienne είναι το... δεύτερο μέρος του ντεμπούτου τους 'Foxbase Alpha', τότε σίγουρα η dance κουλτούρα που προσπαθούν σήμερα να αποδώσουν στην sophisticated pop μορφή, που οι ίδιοι έχουν καθορίσει, βρίσκεται σε φάση ασθενή (τουλάχιστον!) και λοξοκοιτάει με φθόνο τις προ δεκαετίας δόξες της. Σημεία των καιρών... ονομάζεται το σύνδρομο αυτό!
Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου είναι φυσικά το 'B92' (φανταστείτε το σαν ένα περισσότερο τεχνοκρατικό και ψυχρό 'Pale Movie'). Τα θέματα των Saint Etienne έχουν πάψει για τα καλά να είναι αθώα και ανοιξιάτικα, φωτεινά και αισιόδοξη, αφελή και για αυτό ουσιαστικά! Σαν concept άλλωστε η δύσπεπτη οργάνωση της αστικής συμβίωσης, μέσα από πολεοδομικά αμαρτήματα και αρχιτεκτονικά εγκλήματα (ΠΩΣ;) δεν βοηθάει και τόσο ένα γκρουπ στο να παραμείνει αθώο... Ούτε άλλωστε πιστέψαμε ποτέ πως ο Bob, o Pete και η Sarah είναι πραγματικά αφελείς... απλά μας άρεσε (και μας αρέσει) να το βλέπουμε έτσι.
Η ξεχωριστή αισθητική τους είναι εδώ, η ένδοξη -βρετανική- pop συνταγή των όμορφων στιγμών (από μια μπάντα που ευτύχησε να μην καταστεί «brit pop» έστω και για μια στιγμή!) είναι εδώ, το 'Amateur' ως νέα σημαία στις ζωντανές τους εμφανίσεις επίσης, φυσικά και τα χαμόγελα της μελαγχολίας δίνουν συνεχές παρόν στους στίχους των τραγουδιών τους. Συνεχίζω όμως να ψάχνω αυτό που λείπει από το νέο δίσκο των Saint Etienne και δεν κέρδισε ακόμη την θέση του δίπλα στα υπόλοιπα cd τους, που μόνιμα συνοδεύουν την απαραίτητη ακαταστασία στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μου...
